Kulturë
Remzi Limani: Poezi e mbështjellë me gëzofin e dashurisë
E enjte, 18.06.2020, 07:55 AM
Pak fjalë për poezinë e Linda Dervishit
POEZI E MBËSHTJELLË ME
GËZOFIN E DASHURISË
Linda
Dërvishi, ende pa e botuar librin e saj të parë, dukshëm prinë para shumë
poeteshave e poetëve të cilat kanë me dhjetra libra të botuar. Këtë e vërteton
guximi i shprehjes dhe vargu i gatuar mirëfilli. E vërtetojnë fjalët e
përzgjedhura dhe gjuha e kultivuar.
Shkruan:
Remzi Limani
Kur
bëhet fjalë për poezinë e arrirë, duhet patur kujdes të mos lihen anash vlerat
e vërteta poetike, të krehurat dhe të tjerrurat, fjalë këto, të dala nga
pasioni dhe talenti për të shkruar. Këtu pra, duhet ndalur për të vlerësuar
figuracionin estetik dhe ndërtimin e poezisë, çfare na servir poetja
respektive, Linda Dervishi. Që në fillim të fjalës, pa modesti, duhet të themi
se zonja, Dërvishi, ende pa e botuar librin e saj të parë, dukshëm prinë para
shumë poeteshave e poetëve të cilat kanë me dhjetra libra të botuar. Këtë e
vërteton guximi i shprehjes dhe vargu i gatuar mirëfilli. E vërtetojnë fjalët e
përzgjedhura dhe gjuha e kultivuar. Pra, poetja Linda, nuk e ka problem kulturën
e të shkruarit. Ajo e njeh gjuhën dhe artin e të shkruarit, gjuhë e cila shumë
të tjerëve u mungon. Tani, Linda Dërvishi, radhitet ndër poeteshat e sukseshme,
të pranuara dhe të veçuara për nga stili dhe çasja e të shkruarit komunikativ
me lexuesin, i cili para vetës ka një poezi moderne, e cila na përket gjithë
neve, sepse të gjithë ne veprojmë dhe i ndiejmë gjërat ashtu siç i ndien Linda,
por, shumë prej nesh ngurrojmë ta themi atë që na rrëmben, pasojë kjo, që shumë
krijues nuk kanë mundur të dalin nga katrori primitiv dhe provincialiteti i
fshehur brenda tyre... Mbi këtë bazë të të kuptuarit dhe shprehjes poetike,
poetja në fjalë, pa fije dyshimi na del triumfuese, duke e shpalosur lapidarin
e
një
poezie të kultivuar ashtu siç e ndien dhe, mes poezive të shumta na thotë:
Të
kam kërkuar/ si zoti në tokë/Të kam kërkuar/me t’pa drejt e në sy/me ta thy
dhimbjen e heshtur/që në zemër të asht ba gropë.../Por s’ke dashtë me m’fol/
Je
derdh vargjesh/sikur me dalë nga një shteg/tu kërku dashuritë/e kohës së vrarë/tu
mbajt honet e shpirtit në frymë,
pa'
u ndalë... /E për gjinjtë e mi të bardhë/kokën ke mbështet/je mbush me jetë/më
ke buzëqesh, .../duke më parë...
si
për të fundit dritë/në sy.../. Pra, kur i lexojmë poezitë e Linda Dërvishit,
vërjejmë gjuhën e saj lirë, e cila mes standardes e përdorë edhe gegnishten si
formë poetike, për t'u çliruar nga pesha joadekuate e ndonjë fjale, e cila nuk
i bie tamam poeteshës për të thënë atë që do... Unë e kam përcjellë
krijimtarinë e saj. Zonja, Linda merr pak pëlqime, sepse edhe këtu dominon
botëkuptimi primitiv i lexuesit, i cili, pa dëshirën e tij ngurron të vë
gishtin mbi poezinë erotike me përmasa të një lirike e mbështjellë me gëzofin e
dashurisë universale, të cilën e përjetojmë dhe e ndiejmë të gjithë njejtë dhe
nuk e di, përse ngurrojmë ta pëlqejmë të bukurën e zhveshur - kur të zhveshur e
preferojmë...?!?