Albert Vataj: Marie Tuci, dëshmia më unike e qëndresës së shpirtit të gruas ballë mizorive komuniste

SOT NË DITËLINDJEN E MARTIRES

Marie Tuci, dëshmia më unike e qëndresës së shpirtit të gruas ballë mizorive komuniste

Përgatiti: Albert Vataj

Historia e Marie Tucit është një nga dëshmitë më të dhimbshme dhe madhështore të qëndresës ndaj shtypjes dhe dhunës ideologjike. Në një kohë kur regjimi komunist shqiptar nisi një valë terrori ndaj klerit katolik dhe atyre që nuk pranonin të mohonin besimin, Marie Tuci, një grua e re, e ndritur dhe e devotshme, u ngrit si një simbol i pathyeshmërisë dhe sakrificës.

Jeta e saj, megjithëse e shkurtër, u shndërrua në një testament heroik të besimit dhe guximit. E ndëshkuar për refuzimin e saj për t’u dorëzuar para ideologjisë ateiste, ajo u torturua mizorisht dhe, në fund, dha shpirt si një martire e fesë dhe dinjitetit njerëzor. E vetmja grua mes 40 martirëve të parë të Kishës Katolike Shqiptare, Marie Tuci mbetet një figurë e pavdekshme, një emër që tejkalon kohën dhe kufijtë, duke frymëzuar breza të tërë me shembullin e saj të pathyeshmërisë.

Ky rrëfim nuk është vetëm një kujtesë e vuajtjeve të saj, por edhe një homazh për të gjithë ata që guxuan të qëndrojnë në anën e lirisë dhe të së vërtetës, pavarësisht çmimit të tmerrshëm që iu desh të paguanin.

Më 12 mars 1928 në fshatin Ndërfushaz të Rrëshenit në rrethin e Mirditës lindi Marie Tuci, një grua intelegjente shqiptare, shumë e bukur, e urtë dhe fetare, që doli kundër regjimit komunist në mbrojte të së drejtës së saj për të besuar lirisht. Shkollën e mesme e kreu tek Motrat Stigmatine në Shkodër.

Marie Tuci u arrestua me 10 gusht 1949 pas reprezaljeve që u bënë në Mirditë nga qeveria mëkatare komuniste, pas vrasjes së sekretarit të Partisë Komuniste në Mirditë, Bardhok Bibës. Ajo u torturua duke u mbyllur në një thes, lakuriq, bashkë me një mace të egër dhe duke u goditur në mënyrë të vazhdueshme. Vdes në spitalin e Shkodrës më 20 shtator të vitit 1950. Ajo është e vetmja grua që renditet mes 40 martirëve të parë të kishës katolike shqiptare. U bë e njohur përmes poezisë së Meti Fidanit "Po vdes nanë, sot po vdes".

Marie Tuçi nuk është thjesht një emër i shënuar në historinë e martirizimit shqiptar, por një dritë e pashuar e besimit dhe dinjitetit njerëzor. Jeta e saj, e ndërprerë në mënyrën më mizore, nuk u shua me vdekjen, por u shndërrua në një flakë të pashuar, një dëshmi e pathyeshmërisë së shpirtit përballë tiranisë.

Në vuajtjen e saj, në heshtjen e dhimbjes dhe në qëndresën e saj të palëkundur, ajo u bë një monument i madhështisë së shpirtit të lirë. Nuk pati armë në duar, nuk thirri për hakmarrje, por qëndroi e pamposhtur deri në fund, duke e ngritur sakrificën në lartësinë e shenjtërisë.

Sot, emri i saj nuk është vetëm pjesë e kujtesës historike, por një thirrje për të mos harruar, për të mos u përkulur kurrë para padrejtësisë dhe për të mbrojtur me të njëjtin guxim vlerat që i dhanë kuptim jetës së saj. Marie Tuçi jeton në kujtesën tonë jo si një viktimë, por si një fitimtare—një grua që i qëndroi së vërtetës edhe përtej vdekjes.