Mendime
Sali Berisha: Homazh për studentët e Dhjetorit ‘90!
E enjte, 08.12.2022, 09:43 PM
Homazh për studentët e Dhjetorit ‘90!
Nga
Sali Berisha
Çdo
fillim Dhjetori, unë si njëri nga ata që pata fatin unik në jetë të isha
deshmitarë pjesëmarrës, apo dhe protagonistë i Revolucionit Demokratik
Paqesor të Dhjetorit ‘90, e përjetoj me
rritje të adrenalinës, shterngate emocionesh te
forta, të një lloji krejt të veçantë, nga çdo lloj tjetër që ngjallin
kujtimet dhe përjetimet e shkuara.
Në
muret e kujtesës time, janë të gedhendura si me daltë, të gjitha pamjet unike,
skenat, studentët, guximi, trimëria, entuziazmi i papërmbajtur i tyre, fytyrat
e tyre herë të trishtuara, të zbehta e të mavijosura nga grushtat, shqelmat apo
shkopinjtë e gomës te fallagave te rregjimit,dhe herë të tjera të
shendriteshme dhe plot me diell, nga
ngazëllimi, entuziazmi dhe gëzimi i papërmbajtur, zërat e tyre kumbues, të
çjerrë, por ndonjëherë edhe kafshues nga zemërimi, veshjet, mbledhjet, takimet,
bisedat, sallat, mencat, dhomat e godinave të studentëve ku mblidheshim. Si në
filma, më dalin para syve, demostrata e paradites të 9 dhjetorit, sampistët, policet,ushtarët,
fytyrat e tyre të vrerosura, uniformat, shkopinjtë, lopatat, kundragazet,
kallashet, vringëllimi i armëve, blindat e tyre, shiu, të ftohtit, balta e atyre
ditëve, rrugët, sheshet e Qytetit Studenti. Në kujtesë më vijnë të freskëta, të
gjalla, takimet me Liderin e Lëvizjes, Azem Hajdari dhe me bashkëpunëtorët e
tij, si dhe me pedagogë, intelektualë, studentë dhe qytetarë të tjerë,
mitingjet e papërsëritëshme dhe festa e 11 dhjetorit në Qytetin e Lirisë,
ngashërimet, lotët e gëzimit, përqafimet me njëri-tjetrin e të njohurve dhe të
panjohurve në shesh, si në një dehje apo ekstazë kolektive, përndritja e
fytyrave të mijëra qytetarëve për fitoren historike të studentëve “liberatorë”
dhe mbarë shqiptarëve. Të gjitha këto, unë i kam përjetuar me aq forcë ato
ditë, sa që edhe sot pas 30 vitesh, sa herë më vijnë në mëndje e më çfaqen para syve, më duken sikur i kam
parë, i kam jetuar dhe kanë ndodhur tashmë jo dekada, por vetëm disa muaj më
parë. Ato ishin dhe mbeten në kujtesë momente, orë, ditë të rrebesheve emocionale ndjesore më të fuqishme, më të
veçanta që kam perjetuar ndonjehere dhe
të një energjie pozitive, rrezatimi të papërsëritëshë, të asaj kohe të
bekuar, të një mrekullie, të jetuar kurrë më pare. Ajo ishte mrekullia e
ngritjes ne kembe e ringjalljes së befasishme dhe të pabesueshme, te studentëve me në krye Azem Hajdarin dhe,
fill mbrapa e qytetarëve të Tiranës, gjer atëherë ndër njerëzit më të shtypur,
më të frikësuar, më të mjeruar, më të izoluar dhe më të vetëharruar të kësaj
toke.
Kanë
kaluar 30 vite nga ato ditë, netë, mëngjese të lagëta të ftohta e gri të
Dhjetorit ‘90 dhe për mua, por besoj edhe qindra dhe mijra të tjerë si unë,
pavarësisht se çfarë momentesh, çastesh, ndodhish edhe ngjarjesh personale,
familjare, sociale, politike qoftë edhe të paimagjinueshme që kemi përjetuar më vonë ndër vite, ato të
atyre ditëve kanë mbetur thesari shpirtëror më i çmuar i jetës tonë.
Personalisht,
që nga ajo kohë, unë kam përjetuar ngjarje të mëdha e të jashtëzakonshme, që
ndofta nuk kisha guxuar me fantazinë time ti rrokja më parë.
Kosova
është bërë e lirë, ideali më sublim i jetës sime!
Shqipëria
anëtare e NATO-s, kërkesa e parë e madhe, pa kthim, që në javën e parë të
qenjes time në politikë!
Por,
ato katër ditë e netë të bekuara, të para të revolucionit demokratik, të
dhjetorit 1990, ishin ditët e gjenezës së lirive tona, ishin nëna që lindi
ditët e tjera të mëdha të kombit tonë tre dekadat e fundit, ditët e kthesës së
madhe për Shqipërinë dhe për mbarë kombin shqiptar dhe historinë e tyre drejt
lirisë. Ato ditë, për mua dhe çdo shqiptar tjetër liridashës, ndanë jetën tonë
në liri nga ajo ne diktaturë si ç’ndan agu diten nga nata.Ndaj, ato dite janë ditëlindja e
lirive tona,lindja jonë per se dyti në liri. Falë tyre, ne që kaluam dekada në
diktaturë, kemi një jetë të dytë, jetë të vërtetë si njerëz të lirë.
Ato
ditë, unë kam parë më shumë se asnjëherë në jetën time maja guximi njerëzor,
llave entuziazmi të papërmbajtur, lumenjë lotësh gëzimi festiv te njerzve me se
fundi te lire, por te gjitha keto të
gërshetuara dhe me dhune të egër dhe terror policor.
Ditët
e Revolucionit Demokratik të Dhjetorit
‘90 ishin ditë të ftohta, me shi dhe erë, në të cilat udhëtoja rrugëve plot
baltë të Qytetit Studenti, në një gjëndje pothuaj të vërtetë, i shoqëruar për
koincidencë, që në fillim nga Besnik Mustafaj, në çdo hap të ditës së parë dhe
ditëve të tjera, nga studentë dhe, më pas, nga intelektualë, qytetarë të tjerë,
të njohur dhe të panjohur më parë po ndonjëherë edhe vetëm me Lilin dhe
gjithnjë nga Dema, kushëri i imi, i cili për çështje sigurie dhe bindjet e tij,
nuk ndahej asnjëherë nga unë.
Ato
ditë, unë kaloja me orë të tëra midis grupeve të vogla, por herë herë, edhe
dhjetra e qindra, mijëra studentëve dhe qytetarëve, nga të cilët vetëm disa
syresh mund t’i kisha njohur më parë, diskutoja, debatoja, ndaja mendime dhe u
drejtohesha edhe me ndonjë fjalim të shkurtër, pa e pas marrë kurrë më parë
fjalën në publik. Si pedagog, kisha ligjëruar para studentëve në auditore dhe
klasa, qindra dhe mijëra herë, por para një publiku tjetër, as edhe njëherë të
vetme. Në ato fjalime, belbëzitje të miat të para publike, bëja te pamunduren
që ato të mos ngjasonin me fjalimet e zyrtareve te rregjimit të dallonin prej
tyre ne gjithçka e te sillnin me fjale qe buronin nga zemra nje melodi te re ne
veshet e qytetarve.
Ato
ishin ditët e fillimit që unë, së bashku me studentët, liderin e lëvizjes së
tyre, Azem Hajdari, i pari në ne historine e vendit i zgjedhur direkt nga
sheshi i betejës, nga bashkëmoshatarët e tij, me pedagogët dhe intelektualët e
tjerë përpiqeshim të mirrnim përgjegjësitë, të kontribuonim, të hidhnim së
bashku hapat e fillesës drejt kohës së panjohur për ne, kohës së lirisë, duke e
pas patur atë, gjer atëherë, më së
shumti si aspiratë apo si të thuash, si instikt dhe jo si një realitet të
njohur pra, në fakt, si një univers që duhej ndërtuar.
Ajo
që ndodhi ato ditë, mendoj se ishte para së gjithash, lëvizja e mrekullisë së
vërtetë shqiptare kombëtare por, po të kemi parasysh se ku ishim katandisur ne
shqiptarët, ajo lëvizje ishte edhe e një mrekullie të vërtetë njerëzore
individuale. Ajo, ishte një shpërthim i papritur dhe i papërmbajtur i
aspiratave, idealeve të ndrydhura të lirisë, të rinisë studentore, të qënjeve
njerëzore që kishin lindur, rritur si skllevër të diktaturës më të egër që
Europa kishte njohur, që nuk dinin se ç’ishte liria, dinjiteti, prona, dhe në
qindra e mijëra raste, as dhe vetë Zoti.
Të
shihje dhe dëgjoje, të përjetoje atë çka unë me të dy miqtë e mi dhe një grusht
qytetarësh pamë, dëgjuam, përjetuam paraditen e datës 9 dhjetor të vitit 1990,
sapo arritëm të jemi vetëm pak metra larg nga balli i protestës së studentëve ,
të udhëhequr nga Azem Hajdari,ne Rrugen e Elbasanit ne mes te Tiranes,një
protestë vërtet në pamje të parë, epike ne guximi e saj por tragjike në vetminë
e saj, ti, papritur beheshe dëshmitar i një skene sa mahnitese per trimerinë e studentve aq edhe barbare per
dhunen policore ndaj tyre.
Ato,
ishin ditët e një mrekullie çudiberese e cila më nxorri mua por edhe qindra e
mijëra shqiptarë,pa prite dhe pa kujtuar
nga honet e dëshpërimit dhe të pesimizmit e zhgënjimit më të thelle të njeriut, në
kreshtat më të larta të shpresës, besimit dhe optimizmit që une as në ëndërr
ndonjëherë nuk i kisha parë. Ne, ato ditë, u ngritëm me krahë, si feniksi nga
shkrumbi dhe hiri në Zenit. Magjinë, pathosin e atyre ditëve, të pandjerë dhe
jetuar ndonjëherë tjetër, sot unë nuk gjej dot fjalë që të përshkruaj.Isha ne
një gjëndje euforie, pothuaj dehje që
nuk e kisha provuar kurrë më parë, në të cilën më dukej se unë nuk ecja, nuk
rendja, por si të thuash, kisha humbur peshën, fluturoja. E pabesueshmja ishte
bërë reale, tokësore kishte pushtuar te gjithe qenjen time.Njeriu, ditë si ato,
sa magjepsëse me agimet e tyre mahnitëse të lirisë, me zhvillimet intensive, të
papriturat, befasitë e tyre, po aq dhe epike me guximin dhe trimërinë e
heronjve të tyre studentë dhe studente, mund të ketë fatin t’i takojë, t’i
përjetojë vetëm një herë në jetë. Ato ishin ditet qe ndane epokat!Ditët që
ndajnë epokat, takohen rrallë, shumë rrallë, mundet dhe kurrë ose vetëm një
herë në disa gjenerata.
Ne
ishim gjenerata që i përjetuam i
perqafuam ato! Ishim të bekuar!
Vite
me pare ne, kishim dëgjuar për kryengritjet e të burgosurve politikë në burgun
e tmerrshëm të Spaçit e të Qafë Barit, por jehona e tyre ishte bere therrime
ne muret e trasha dhe të larta, të
bunkerit te frikës dhe të heshtjes ne te cilin lengonim te pashprese.
Gjatë
vitit 1990 Shkodra, në fillim të Janarit, kishte hequr shtatoren e Stalinit.
Pjesëmarrësit ishin arrestuar, torturuar barbarisht në qeli. Në fundin e
janarit, në Tiranë u realizua demostrata e heshtjes. Për të dalë, dolëm dhe
sheshin pothuaj e mbushëm, por siç e nisëm edhe e sosëm, në heshtje dhe vetëm
në heshtje. Në Kavajë, në mars, kishin shpërthyer protestat qytetare anikomuniste te guximshme me
përballje të forta me sambistët e regjimit por, sado i fuqishëm zëri i revoltës
se qytetqrve te pamposhtur te Kavajes,aty, ai përsëri mbetej jashtë metropolit
të pushtetit.
Tirana
lëvizi, si asnjëherë në historinë e saj, në fillim të korrikut 1990, shpërtheu
me kryengritjen paqësore , kryesisht të rinisë punëtore,hyrjen e mijra te rijve
ne ambasada.Kjo kryengritje, vërtet përmbysi Murin e Berlinit, ngriti peshë
zemrat tona, por brenda pak ditëve, diktatura përcolli jashtë vendit
kryengritësit dhe rindërtoi përsëri Murin e zi.Kurse ne, te tjeret shpirt ndezur dhe zemerthyer si
ç’thot Edgar Allan Poe u rikthyem te strukur ne letargjine nga e cila na zgjuan
krengritesit e 2 Korrikut 1990 dhe paguam ndrojtjen, strukjen, apatinë tonë të
pafalshme.
Vetëm
dy ditë para fillimit të lëvizjes, ata student liberator, lideri i tyre, Azem
Hajdari, tashmë tribunë në sytë e mi dhe shumë shpejtë të mbarë shqiptarëve,
por edhe të botës, kishin qenë studentë të thjeshtë, të topitur nga jeta e
përditëshme te cilet të mbërthyer nga skamja , kotesia e dhimbjet e kohës, te
cilet lëviznin në automatin e jetës se zbrazur universitare, të kontrolluar në
çdo cep të saj nga regjimi diktatorial.
Kurse,
pas dy ditësh, qytetarët do t’i shpallnin Azemin tribun te lirise dhe
bashkstudentet e tij “engjëjt e demokracisë,sepse, ata të tillë u shfaqën në
qiellin gri te erret të atij fillim dimri të vitit 1990. Në të vërtetë, fjalët,
epitetet, cilësorët, krahasimet nuk mund të mjaftonin për të përshkruar ogurin
e bardhë, trimërinë, guximin e tyre, shpresat që ringjallën ata tek shqiptaret.
Ka
gjithnjë një debat për aktin e tyre. Sot, janë të shumtë edhe nga ata vetë, që refuzojnë të pranojnë
se janë heroizuar ndonjëherë.
Kurse,
unë që pata fatin pothuaj në orët e para të jem se bashku me Besnik Mustafen
dhe Kujtim Çashkun fare afer para ballit te protestës se tyre, t’i takoj vetem
pak minuta pas sulmit brutal të forcave të rendit, të bashkëpunoj me ta në çdo
etapë, moment të veprimtarisë së tyre për tre ditë por edhe më vonë, mendoj se
ata ishin heronj.
Të
gjithë ata, që unë gjeta në demostratë në mëngjesin e datës 9 dhjetor 1990, në
Rrugën e Elbasanit, ishin heronj sepse, natën e datës 8 dhjetor, kishin dalë në
Trane ne protestën e tyre te pare
antikomuniste jo të heshtur siç dolëm ne në Janar të 1990, por me parrulla të
fuqishme kundër diktaturës . Ata, kishin kërkuar dhe arritur t’i paraqesin
kërkesat e tyre me një përfaqësi atë natë Presidentit të vendit, e kishin
detyruar atë, me revoltën e tyre, për herë të parë në jetën e tij, të dilte pas
mesnate, nga shtëpia për t’i takuar protestuesit. Madje, ai ju premtoi se, të
nesërmen në ora 17:00, do t’i takonte në qytetin Studenti. Por atyre, pas atij takimi krejt të
veçantë në llojin e tij, Ramiz Alia, sikur të kishin qenë në takim tek
Makbethi, u kishte nxjerrë në pritë tek ktheheshin në fjetoret e tyre ,
sambistët të drejtuar nga vet Ministri i Brendshëm, për t’i rrahur barbarisht,
me shpresën se duke i shtruar me dajak, do të detyroheshin të harronin takimin
dhe kërkesat e tyre.
Studentet
e atyre diteve qe ndane historine, janë heronj sepse, pas atij terrori të
pabesë dhe shtazor të orës 02:00 të mëngjesit, të datës 9 dhjetor, pa mbyllur
sytë tërë natën, të tronditur nga një shtet kundër, nuk u tutën, nuk u strukën,
por mblodhën forcat dhe u ranë brirëve të guximit e dolën përsëri, ballë për
ballë, në sheshin e duelit, në orën 8:00 të mëngjesit u nisën në protest, për
t’i pushtuar regjimit Sheshin Skëndërbeu, sheshin e pushtetit. Unë i gjeta aty!
Aty,
në shesh, tashmë kisha para vehtes jo një, dy, apo një grusht heronjësh, por
disa qindra e mbase njëmijë syresh pra, aq shumë heronj prej të vërteti, që nuk
i kisha parë në filmat apo lexuar në libra gjithë jetën time.
Studentet
e Dhjetorit ‘90, ishin heronj sepse, asnjëri prej tyre nuk e dinte se çfarë do
të ndodhte me të apo me ata pas 10-30 apo 60 minutave, pa lëre të nesërmen, dhe
ishin aty me mendjet, thirrjet, gjokset e tyre, sfidues, të gatshëm për
përballje dhe të rrethuar nga të gjitha anët me polici, sambista si
egersira,sigurimsa barbar e ushtri të
regjimit komunist më mizore të Europës së pasluftës. Ndofta ata edhe e parandjenin se, kushtrimi i tyre do të
ushtonte e do të zgjonte shpirtrat e ndrydhur te mbare shqiptarët
ve.Por,
në atë betejë tejet të pabarabartë në të gjitha rrafshet, ata përveç guximit të
tyre rinor dhe njëri-tjetrit, ishin pa asnjë mbështetje, në vetmi dhe, ishin të rrethuar nga të gjitha anët nga
fallangat me uniformë të partisë terroriste.
Studentet
liberator, ishin heronj sepse, pavarësisht nga kjo, ata qëndronin sfidant e te vendosur si misionarë te pepur, pararendës
të një ndryshimi epokal në historinë e kombit dhe vendit të tyre.
Askush
nuk duhet të harrojë se në vitin 1990, diktatura komuniste ishte vërtet një
pushtet i dobësuar dhe i lodhur, por, përsëri, ajo vriste dhe ekzekutonte në
kufij, çdo javë, bashkëmoshatarë të tyre, madje edhe zvarriste barbarisht, në
rrugët dhe sheshet e qyteteve Sarandë, Shkodër, Gjirokastër, Korçë kufomat e
tyre, të bërë shoshë nga breshëritë e rojeve te kufirit.
Studentet
guximtar te atyre ditve ishin heronj
sepse, për më shumë se 36 orë të vetëm, pa përkrahje te vetem i qëndruan dhëmbë
për dhëmbë dhe ballë për ballë
diktaturës komuniste. “Ah, sikur të kishim qenë në Shkodër”, do të ishte
një nga psherëtimat e para që do të lëshonte Azem Hajdari, në oborrin e
ndërtesës së parë të Qytetit Studenti, rreth 20 minuta pas dhunës brutale të
policisë ndaj tyre, në paraditen e dates 9 dhjetor. Kjo sepse, në protestën e
tyre, në tërësi nuk kishin ardhur studentët që nuk banonin në konvikte, as
pedagogët e tyre apo qytetarët e Tiranës.
Prandaj
them heronjë, se të jesh trim në vetmi është dy herë trimëri!
Ata
ne i gjetm te pampshtur!Rikujtoj ketu se, vetem 20 minuta pas dhunës më të egër që u ushtrua ndaj tyre
në Rrugën e Elbasanit, paraditen e datës 9 dhjetor, në të cilën unë isha dëshmitar,pa
mjekuar ende plagët e shkopinjve, lopatave, plumbave të gomës në trupin e tyre
dhe të pushtuar edhe nga ndjenja e braktisjes,trima dhe te paepur ata, do të
mblidhnin me shpejtësi forcat dhe do t’i jepnin ultimatumin, e parë dhe
historik, Ramiz Alisë me te cilin do te
thyenin ate dhe rregjimin e tij policor;”ose lironi protestuesit studentë të
burgosur, ose në orën 15:30 do të zbresim në sheshin Skënderbej dhe do të bëjmë
çdo gjë copë e thërrime”. Pikërisht se ata ishin të tillë, duke patur për armë
të vetme guximin, i kallën datën regjimit dhe nuk u dorëzuan, ndezën peshë
zemrat e të rinjve dhe të qytetarëve të Tiranës dhe mbarë Shqipërisë, dhe si
luanë të vërtetë, këputën në mes sistemin monist më ç’njerëzor që shqiptarët
kishin njohur në tërë historinë e tyre.
Vërtet
ata, lëvizjen e tyre e nisën si me kërkesa ekonomike por, arritën me një
taktikë, shkathtësi e guxim dhe vizion të kristaltë, të tregonin që në krye të
rradhës se, nuk kishin dalë në protestë për një gotë çaj më shumë, siç do t’i
thoshte në takimin e mesnatës së datës 8 dhjetor Lideri i tyre Azem Hajdari,
Presidentit të vendit, por po protestonin
për fatet e lirisë së vendit të tyre dhe të shqiptarëve në tërësi.
Engjujt
e Demokracise , ishin misionarë dhe vizionarë pararendes te nje epoke sepse, që në protestën e parë ata shpallen
moton e revolucionit të tyre,
“Liri-Demokraci”, “Shqipëria si Europa”, thirrje këto që buronin nga thellësitë
e shpirtit të tyre rinor, të bashkëmoshatarëve, por edhe nënave, baballarëve,
motrave, vëllezërve të tyre, si dhe të qindra, mijëra shqiptarëve që për këto
idelae kishin sakrifikuar jetën apo rininë e tyre gjatë kalvarit të egër
komunist. Ishin ato thirrje që, me shpejtësi te rrufeshme , do të zgjonin,
ringjallnin dhe ndriçonin mendjet dhe shpirtrat e ndrydhur të shqiptarëve.
Ato,
ishin kohërat kur ata hynë në “hall of fame” të heronjve tanë, hynë të gjallë
si të pavdekshëm në panteonin e lirisë te shqiptareve për të lënë aty thesarin,
arritjen më të çmuar të jetës së tyre dhe për t’u rikthyer, pas përmbushjes së
misionit, në vdekatar, ashtu siç jemi të gjithë.
Liberatorët
tane ishin heronj sepse, në vendosmërinë e tyre për sakrifica sublime, vazhduan
betejën gjer në fitoren e idealeve të tyre demokratike. Si misionarë, ata, me
guxim shëtitën në mbarë vendin, duke themeluar pluralizmin politik, degët e
Partisë Demokratike, mbjellur shpresën zemrat e shqiptarve në mbare qytetet dhe
fshatrat e Shqipërisë.
Studentet
e Dhjetorit ‘90 ishin heronj sepse, në shkurt të vitit 1991, do të ngujoheshin,
ndryheshin per aktin me sublim ate te
vetflijimit, ne grevën e urisë,
për çlirimin e shqiptarëve nga kulti i hitlerit shqiptar te pasluftes Enver
Hoxhës kulti më poshtërues, që kishte pushtuar shpirtin dhe mëndjet, rrugët,
sheshet, shkollat, banesat e tyre.
Ata
ishin heronjtë e mi por jo vetëm të mijtë, por të mbarë shqiptarëve në
Shqipëri, në Kosovë, Maqedoni dhe kudo
në botë që duan lirinë mbasi, pa një Shqipëri të lirë nuk mund të kishim një
Kosovë të lirë apo shqiptarë të lirë në rajon.
Por,
të gjithë ata që me kalimin e viteve do të ishin si gjithe te tjeret burrë, grua, prind,nënë, baba, specialist,
punonjës, intelektual, politikan përsëri do të mbeteshin njerëz fatlumë. Kjo
sepse, ata ne vitet e para te rinise
tyre merituan titullin me liberator.Ata patën fatin të jenë pjesëmarrës te asaj
lëvizje që me shpejtësi zeri do shndërrohej në uraganin e revolucionit
demokratik më të fuqishëm që Shqipëria kishte njohur në historinë e ve.Llava e
guximit, energjisë se tyre ne kete revolucion
theu,shembi në mënyrë paqësore
monizmin hoxhist, monizmin më jetëgjatë, më ekstrem e te pashpirt të Europës, dhe rrëzoi përsëri,por kësaj here perfundimisht,
Murin e Berlinit e sistemin komunist në
Shqipëri e cila sot eshte vite drita larg asaj te 32 viteve me parë.
Nderim
perjete Azem Hajdarit dhe studenteve liberator te Dhjetorit ‘90. Azem ti je
gjalle.