Kulturë » Vataj
Albert Vataj: Buzët, petalet drithëruese të epshi, ato që na shpërblyen me shenjtërinë e puthjes
E enjte, 04.04.2024, 06:49 PM
Buzët, petalet drithëruese të epshi, ato që na shpërblyen me shenjtërinë e puthjes
Nga
Albert Vataj
Buzët!
Janë ato petale drithëruese që epshi i ngre lart, atje ku ngjizen rrufetë, atje
ku gjithçka e jona prej shkëmbi dhe llave shndërrohet në frymë.
Nëse
po kërkonit një udhë nga mund të kaloni për të mbërritur në galaksi të tjera
dhe… sfilitja ka reshtur në shpirtin tuaj gjetjen e këtij shtegu, ndoshta duhet
të ngulmoni ende. Çdo e mundshme kërkon gjithçka që keni… dhe ne duhet të japim
gjithëçfarë është e jona për ta merituar buzët, ato që na shpërblejnë me
puthjen.
Po!
Buzët
janë pragu, caku, fillimi dhe mbarimi. Ata janë porta e kyçur e botës së
misterit. Një portë që e çel puthja, ajo puthje që është farkëtuar në zjarrin e
vërshimit të miliona yjeve, që feksin në një kapsallitje sysh që i fik pulitja
e buzëve.
Jeta
na rroku në brofin e vet të magjepsur nga krijimi dhe ne i besuam atyre,
buzëve, të çelnim përmes puthjes zemrën e nënës, kraharori i së cilës i dha
këtij “epshi” gjirin, qumështin, gjakun, dashurinë, jetën, dha gjithçka kishte,
mrekullisë që shenjtëron atë.
Ndukëm
hepimin e atyre gjinjëve, u ushqym me dritën, mësuam se ç’ishte puthja, mëkum
ç’kishim më sublime në atë akt që e derdh në mijëra trajta përjetësie dehja dhe
adhurimi.
Puthja,
është pragu ku takohen të gjitha dashuritë, ato më sublimet, më të andshmet…
edhe ato që thyjnë zemra. Është krateri ku merr turr e i jepet shpengimit,
zjarri i stuhishëm i ndjenjave, ai tërbim që ndërsen e shkreton gjithçka për të
rikrijuar gjithmonë dhe me çdo çmim.
Prekim
me puthje ato buzë në një përplasje galaktike krijimi dhe yjësive udhëtojmë me
dritën.
Zjarre
shndërruese ndërsejnë ato buzë dhe çdo çast është rijetim i cakut fillues të
shtegtimit në epikën e mrekullive.
Në
tharmin e vezullimeve që shkreptijnë natave që derdhen qiejve, ka udhëtuar për
të mbërritur deri këtu, në shpalimin e petaleve që i epsh puthja. Janë shkrehur
prusheve që digjen etjeve ato buzë… dhe dehur janë limfave që uturijnë në
kurmet që i kall dalldisja.
Ka
vërshuar kjo lëndë magjike mbi pendët e zogjve të stuhisë dhe harlisjeve ka
endur fole prej zjarri dhe mishi ku prehra magme dhe ledhatish u janë bërë
fole.
Dhe…
një pikë loti i ka njomur dhe përvëluar ato buzë.
Dhe…
qiej kemi parë se si shemben në një çast trazimi, e gërmadhave të shpirtit që
rënkon, lypin copat e thyera të puthjeve, ato buzë. Dhimbja ngulet thellë në
ajrin e atij zjarri që shtërzon… Fryn, stuhia shpërthen, brigjet shuajnë etjen
e dallgëve, qielli shteron në blunë e një vështrimi pikëllues. Nata kaplon e përzë
me terr e tmerr gjithçka dhe e hedh me turr dhe huj, me hidhërim e maraz, atje
tej.. tej në boshin që gllabëron dhe i jepet një përplasje që e shndërron në
dritë krijimi.
Dhe…
ato buzë një puthje i pret, një ngulm për të matur udhën nga toka në qiell, atë
shteg të shtruar me bulëza djerse e aromë kurmi, që i përpush zjarri dhe afsh,
drita dhe shkëlqimi.
Ne
u shpërblyem dhe u ndëshkuam, lindëm dhe do të vdesim, erdhëm në rastësoren
fatlume dhe përjetësia na pret, sollëm dhe morëm gjithçka për të mbetur; magjepsës,
mrekullues, flijim te një përplase… ajo e buzëve, te puthja.