Anton Marku: Biri i humbur

Anton Marku

BIRI I HUMBUR

Një fytyrë

e pështyrë mijëra herë

u shtri mbi një dru të vdekur

Nëpër trup i kishin mbetur

shenjat e ëndrrave

Me gishta të zverdhur

shtrydhi sytë

derisa nisi t‘u ngjante

të vdekurve të vetë

Dëshirë të fundit pati

të lehë në botën

Biri i saj i humbur.

BABA

Kur vdekja thirri

emrin e njërit prej nesh

unë nuk qëllova në shtëpi

Baba po flinte

e nuk dëgjoi gjë

Fqinjët kishin parë

një mace të zezë

duke dalë nga oborri ynë

Kur u ktheva

nuk e gjeta babën

E kishin marrë me vete

ujërat e asaj vjeshte.

SHITËSI I FLAMUJVE

Me lule të bardha

mbuloi shkronjat e emrit

me të cilin e patën pagëzuar

gjysmë i vdekuri

i lagjes sime

Në qytetin ku lindi

asnjë varr nuk pranoi

t’i bënte vend arkivolit të tij

Gjithçka kishte fituar

nuk i mjaftoi

për një këmishë njeriu.

LUFTA

Gjithçka nis nga një përrallë

e treguar bukur

nga goja e një lahutari

Në luftë shkohet

duke u duartokitur fitoreve

që ende nuk kanë ndodhur

Gjokset mbështjellën me pëlhura

që u ngjajnë flamujve

të huazuar nga legjendat

Atë e humbasin

ata që të parët

ngrehën këmbëzën

Shumë pak prej tyre

mund të zgjedhin vetë

ngjyrën e fytyrës

me të cilën do mbyllin sytë

Të gjallët kthehen të vdekur

të vdekurit i fusin në këngë

pa ua matur trimërinë

apo hapat që bënë

para apo prapa.

Mjafton të kenë rënë

fushëbetejave.

FAQJA E FUNDIT E BIBLËS

Dita e gjykimit të fundit

nuk do të vijë

Toka asnjëherë

nuk do të jetë

e denjë për qiellin.

Vjenë, 9 prill 2024