Visar Zhiti: Qeni i mikut tim

QENI I MIKUT TIM

- Ràki -

Nga Visar Zhiti

Qeni i mikut tim është dhe miku im  apo është dhe qeni im?

E gjitha varet nga qeni, sa do të pranojë ai, se qentë janë të sinqertë dhe nuk gabojnë. Ne gabojnë me ta, me besnikërinë e tyre dhe dashurinë e pa fjalë.

Doja shumë ta takoja qenin e Dhimos, më kishte treguar që e priste, kur kthehej nga puna në shtëpi dhe shplodhej me të.  Po sa inteligjent që është!

… një ditë në një takim me miq këtu

më pyetën se si përfundonte një roman imi.

- E pse nuk e lexoni vetë deri në fund? - thashë.

- Nga që i mungojnë fletët e fundit, i shqeu Ràki, qeni i Dhimos.

- Ashtu, pse?!

Dhe Dhimoja më shpjegoi si i zënë në faj se sa ulej në kolltukun e tij, Ràki i vinte pranë, priste sa priste dhe pastaj ndodhte t’i rrëmbente syzet  dhe librin që po lexonte, asgjë tjetër, ato nuk i duronte dot, s’e di pse…

- Sepse, - i thashë unë, - ndërsa ai të ka pritur gjithë ditë që të vish dhe të merresh me të, ta përkëdhelësh, të luani bashkë, ti hop vë syzet dhe merr librin, që të lexosh. Ka të drejtë qeni.

- Po, po, e di, po romani ishte yti, na i dha Profesor Jani, Dr. Minella e kishte lexuar, e prisnin me radhë Odisea, Tani… ia dhashë të shqyer dhe pa fletët e fundit…

Desha  ta njihja patjetër qenin me emrin Ràki, se asnjë kritik vendas apo i huaj nuk kishte bërë copë asnjë libër timin deri tani. Përkundrazi…

Me të hyrë në shtëpinë e Dhimos, pyeta se ku ishte Ràki.

- Do ta shohësh vërtet? Nuk je i zemëruar me të? - më tha.

- Jo, kurrë.

Dhe qenin e sollën. Ecte me hapin e sigurtë të atij që është i shtëpisë, i shëndetshëm, i bukur, kaf me turirin e bardhëllemtë, e bardha i vazhdofte dhe sipër kokës deri në zverk, edhe putrën e kishte të bardhë sikur të kishte veshur dorashka…

- Ràki, - i thirra, - jam ai që më ke grisur librin…

Ndali, më hetoi paksa, çtendosi veshët dhe vrulloi drejt meje, çuditërisht më përqafoi. Eda fotografoi ç’mundi, se Raki s’po rrinte më në një vend, hidhej sa nga Eda tek unë prapë, lehu këndshëm, ndryshe ç’u kuptua miqësia.

U sigurova që jo se kishte ndjerë ndonjë gjë që s’shkonte me romanin tim, por e kishte patur me të zotin, se në orarin e tij Dhimoja kishte gabuar, donte të lexonte dhe ai do ia shqyente me thonjtë e të dyja putrave, jo, të katër putrave cilindo libër që të kishte në ato çaste, mor po le të ishte Dostojevski a Kamy, Niçe a Sollzhenicin, që Dhimoja i kishte për zemër, se duhej t’u gjente kohën atyre.

Po e përkëdhelja Rakin me qejf dhe zell, ai po kënaqej, po shkrehej fare, lashë me kafe e raki e biseda për letërsinë, shkrofëtinte gjithë mirëkuptim, lehu prapë, po fërkohej pas nesh. Edhe kur nisëm të flisnim, seç thamë vetëm për Rakin dhe qentë dhe po na dëgjonte. Dhe s’donte që të iknim, të paktën ta shtynim edhe ca, por gjithsesi ora erdhi.

Na priti te dera të na përcillte  , u ngrit me dy këmbët e para lart, më përqafoi sërisht dhe iku për të mos e parë ikjen tonë. Dhimoja kujtoi një thënie pak a shumë kështu, se ku e kishte lexuar, që e njoha njeriun kaq shumë , sa më ka marrë malli për një fytyrë kafshe.

- Është dhe një poezi e Ali Podrimjes, - i thashë. - Duhet të mësojmë nga qentë, -  vazhdova, - se ka shokë që na kanë dhënë mësime të tjera…

- Eh, duhet të jenë nga ata që japin mësime, - shpotiti Dhimoja dhe po lavdëronte qenin e tij, sa i mirë ishte,

shpirt njeriu, e si të mos e doje?

Në ëndërr qeni i tij, Ràki, po lëpinte fletët e romanit tim, që porsa e kisha mbaruar. Gjuha i ndriste si një hënë

e ngrohtë…