Bedri Tahiri: Karantina

Tufë  poezish të lindura në kohë të pandemisë

Bedri TAHIRI

KARANTINA

Sigurisht na është ber ves

Ta harrojmë prore historinë

Nuk e di kur ishte kështu

E gjithë bota në karantinë

Pa betejë, luftë a përleshje

Përveçse një si bubuzhel

Si gjyshja kur na frikësonte

Kur pa dritë, rrinim në terr

Një armik shumë misterioz

Mikroskopi nuk e kap dot

Na bëri të flasim me vete

U shndërruam në Donkishot

Sprovë e madhe për njerëzinë

Për më shumë paqe e dashuri

Mbase po lind një epokë e re

Kur ta  mundim këtë epidemi

Galicë, 18 mars 2020

VIRUSI

Mbrëmë, seç më iku i ziu gjumë

Duke medituar për këtë zezonë

Mbushur plot e përplot viruse

Pa ditur se si t’i vë në rabush

Covid-19, i padukshëm fare

Frikën na e ka futur në palcë

I dyti,  politika jonë mjerane

Për teke e inate na çoi n’grackë

Populli i ngratë, mbyllur brenda

Bën sehir dhe rri ashtu nemitur

Hip se t’vrava, zbrit se t’vrava

Dreqi na mori disi papritur

Virus t’mirë kurrë s’ka pasur

Ai luftohet veç me (im)unitet

Jo me përçarje e me babëzitje

Për pasuri, për karrige, për pushtet

Fare vonë, mu qetësua mendjeshkreta

Dilemën hamletiane sikur e godita

Virusin vdekatar, në rend të dytë

Ia pari, shkatërruesi ynë- POLITIKA

Galicë, 25 mars 2020

MJEGULLNAJË

Tashmë, ne që provuam luftën

Përjetuam e çka nuk përjetuam

Vrasje, djegie, dhunë, mjerime

Por, ia dolëm, dhe e mbijetuam

Por, sot, disi krejt më ndryshe

Gjithë bota në një katandisje

Mbyllje, izolim, në karantinë

Rrimë në ethe, pa shijuar lirinë

Ca thonë grip, ca virus misterioz

Dikush thumbit, dikush patkoit

Orë e qaste masa shtrënguese

Kjo po del luftë e shkuar lufte

Nuk po e njeh as qeni të zotin

Herë-herë harrojmë sëmundjen

Politika veç rrëmujë e  piskamë

Populli përhumbur n’mjegullnajë

Galicë, 16 prill 2020

MËDYSHJE

Mund të vijë një ditë, që do të themi:

Ore, si u bë dje, na mbyllën në shtëpi

E ata (politikanët), harliseshin lirshëm

Vallë, mos dhe virusi qenkësh hilegji!

Mëdyshje që shpijnë deri te Çajupi

Kur Efgjeninë e humbur vajtonte:

-“Rroj pa shpresë, ndaj s’dua të rrojë

Se edhe Perëndinë tani s’e besoj”!

Por, jo, jo, ne s’jemi aspak skeptikë

Përkundrazi, shpejt kemi me ia dalë

Ama, mos i zbrisni gjithë nga bishti

Se u katandisët, u bëtë fare përrallë...

Galicë, 1 Maj 2020

PANDEMIA

(Motërzim)

Sërish për armikun e ri tekanjoz

Që na bëri të flasim me vetveten

Mbase edhe të tallemi keq me të

Pa e kuptuar asnjëherë të vërteten

Si det i trazuar përhapet valë-valë

Më rastisi të rri dhe me të sëmurë

Por kurrë nuk e mora seriozisht

Mund të më dalë dardhë me bisht

Nuk po e mohoj  ekzistencën e tij

Por e mbaj vath në vesh një urti:

Mërzia dhe frika të rëndojnë kot

Ato nuk të ndihmojnë në jetë dot!

Viruset politikë më të bezdisshëm

Me sjelljet e tyre prej kameleonësh

Më bën që të shkas deri në blasfemi

Sa të them: Jo, ore, nuk ka pandemi!

Galicë, më 12 korrik 2020

TJETËRSIMI

Covid-19 papritur ndryshoi botën

Na vuri maska e na lëshoi mjekra

Fillikat, kaptuam male e bjeshkë

Sikurse dikur eremitët në Mesjetë

S’vëmi të njëri-tjetri, as për mort

Rrojmë n’kujtime  të së shkuarës

Fare në tymnajë fati i së ardhmes

Lëvizim n’shëmbëllim të gaforres

Obobo, sa keq u katandisëm, ore

Të hutuar ecim, duke mërmëritur

Në heshtje shumëçka dhe harruam

Dhe, dalëngadalë seç u tjetërsuam

Galicë, 25.8.2020