Anton Nikë Berisha: I deshe njerëzit me dashurinë e Hyjit

Anton Nikë Berisha

I DESHE NJERËZIT ME DASHURINË E HYJIT

(Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Tereze, tashmë e shpallur e shenjtë)

Kush i shërben të varfrit, i shërben Hyjit.

Gandi

Ti jetove me dashurinë e Hyjit,

limfë e gjakut tënd,

frymëmarrja jote e veprimit

që të drejtoi me ngrohtësi të prushtë

tek të varfrit e më të varfërve,

tek të gërbulurit,

tek të mbyturit në mjerim,

të harruar dhe nga vetvetja.

Asgjë nuk të ndau nga Drita e Hyjit:

“Derisa të keni dritë, besoni në dritën

që të bëheni bijtë e dritës[1]”;

asnjë pengesë jetësore,

asnjë shqetësim shpirti

se çdo gjë e mbështete tek Ai

dhe jetove në njësimtë plotë me Të.

Dashuria e Hyjit

t’u shndërruan në etje

për t’i dashur të tjerët

dhe tek hiri i Tij t’i afrosh.

E dite mirëfilli se

kushu shërben të varfërve,

i shërben vetë Hyjit;

t’i duash e t’u shërbesh të tjerëve,

t’u sjellësh pak ngrohtësi në shpirt

atyre që jetojnë në vuajtje e dhimbje,

pa lot dhe pa ëndrra

qëdhe vdekjen e presintë trishtë.

Ti u kujdese për ta me dashuri nëne

dhegjakove që së paku fundin e denjë ta kenë:

të vdesin me një buzëqeshje –

siç është vullnesa e Hyjit.

Me zjarr dashurie i binde njerëzit

se Hyji është i Tejlartë,

ngushëllues i përhershëm –

i dhembjes;

këmbëngule të mbështeten në Të,

Hirin e tij të tyre ta bëjnë,

po dhe ta bartin tek të tjerët;

ta duan tjetrin si vetveten,

ashtu siç Hyji i don ata.

Në të varfrit e më të varfërve,

në të mjeruarit,

në të përbuzurit,

në ata që i çmonin për mbeturina,

ti e vërejte vetë Hyjin

dhe me Dashurinë e tij i deshe

e kërkove që dhe të tjerët t’i duan ashtu.

Pra, kur krymbat dhe minjtë

trupin e gjallë të njerëzve buzë rrugëve e hanin

ti u ndenje pranë dhe u kujdese për ta

dhe vuajtjet e tyre të tuat i bëre;

se në sytë e tyre i pa vuajtjet e tëTejlartit,

që u bënë plagë të shpirtit tënd

etë nxitën të veprosh pa u kursyer.

Sa e sa herë e përsërite:

“Hyji na krijoi që të duam

dhe të jemi të dashur”.

Meqëu bëre Ungjill i gjallë

për të varfrit e më të varfërve,

për të vetmuarit

(Vetmia është sëmundja më e rëndë, pate thënë)

njerëzit t’u përkulën e të quajtën NËNË;

se ti i binde me veprim, me flijim tënd,

me lutjet e tua që të njësuan me Hyjin e me ta.

Secilit i bëre vend në zemrën tënde

dhe e porosite si nënë:

“Mos harro se besimi në Hyjin të bën të lumtur,

të bën të lirë, siçtëbën të lirë e vërteta,

ndërsa këtotë bëjnë

të duash më shumëHyjin në tjetrin,

t’i gjendesh në orë të vështirë.

E the dhe e zbatove:

S’është e rëndësishme çka bën

po sa dashuri vë

në atë që bën.

E tash, duke kaptuar Qiellit,

të shoh nëpër vrushkujt e Dritës hyjnore

me buzëqeshje shkëlqimtare në fytyrë

jehun e ujëvarës magjepse –

e me lëvizje të lehtë krahëtimi

hir e dashuri tek ne të sjellësh,

ashtu siç bën Nëna zoge kur kthen në çerdhe

zogjve të saj dashurinët’ua përligjë.

Kozencë, fund tetori dhe fillim nëntori 2018

Plotësuar më 24 gusht 2022 në Prishtinë