Anton Marku: Në emër të lirisë

Anton Marku

NË EMËR TË LIRISË

(Vdekje fashizmit!)

Me sa mbaj mend unë

Në lagjen tonë

Gjithmonë është folur për luftën

Kur gjakrat ndizeshin

Na mjaftonin tri pika

Për të vazhduar tutje

Gjyshërit tanë

Çdo herë gjenin diçka

Që t’i shtonin së djeshmes

Që e sotmja të mos ishte

Ashtu siç ishte

Një ditë

Historinë e lidhëm për një hu

E vetë dolëm në oborret e fqinjëve.

HËNA E SË HËNËS

Sapo përfundoi së lexuari

Librin e prejardhjes

Vendosi ta shëroj historinë

Fillimit i grisi tri faqet e para

Mesit i shtoi katër beteja të paqena

Fundit i hoqi skenat me flamuj të bardhë

Në prapavijë vendosi

Ata që mbanin shpirtin gjallë

Me kafe turke

Pas dorëzave të bardha

Fshehu fytyrën

Para mesnatës

Në ditën e parë të javës

Atdheut iu zgjat rrethi i syve

Një gjysmë e trupit

Nuk po i bindej më

Gjysma tjetër

Endej maleve të prera

Pa rojtarë

Mos qoftë kush

Në lëkurën e tij

Kur deti të nisë

Të hajë tokën.

‘‘ARMIKU I POPULLIT’’

Së pari u shtuan pshtymagjinjtë

Pastaj lehësit e orëve të vona

Kapërcyen përroin e lagjes

Majë plehu u ngjitën shpifësit

Për të ushqyer gojët e këqija

Një mëngjes i gjuajtën dyert me gurë

Të nesërmen nën prag i hodhën një letër

Në mbrëmje ia helmuan qenin

Pas mesnate i hynë në oborr

Dhe e varën në mes të dhomës

Pa i thënë asgjë

Pse nuk i tha askush

Faji i tij i vetëm:

Ishte fqinj me ujq

Për të

Në burg nuk shkoi askush.

FRYMËMARRJE

Në njërën prej atyre ditëve

Që mbahen mend gjatë

U ktheva vijave të jetës

E pashë veten duke lindur

Duart e nënës

Të mbjella në djep

Një shami të bardhë hedhur flokëve

Diçka më tha

Se kisha qëndruar

Tri stinë fshehur në bark

Para se ta gjeja

Copën e qiellit tim në tokë

Në këmbë u ngrita

Pa më parë askush

Nga dhoma dola

Më i vogël se sa hyra

Trupin tim e pyeta

Nëse ia ka vlejtur

Gjithë ato djersë

Të nesërmen

Ëndrrës iu shqye pëlhura

Duke u fërkuar

Në murin e pendimit

Unë drejtova sytë

Andej nga lulet rriten natën

Mijëra frymë larg.

NJERËZIT ME DY HIJE

Kokat që jetojnë vetëm nga buka

Liria i braktisë që në fillim të ëndrrës

Në botën që ecën ata zvarriten përgjumshëm

Fshehur puplave të veta

Si falltarë që përqeshin jetën

Peshoreve masin thellësinë e asgjësë

Të burgosurit vazhdojnë të rrinë zgjuar

Derisa rojet flenë.

Vjenë, 17.09.2022