Kulturë » Vataj
Albert Vataj: Marie Tuci, dëshmia më unike e qëndresës së shpirtit të gruas ballë mizorive komuniste
E merkure, 12.03.2025, 06:57 PM
SOT NË DITËLINDJEN E MARTIRES
Marie
Tuci, dëshmia më unike e qëndresës së shpirtit të gruas ballë mizorive komuniste
Përgatiti:
Albert Vataj
Historia
e Marie Tucit është një nga dëshmitë më të dhimbshme dhe madhështore të
qëndresës ndaj shtypjes dhe dhunës ideologjike. Në një kohë kur regjimi
komunist shqiptar nisi një valë terrori ndaj klerit katolik dhe atyre që nuk pranonin
të mohonin besimin, Marie Tuci, një grua e re, e ndritur dhe e devotshme, u
ngrit si një simbol i pathyeshmërisë dhe sakrificës.
Jeta
e saj, megjithëse e shkurtër, u shndërrua në një testament heroik të besimit
dhe guximit. E ndëshkuar për refuzimin e saj për t’u dorëzuar para ideologjisë
ateiste, ajo u torturua mizorisht dhe, në fund, dha shpirt si një martire e
fesë dhe dinjitetit njerëzor. E vetmja grua mes 40 martirëve të parë të Kishës
Katolike Shqiptare, Marie Tuci mbetet një figurë e pavdekshme, një emër që
tejkalon kohën dhe kufijtë, duke frymëzuar breza të tërë me shembullin e saj të
pathyeshmërisë.
Ky
rrëfim nuk është vetëm një kujtesë e vuajtjeve të saj, por edhe një homazh për
të gjithë ata që guxuan të qëndrojnë në anën e lirisë dhe të së vërtetës,
pavarësisht çmimit të tmerrshëm që iu desh të paguanin.
Më
12 mars 1928 në fshatin Ndërfushaz të Rrëshenit në rrethin e Mirditës lindi
Marie Tuci, një grua intelegjente shqiptare, shumë e bukur, e urtë dhe fetare,
që doli kundër regjimit komunist në mbrojte të së drejtës së saj për të besuar
lirisht. Shkollën e mesme e kreu tek Motrat Stigmatine në Shkodër.
Marie
Tuci u arrestua me 10 gusht 1949 pas reprezaljeve që u bënë në Mirditë nga
qeveria mëkatare komuniste, pas vrasjes së sekretarit të Partisë Komuniste në
Mirditë, Bardhok Bibës. Ajo u torturua duke u mbyllur në një thes, lakuriq,
bashkë me një mace të egër dhe duke u goditur në mënyrë të vazhdueshme. Vdes në
spitalin e Shkodrës më 20 shtator të vitit 1950. Ajo është e vetmja grua që renditet
mes 40 martirëve të parë të kishës katolike shqiptare. U bë e njohur përmes
poezisë së Meti Fidanit "Po vdes nanë, sot po vdes".
Marie
Tuçi nuk është thjesht një emër i shënuar në historinë e martirizimit shqiptar,
por një dritë e pashuar e besimit dhe dinjitetit njerëzor. Jeta e saj, e
ndërprerë në mënyrën më mizore, nuk u shua me vdekjen, por u shndërrua në një
flakë të pashuar, një dëshmi e pathyeshmërisë së shpirtit përballë tiranisë.
Në
vuajtjen e saj, në heshtjen e dhimbjes dhe në qëndresën e saj të palëkundur,
ajo u bë një monument i madhështisë së shpirtit të lirë. Nuk pati armë në duar,
nuk thirri për hakmarrje, por qëndroi e pamposhtur deri në fund, duke e ngritur
sakrificën në lartësinë e shenjtërisë.
Sot,
emri i saj nuk është vetëm pjesë e kujtesës historike, por një thirrje për të
mos harruar, për të mos u përkulur kurrë para padrejtësisë dhe për të mbrojtur
me të njëjtin guxim vlerat që i dhanë kuptim jetës së saj. Marie Tuçi jeton në
kujtesën tonë jo si një viktimë, por si një fitimtare—një grua që i qëndroi së
vërtetës edhe përtej vdekjes.