Poezi nga Cornelia Dita

Cornelia Dita

DO TË DEGJOJ...

Mos u gëzoni për asgjë...
Të dëgjoj hapin
dëgjoj që bari rritet
hesht, më pëshpëriti
Dëgjoj vesën që bie në agim,
duke tundur krahët shpesh... !
Mendova... dhe e dëgjoj mendimin tënd,
si mund të mos e njihja?
Shpirti im nuk është i shurdhër,
me të mbulohem natën vonë
kur e dërgon është e vështirë të mos jesh... !
E ndjej, e dua, e pranoj,
Unë e quaj POEZI!

DO TË BËRTITJA...

Një verë tjetër më zgjon shqisat,
këngët engjëllore më afrojnë parajsën,
Unë kënaqem në përzierjen e ndjenjave,
cila ëndërr e bukur mund të më ikte?
Tapeti në këmbët e mia është lulja e blirit,
mban erë të fortë të barit të kositur,
imazhi i shenjtë i syve të mi,
moment i nxehtë, më bëj sërish të lumtur!
Është qershor me vathë vishnje,
kodrat e rërës lëkunden nga era,
netë të bardha ju pëlqen apo nuk doni,
poezi verore e fshehur ne fjale.
Do t'i qaja hënës që të më ndriçonte,
gjithsesi me mendimin për ta puthur gjithmonë,
ëndrra ime bie në gjumë deri në mesditë ...
Sa momente jete kanë kaluar?

***

Është koha për trëndafila dhe qershi të pjekura,
afrohu dashuri dhe më pëshpëriti
për ne apo për lulen e blirit...
Më thuaj përsëri gënjeshtra nëse dëshiron!

***

Sot, duke pirë një kafe,
Unë do t'ju lutesha me një shikim ...
sytë e tu blu
dhe një filxhan dashurie!

MASHTRIMI NË BUKË

Nuk ju njoha rastësisht, kurrë...
Unë them për ju aq sa mund të futem në një rresht,
por unë do t'i tregoja kujtdo për një verë të çmendur...
Iluzioni mbi bukë...! Ishim bashkë apo jo?
Kishin kaluar lulëkuqet, andej-këtej cikorja,
ai më kujtoi se në sytë e tij kishte vjedhur ngjyrën,
per nje vere apo vetem deri neser...
Një histori e zjarrtë, verë e çmendur, lajthitje mbi bukë!
Kisha mësuar të mbledh kushërinj dhe dashuri,
tufë fjalësh, iluzionesh,
kenga e kriketit qe me tregoi per ty...
ndërsa lulet kalojnë, as dashuria nuk zgjat!

Historia e një zambaku të bardhë...

Çmimet po jepeshin...ne shpresonim të paktën një përmendje...dhe po sikur të mos merrnim një përmendje...?
Ne mbremje lava floket e gjata, ne mengjes vesha uniformen blu marine, këmishën blu...
jo, nuk kisha lule, po ç'rëndësi kishte? Theva një zambak të bardhë të vënë nëna ime, doja t'ia jepja drejtorit...!
Përveç buqetave të tjera, zambaku im ishte si një zog i bardhë i humbur!
Po mendoja... po marr një libër? Gëzimi im ishin librat
që më shoqëruan për një pushim të tërë si ikona nga shpirti im i vogël dhe shumë modest...
E gjej veten të shtyrë në fytyrë nga një dorë e fortë! Kornelia, po fle? Ai ju thirri, ejani përpara!
Më dridhej zambaku dhe shpirti... Isha përpara!
Çfarë kujtese tani kur zambakët janë në lulëzim... !