Nexhat Halimi: Hija e robit e hëna

Nexhat Halimi

Hija e robit e hëna

gjithnjë

ende pik gjak në bedena të ngrirë

natë lehje qensh deti mbi ëndrra

mbi vjetët mbi ullinjtë mbi fatet

e vjen galera e humb pika e dritës në kala

e një zog e end shpirtin gjithësisë

ende vjen mes robërisë e lirisë

kaq vjet shëtit me një tabut abanozi

e i bën muzikë ceremonisë së amshimit

e jeta zvarritet mbi bedena

herë tjetër bën roje vdekja

ai zogu i zi me pendën e këputur

të bardhë vetëtimë në kokë

e natë digjet e deti mbi ëndrrat

e hëna e kërkon udhën e humbur

afrimi te vetja

ndërmjet ëndrrës e gurit të paepur ik uji

apo gjakut të fjalës vjen halili vjen muji

kuajt në kas kafshojnë kohën nën degë ulliri

udhën e vetme nën hënën ngjyrë hiri

e në kodër me ag hapin varrin nën bli`

e humbur rrjedh cemi hijes së etanen

në flakën e etjes të fluturojë mbi ylberin

e ndjenja e xh perkajt prek gjarprin

përplasjen e ujit magjisë së fjalës

humbur thellë pakapshëm shpirtit të lirisë

ata që ranë për të mund të jenë të mahnitur

me përjetimin e fluturimit mbi dritën

njëshkolona afrohet gur më gur te vetja

e pëlcet vetëtima e në hi merr gjuhë etja

ulli mbi det 2

me fytyrë zoti me frymë guri Ulk

në dritaren me qemer në xhamin nën avull

ta vizatoj galerën detit në flakë

ta zgjoj etjen e fjetur kaq vjet në gjak

ja fedorë pse ulliri mbi det i ka sytë tu

e ka moshën e gurit e flokët e thinjur në kala

lulen e vetëtimës të gjallë në hi

lirinë brenda robërisë flutur në gji

vjen galera e nuk arrin

me galerën gjysmë të djegur arrita në ulqin

ta përfundoj këtë shkrim të ik prapë detit

kaq vjet tash pres kthimin e e përjetoj robërinë

pashprehshëm shtrirë rrënjës së gjakut

ulqini të lidh me ullirin mijëvjeçar të ngrirë

ndihesh i lumtur pse je rob i zjarrit mbi hi

i përplasjes së detit dhembjes e hijes tjetër

çel portën gjysmë djeg` nën dritare të vjetër

trembet qeni veshëprerë e leh kafkën e hënës

e gjarpri i etjes së gurit s`lëviz nga frëngjia

unë ngjitem në kështjellë shkallë më shkallë

e detit gjithnjë vjen galera e s`arrin në krruç

kaq vjet më vonë  vjen dhe gjergj elez alia

e flutura e gjakut fër e fër gjithësisë së instiktit

e feniksi zgjohet përsëri nga hiri i vet

oh ulqin ti kala ulqin ti pafundësi zot ti det

rizgjimi i zjarrit

ta zgjoj dhe një herë sonte me rrënjë zjarrin

zemra rrah daulle e sytë kapin thellësinë e detit

bie tis i mjegullt për dritaret me qemer

buzë ujit gjysmë fjetur bredh dikush me fener

është ago ymeri  vjen nga larg apo ndoshta ik

apo je ti zgjohesh në mua apo teuta shfaqet aty

apo unë ndej në zemër valë valë mall

e nën hënë një psherëtimë gjakun e kall

zot vjen kush apo gjithnjë vetëm detit shkon

e dashuria me rrënjë zgjohet nga klithjet e ujit

apo kumbojnë daullet e zemrës së mujit

e dy sy të ngrirë ende në dritaren me kapak

presin ta rizgjojnë dhe një herë zjarrin për ty

ja guri digjet hëna digjet qielli digjet deti e ky ulli

tremijë vjet nga pret e përcjell dritë e gjak

i prerë thikë

sonte nga guri yt kujtoj nga shpirti yt i ndarë

sonte nga gjaku yt zotIm nga ulliri im i çarë

vorbullës së çmendur të detit digjem në etje për ty

harroj çastin e ardhjes sillem majë thike pa sy

krruçin e merr uji unë ik nga vetja mjegullës ik

herë hi e kërkoj veten herë tjetër zjarr mitik

rreth pusi gjithnjë rreth kalasë ëndrrës nën gjak

e ti nga dritarja e zgjon zemrën krejt në flakë

ti je deti unë guri ti je zjarri unë hiri ti je zoti

e më pret kohën thika e më djeg dritën loti

zbras shkallët ngjes shkallët e askund nuk je ti

sall natë hapësirë në stuhi zbrazësi e një ulli

ago ymeri me veten në shpinë kthehet gjithnjë

e galera e ndjek kohën e shpirtin e redonit e ik

e ti vjen e unë ik e s`takohemi kurrë në gji

e dhembja zgjohet ndërmjet etjes e ëndrrës në hi

e unë ende e shkruaj librin krejt i prerë thikë

copëz e këputur

përplaset qiellit deti e shpërthen gurit flaka

kafka e çarë e hënës humb në zgërbonjë të ullirit

e dora e varur mbi varkë dhe gjak pik shuplaka

a do ta zbusë kalin e ngritur kas besimi në ty zot

në kala kaq vjet  presin lajm për zgjimin e hirit

e as ka gjurmë pikë e yllit as ka frymë nga muji

ulqini s`e ka mëngu copën e dhembjes së iLirisë

e njeh acarin e secilin ujk në netët e vetmisë

e njeh etjen e deri te vetja udhën s`e gjen dot

e njeh pulëbardhën nga e sjell lajmin për shpirtin

mbetur ndërmjet ëndrrës dhe kuçedrës së zezë

e fedora te kroi i vjetër prêt digjet e qan me lot

e qiellit përplaset deti e pëlcet në zemër flakë

ulqin ti kala ulqin ti det vinjetë e gjallë nën rrufe

i vetmi e pajton shpirtin me robërinë