Mendime » Çeliku
Kalosh Çeliku: Rruga për në Baba Tomor përkrahu me tri mike
E hene, 27.07.2020, 05:22 PM
RRUGA PËR NË BABA TOMOR
PËRKRAHU ME TRI MIKE
NGA KALOSH
ÇELIKU
Natë. Matanë dritareve errët... Errët... Errët... Shiu pikon mbi çati. Mërzi... Bërllok, para dere, te Pragu i Shtëpisë... Nusja
me pashterkë të kuqe, më troket pas porte. E urrej ditën. Natën. Përpiqem t`i
vjellë gjithë ato vjet rinie përpara këmbëve të mia, në Kërçovë, Shkup dhe
Prishtinë. Vrapime, studentore... Rënje... Ngritje... Ndërsime... Vdekje...
Dashuri... Tradhëti... Sot, i fus: Edhe,
dy gishtat në gojë...
Fatkeqësisht, sonte: Dua, të të
vjellë edhe Ty me gjithë zorrë... Mjaftë më m`i grive zorrët... Ngatërrove
trutë… Pasmesnate, m`i çmende poezitë...
Shtambat me verë m’i rrëmbeve nga duart... I hodhe për dritare, bythekrye në
lëmë. Rrapin do të ma shkulësh me gjithë
rrënjë. Degët ia përkul përtokë. Majën, me zogj shtegtarë.
E di, do të të lidh për gardhi këmbeduar. Edhe, nateditë bëj dashuri me
Ty si i çmendur. Zërin të ta dëgjojn
shtatë katunde... Fajin e ke vetë, që më detyron të të shpie edhe te Hoxha i
Zajazit, Qerqafi. I cili, nuk më shëroi mua, po ty me siguri do të ta gjejë
ilaçin. Mëkot, Nana dhe Babai si fëmij, para se të ikin nga kjo botë m’i varën
hajmalitë e tij përqafe.
Sot, një hajmali të madhe duhet Ty të ta var përqafe deri në fund të
këmbëve. Natë e ditë të t`i përzë
magjitë... Xhindet që të kanë mbështjellë lyrek nën ferexhe. Shami të zezë sy e
kokë. Dhe, të hudhin dorë më dorë nateditë mbi çatia. Majë lisave. Nuk e sheh
rrugën. Dhiaret malore. Baba Tomorin. Pasmesnate, që të dhunojnë mbi libra.
Po. Hajmalitë e Hoxhës, Ty mund të të shpëtojnë nga magjitë... Xhindet...
Hajmalitë... Vetëm, jo edhe nga Baba Shehu që në Tyrbe ua hudhë ferexhenë e
zezë nuseve të reja mbi kokë. E heq dollamën. Edhe lënur lesh arapi. Shtatë
herë me radhë të bën të sillesh rrotull varrit. E t`i lutesh të të bëj
fëmijë... Përzë magjitë e Hoxhës Allahut... Xhindet, që t`i dhunojnë trutë...
Ferexhen e zezë krahëve, të ta gris në Tyrbe mbi Varrin e Baba Shehut. E dikur,
nga mëngjesi, para Agimit; Të të laj me
Dy shtanba verë. Hipi në Gjokun pullali të Gjergj Eles Alisë, e të marrë malet. Rrugës t`ia thotë; Edhe, një kënge kaçake shqiptare.
Patjetër, duhet të ngjitem në Baba
Tomor. Atdheun e perendive.
Tyrben, ku pihet vera me Dy shtamba, shkruhet poezi dhe bëhet dashuri…
E di, çka më tha Ebu Xhehli: Jo. Të gjithëve,
te revista për humor dhe satirë ZEKTHI (që del kur t’i teket), na ke bërë
rrospia meshkuj. Pse, o burrë së paku: Nuk na bëre gra?! Vetëm, nuk na i ke
sharë edhe gratë.
E vërtetë. Rrospia meshkuj, jeni!...
Rrospia... Gratë i keni mbi nivelin tuaj në këtë Shtëpi Publike. E juve, a ju
vinte mirë kur i zgjidhnit brekët nëpër “Bit-Pazar”, në Shkup?!. Natë për natë
hynit e dilnit pa brekë në Shtëpinë Publike. Policinë letrare të ma ndërseni
pas shpine. E nxirrnit gjuhën nga vapa, na dypëllambë. I përdridhnit bythët te “Pazari
Grave”...
Hi- hi- hiii... Qeshi, Kalosh Çeliku.
- Nuk ka kuptim, tha Shtrigan i Allahut.
Mysafirët, i kemi ende këtu, e ju ziheni për Shtëpinë Publike. Nuk kemi shtet,
se: Po ta kishim, nuk do t`i shternin herdhet “patriotët” kuqezi...
- Kopilat, atëherë kush na i flukë para dere
pasmesnate?... Kopilat?!...
- Nusja me pashterkë të kuqe... Xhadia…
- Rrospia, ë?... Xhadia, që na e mbushi
Shtëpinë Publike me këlyshë me zgjebe... Trusakatë.
- Kapeni, urdhëroi Ebu Xha Ferri! E dua të
gjallë në Shtëpinë Publike. Është i rrezikshëm për Qytetin e qyqeve. Ndodhë, të
na e përhap SIDËN… KORONAVIRUSIN… “Armikun e padukshëm”, që nateditë na pret në
pusi pas dere.
Tri Rrospitë Meshkuj më rrokën për këmbësh e
duarsh dhe më hudhën bythekrye në Shtëpinë Publike. Derën ma hapi Hojdodolja. Nusja
me dy shami lidhur për brezi. Herë pas here, që shkruante edhe pizi. Shtrigani
i Allahut më doli para me një qiri të ndezur në dorë. Ec, pas meje, më urdhëroi
plot inat. Eca. Papritmas, më hodhën në Sallën e operacionit. E ndezën një
llambë të madhe dhe ma afruan mbi kokë si saç. Trutë m`i shtinë në aparat
partiak.
- Simptome të tërbimit. Rrezik është ky i
sëmurë të lëshohet në liri. Rrezik. Ndodhë, gjithë Shtëpinë Publike ta kaploj
virusi i tërbimit. Mos, themi: koronavirusi. Njerëzit ta hanë njëri-tjetrin.
Ose, t`i shterin herdhet te “Pazari Grave”...
Nëntë ditë e nëntë netë me thika më sakatuan
në Shtëpinë Publike. Trutë m`i nxorrën mbi tavolinë. U përpoqën të më shtinë
tru këlyshi... Buçe... Qeni... Mace… Po, jo edhe ujku… E kotë. Kafka ime nuk
pranonte organizëm të huaj mes eshtrave. Më në fund pas gjithë këtyre
përpjekjeve, u pajtuan që të m’i kthejnë përsëri trutë e mi në kokë. Edhe atë,
me një kusht partiak policor: Që, çdo dy-tri vite: Përsëri, të m’i nxjerrin mbi
tavolinë për analiza shkencore...
Ditën e dhjetë, dola nga Shtëpia Publike. E
ngarkova Veten në shpinë, dhe u ula nën Rrap. E porosita një shtambë me verë pa
Mike. Matanë, Urës së Gurit e pash Ebu Xha Ferrin që më kishte përcjellur me
trumbeta gjatë gjithë rrugës nëpër “Bit-Pazar”. E mjera rrospi mashkull, që me
vite dinte vetëm t`i përdredhi bythët mëpër “Bit - Pazar”. Edhe atë, me dajre
dhe mjeshtri nëpër Shtëpinë Publike. Nuk mu durua pa e përshëndetur me bërryl:
naaa... Edhe pse, e dija se: matanë Vardarit përsëri do më vënte pusi te “Parku
i Grave’…
Punemadhe. Rruga, gjithsesi duhet vazhduar për në Baba Tomor përkrahu, me Tri Mike besnike: Njëra të më pri para si burrat, e Dy të tjerat të më mbajnë përkrahu... Qoftë Ditë, qoftë Natë... Qoftë Verë, qoftë Dimër...