Cikël poetik nga Fatmire Duraku

Fatmire Duraku

I verbri i së bukurës

Lulja e çelur s`është më ëndrra

S` është fshehtësia e madhe enigma

Bukuria që e presim të flasë

Për  ne, vdekatarët,

Ndoshta dhe flet kaq lehtë

Sa të mos e kuptojmë më

Sa të humbim ndjenjën për të bukurën

Për arritjen e plotë të lirisë

Në unazat e robërimit të bukur

O zot ç` rrjedhë e pafund enigmë

Ç`pritje e zhgënjim për të vetmuarin

Të verbrin e të bukurës

Apo vetëm ngushëllim

Lulja e çelur s`është më ëndrra

Fjala

S`i besoj askujt sall fjalës

E kjo më zë në fyt fjalën

As të më ndihmoj mimika,  asgjë

Të më ndihmoj zot

Vjen pranvera dhe kot

Çelin lulet dhe kot

Kot bie aromë e barit mbi varr

A është fjala fillimi

Ndërsa të qenët memec

Është shpëtimi dhe vrasja

Në të njëjtën kohë

Të të shprehurit shpirtëror

Ja pse s` mund të më shpëtoj asgjë

Kurrë, asgjë kurrë zoti im

Pa vetvete

Të jesh i pa gojë

I pa vesh të jesh i pa sy

Të jesh

Të mos kuptosh asgjë

Të mos e ndiesh kënaqësinë

E fluturës nga digjet

Je i pa shpirt,

I pa buzëqeshje

Ecën i vdekur

Shikon i verbër

Pa e ndierë peshën e dhembjes

Pa e ndjerë peshën e mëkatit

Pa vetvete rrugës

Që nuk të kthen më

Hëna mbi kodër

Hije e ikur kthehet në pemën e tharë

E nata-mace e zezë sy zjarr në pritje gjahu

Viktima dhe vrastari i pakuptimtë

Kaq afër në erë gjaku

Janë përzier kuptime dhe ëndrra

Data në kalendarë nuk kanë rëndësi

As i dihet ditës më as natës

Ja herë bën vapë e herë ngrin

Kot provon ylli kot provon etja të digjet

Vetëm hëna e vdekur nën akull

Me unazën e vet të verdhë mbi kodër

E bie terr e bie zë kukuvajke vaj i qyqes

E fluturim zogu  nëpër dhembjen e pafund

Zog i vrarë i ëndrrës nga kthehet në mua

Vaji, ja, sesi e merr gjithësinë

Këputja e lules

Kush e piku me gjak kloroifili lulen

Kush e preku t`i bëjnë gjethet muzikë,

Kush ia ndezi etjen e ia ngjalli shpirtin

Me aromë e ngjyra qielli në zgjim

Pikërisht  një copë qielli me yje

Një kopje e gjallë besnike ylberi

Me hirin e zjarrin me palcën të njomë,

Me gjethet, petalet rëndë-rëndë

Nga ndrisin fillimin e fundin

E hëna  njëjtë perit të vet përbiron

Unazës së verdhë me bukuri përrallore

Unë zbres nga kulla e këpus një lule

Larg në kohë aty tek etja e ka rrënjën

Ndërmjet rrjedh gjaku dhe jeta

Vonë është kaq vonë

vonë është kaq vonë

vetëm gjakun tim dëgjoj në vete

dhe orën nga bie mbi natë

të kujtoj e asgjë s` ndodh

të thërras e asgjë s` ndodh

të urrej e të dua

në të njëjtin çast

vonë është kaq vonë

ndërsa e kuptoj se s`mjafton vetëm të kujtosh

se nuk mjafton vetëm të urresh

se nuk mjafton vetëm të duash

vonë është kaq vonë