Blerim Latifi: 22 milionë njerëz kanë gjetur strehë tek 'tigri prej letre'

Prof. Blerim Latifi:

E vërteta dhe politika- kjo marrëdhënie e komplekse që ka përplasur filozofët që nga koha e demokracisë antike.

A duhet ta thonë të vërtetën politikanët?

Filozofët moralistë thonë: po. E vërteta është vlerë supreme. Le të përmbyset bota, nëse duhet që e vërteta të thuhet.

Filozofët realistë kundërshtojnë: politika nuk është forum ku luftohet për të vërtetën, por për interesat; interesat, deshëm s'deshëm, gjithmonë i mbivendosen të vërtetës. Ose: e vërteta thuhet për aq sa përputhet me interesat. Nëse nuk përputhet, ajo ose mënjanohet ose falsifikohet.

Një shkollë tjetër, filozofët konstruktivistë, thonë se nuk ekziston diçka e tillë si vërteta objektive. Të vërtetat janë thjesht konstruksione diskursive në komunikimin tonë.

Ngjitur me ta, niçeanët, shkojnë edhe më tutje: s'ka të vërteta hiç; ka vetëm shumësi interpretimesh.

Të tjerë pyesin: kjo deklaratë a është e vërtetë apo veç interpretim?

Debati vazhdon pafund.

Mësimi themelor që duhet ta marrim prej tij është se para se të ngulim këmbë me fanatizëm mbi një të vërtetë, duhet ta kemi të qartë, deri diku, se sa problematik dhe kokëçarës është vetë koncepti i të vërtetës. Sidomos në fushën më problematike të ekizistencës njerëzore: në politikë.

Të vetëdijshëm për këtë gjë, prej kohësh, në debatet e forumet e demokracive të avancuara perëndimore, njerëzit preferojnë të shërbehen me termin "opinion" dhe jo më termin "e vërteta".

__________

E lexova në një raport ndërkombëtar: rreth 22 milionë njerëz gjenden të strehuar në Bashkimin Europian, pasi kanë ikur nga vendet e tyre qoftë për shkakun e dhunës, qoftë për shkakun e kushteve mizore të jetës.

Duke ikur nga tigrat realë prej mishi e gjaku, dhe me fytyra njerëzore, të vendeve të tyre, të shkretit kanë gjetur strehë tek tigri prej letre.

__________

Plot 100 vjet më parë pesë katunde rebele, Prekazi, Galica, Luboveci, Mikushnica dhe Duboci, do të provonin diçka që dukej një ëndërr me sy çelë: shpalljen e pavarësisë nga Serbia. Do t'ia vinin emrin "Shqipnia e Vogël". Për një vit rresht asnjë këmbë xhandari, ushtari e tagrambledhësi serb nuk do të shkelte në kët' zonë. Pastaj erdhën ushtritë nga Nishi, Shkupi e Prishtina dhe çdo gjë e kthyen në tokë të djegun. Kryengritja u shua, por ëndrra e çlirimit nga Serbia mbijetoi.

Sot, kjo pllakë, që më mirë se Rruga "Arbëria e Vogël" do të duhej të quhej Rruga "Shqipnia e Vogël", qëndron pikërisht në vendin ku siç tregohet ishte vendosur topi i madh që e bombardonte Galicën. Po të mos kaloja atypari, vështirë se do të më kujtohej se pikërisht kët' verë bëhen plot një shekull nga ajo kohë kur të parët tanë, edhe pse të shtypur mizorisht dhe të harruar nga bota, guxuan të ëndërronin për lirinë.