Resmi Osmani: Ligësia

LIGËSIA

Tregim nga Resmi Osmani

Kohë koronavirusi.Karantinë, mërzi.

Inxhinier Struga dhe e shoqja, mësuesja, zonja Bule, të dy pensionistë, të heshtur, pinë kafen e mëngjesit. Pasi dëgjuan lajmet, që nisnin e mbaronin me koronavirusin, zonja Bule nisi të merrej me amvisëritë e pëtditshme, teksa ai, i mbyllur brenda për shkak të karantinës, pa ditur me se të merrej, u drejtua te biblioteka për të zgjedhur ndonjë libër, më së shumti për të shtyrë kohën. Dora i zuri tregimet e Mopasanit.

U ul në kolltuk dhe pa zgjedhur, duke ja lënë rastësisë, e hapi librin për të lexuar aty nga mesi . Paragrafi i parë i tregimit si hyrje niste me një përcaktim të shkrimtarit: ”Disa njerëz lindin me një instikt mbizotërues të së ligës, me një prirje, ose të paktën me një dëshirë të ndezur, që nxjerr krye sapo fillojnë të flasin, të mendojnë…” Sakaq tringëlliu telefoni. Ishte shokui vjetër i kantiereve, Stefua, pyeste për shëndetin.Këto ditë vetizolimi, telefoni kishte mbetur e vetmja mënyrë komunikimi. E la librin mënjanë dhe çuditërisht, pa e ditur pse, ai paragraf, i  indërmendi një ngjarje nga mosha e vegjëlisë.

-Bule,eja ulu pranë meje, leri punët se i bën më pas. Do të rrëfej një ngjarje nga fëmijëria ime, që nuk t’a kam treguar herë tjetër.

*     *    *

- Ishin vitet e para të pasluftës,-nisi rrëfimin ai- sa i kisha mbushur nëntë vjeç. Jeta ishte e vështirë,në varfëri, i veshur me tesha të arnuara, i kequshqyer e më së shumti i uritur , mbathur me opinga llastiku, një trastë në vend të çantës për libra, por me dëshirë të madhe për të mësuar.Edhe të tjerët, hiq ca të pakët, nuk ishin më mirë se unë. Shkolla për mua kishte  forcë tërheqëse të çuditshme, ishte një nga dashuritë e mia. Magjia e shkronjave,që formonin fjalë e fjali, e numrave që mblidheshin, zbriteshin e pjestoheshin, e diturisë për natyrën dhe vendet e largëta, historinë dhe ndodhitë e lashtësisë, më ngazëllente, gjallëronte fantazinë, përfytyrimin për një të ardhme ndryshe,shpresëdhënëse, bënte që të mos i ndahesha shkollës as një ditë, cilatdo të ishin vështirësitë: në shi e erë,  ngricë e akull edhe kur vërshonin ujërat.

Fshati ynë i vogël,me shtëpi përdhese, të mbuluara me kashtë, ishte në fushë, rrëzë kodrës. Aty niste vargu i kodrave të ulta,  me atë të Shën Marisë, pas saj vinin ca të tjera, pak më të larta që zgjateshin nga jugu për të përfunduar buzë lumit. Kodrat, si të bëra me dorë, nga gjithë anët, si një ishull rrethoheshin nga deti i gjelbër i fushës. Aty gjendeshin fshatrat, jo larg njëri-tjetrit.

Kodra, në përfytyrimin tim fëmijëror, merrte një pamje ireale, fantastike, sikur zbriste nga retë dhe qëndronte pezull. Ishte e pyllëzuar me drurë të lartë, shkurre të nënpyllit dhe ferra e driza të pleksura si xhungël. Verës, mbi drurë, zogjtë bënin foletë dhe pylli cicëronte nga pingërimi i tyre.

Në pjesën e sipërme, në një shesholl , e qarkuar nga pylli dhe varreza , ngrihej kisha e Shën Marisë, që u shërbente dy fshatrave. Ngjitur me të ishte shkolla jonë. Për në kishë, na çonte një udhëz e shtruar me zhavorr, hyrja fillonte me një portik të harkuar, mbi të cilin ngrihej një kryq i bardhë. Kisha , e tulatur mes qetsisë së pyllit dhe qiparisave, na dukej si e rrethuar me të fshehta dhe mistere drithëruese. Thoshin se në varreza, natën digjej një flakë e kaltëreme dhe shfaqeshin ca hije mbuluar me çarçafë të bardhë, që ishin qefinët e tyre.

Në ballinën që shihte nga veriu, kishte një hajat shtruar me rrasa ,strehën e tremes e mbanin kollonat e gurta. Në mur binte në sy Shën Gjergji luftëtar, shaluar mbi kalë të bardhë që vriste me ushtë dragoin. Në anë tjetër Shën Mëria me krishtin –fëmijë në pëqi, e më tej Krishti i mbërthyer në kryq me plagët që rridhnin gjak. Në pjesën e pasme lartohej kambanarja me dy kambana kumbuese, që kishari Kroni u binte për të kremteve dhe kumbimi i tyre valë-valë shpërndahej gjer larg. Porta  e hyrjes për brenda, e ngrënë nga mola, ishte rrënuar nga koha, por Kroni e mbyllte me një dryn të rëndë.

Konakët e kishës, ngjitur me murin në pjesën perndimore, që ishin shkolla jonë, zinin katin e dytë, gjithë e gjithë dy dhoma, në të cilat na ngjisnin shkallët e drunjta me parmakë dru lisi. Dyshemeja ishte me dërrasa. Nga plasat e tyre, nga depua posht vinte duhma e minjve. Muret e lyer me gëlqere të bardhë,dërrasa e zezë, dhe në murin përballë vatra dhe oxhaku që na ngrohte dimërit. Drutë i nxirnim vetë në pyll.   Kjo ishte shkolla jonë, që u shërbente dy fshatrave. Mësimi bëhej me klasa të përziera, e para me të tretën dhe dyta me të katërtën, të vendosura në dy rreshta bangash. Bangat ishin të vjetëra, ata para nesh, kishin gërvishur me biçak emrat e tyre apo gjithfar shenjash. Në timen ishte gdhendur një zemër që e përshkonte shigjeta dhe : Zoica, vdes për ty! Me siguri duhet të kishte qenë nga ata prapambetsit e luftës të  klasës së katërt. Kishim dy mësues,të dy normalistë të Elbasanit. Zotin Koçi dhe zotin Ilia, nga fshati fqinj,që kishte nxjerë dhe mësues të tjerë. Të dy autoritarë, të rreptë, hijerëndë.

Ditën e parë, kushdo që fillonte shkollën, ndjehej ligsht nga hija e kishës, pylli dhe veçanërisht varrezat. Me kalimin e kohës mësoheshim dhe nisnim e bënim edhe prapësira. Varreza ishte përballë kishës. Varret e rrënuar që i kishte mbytur bari dalloheshin nga kryqet, por midis tyre kishte edhe të ndërtuar me mermer. Binte në sy ai  i Zoi Manos, që e mirëmbante e veja, plaka Stasa. Ajo vinte hipur mbi pelë me shalë, veshur me të zeza. Për pashkë sillte vezë të kuqe dhe ndizte qirinj, kështu bënin edhe në ditën e të vdekurve, sillnin dhe ca bukë të vogla të grynjta që i quanin meshë. Me të ikur të përshpirtshmit, ne bënim një krehje, vezët dhe meshët avullonin . Të vdekurit s’kishin gojë të ankoheshin.  Bishtat e qirinjve i mblidhnim dhe i  vinim mbi qivurin e Zoi Manos që shpirti t’i gjente prehje.Flakët i luhaste era, bëhej dritë dhe, dylli i qirinjve kullonte mbi mermer. Kur vinte herën tjetër, plaka Stasë bënte poterë dhe na shante nga nënat, ashtu siç shajnë rrugaçët.Ne e pyesnim:”Por me se do të na i bësh nënat?”, ” Me kallam”- përgjigjej ajo , ne ja krisnim gazit, teksa ajo frynte majë pelës duke mallkuar.

Një natë bëri furtunë e madhe me erë,shi e breshër, por në mëngjes moti u qetësua. Kur shkuam, pam që shkulmi i erës  kishte shkallmuar menteshat dhe hapur portën. Hym brënda. Ishte gjysmë errësirë. Ndezëm qirinjtë. Kisha u bë ditë.Nga ikonat dhe muralet, shënjtorët na shihnin me qortim e habi. Ashtu e me pak frikë, i shihnim edhe ne. Posht kambanares ishin dy litarët e kambanave. Na hanin duart që ti provonim dhe i tërhoqëm. Kambanat ushtuan:ding-dong,ding –dong, një herë, dy tre, pesë, dhjetë pastaj ja mbathëm. Nuk vonoi dhe erdhi papa Koçua me mjekrën si fshesë, rrasën e zezë dhe kamillafin e lartë që e bënte të dukej më i gjatë sesa ishte.  Tok me kisharin Kroni, të trembur e të hardallosur, se ruajna zot, ç’kishte ndodhur në shtëpinë e Zotit u turrën Brenda kishës. U ankuan te mësuesit. Na quajtën rrugaçë e zabërhanë, por ne s’na u dridh qerpiku, bëm të paditurin. Sido që qe, nuk shpëtuam pa një qortim të rëndë.

Në banga na kishin vënë dy e dy: një djalë një vajzë. Mua më takoi shoqe bange Tilja, e bija e llazi Çalamanit.Ajo mbante të veshur një fustan të leshtë që I thoshin cibun. Duket që edhe me të flinte gjumë.Natën urinonte dhe nuk ndrrohej.Mua më shponte hundët era e urinës. Durova sa durova dhe i thashë mësuesit. Ai e hoqi dhe e vuri në një bangë më vete.Në vend të saj u ul Nora, po halli im s’kish të sosur.Herë-herë, Norës ia lyenin flokët me vajguri që të ngordhnin morrat dhe thriat, por unë s’kisha më gojë të ankohesha.Tilja u fye dhe u shkreh në të qaarë. Kur dolëm përjashta u bë grifshë dhe u turr të më nxirte sytë.Edhe vajzat e tjera më panë vëngër. Vërtet u pendova, por të paktën,ankesa e pati një dobi, Tilja filloi të ndrrohej e të lahej. Gjithsesi ma mbajti vath në vesh.

Përpiqeshim sa mundnim për të mësuar mirë e më mirë, sido që ishim për të qarë hallin:nuk kishim fletore dhe libra, as mjete shkrimi,kisha një gjysmë lapsi, penën sajuar me një bisht kallami të hollë, bojën e përgatitur, nga ajo e blerë në treg, që ishte kristalore me ngjyrë të luleshpatëzës, e tresnim me ujë të ngrohtë e që i thoshim bojë shpatëz.Për të shkruar kasha një bllok të vogël të vijëzuar me katrorë,gjysmën për bukurshkrim dhe gjysmën për ushtrime aritmetike. Edhe të tjerët nuk ishin më mirë, përveç njerit, që ishte ndryshe nga ne, Selimit, që s’i mungonte asgjë: veshje shik, çantë lëkure ngjyrë kafe, lapsa, fletore, bojë “Pelikan” stilograf. Thoshin që ishin plaçkë lufte nga të italianëve. Ndryshe nga ne, që na i prisnin flokët nënat me gërshërët që qethen delet, ai shkonte në qytet dhe qethej te beriberi.Mëndjemadh te zoti. Donte të dukej dhe në të gjitha të ishte i pari i klasës.Na shihte si të ishim bëzhdila. Një anbicje dhe ligësi që ai e shfaqte, sidomos ndaj meje, leckamanit, që mësuesi thoshte se isha i pari i klasës dhe që të tjerët duhet të merrnin shëmbull prej meje.

Në një nga ditët, kur po i afrohej fundi vitit shkollor dhe ne do të hidheshim në klas të tretë,në orën e bukurshkrimit, mësuesi shkroi me shkrimin e tij të bukur një vjershë që titullohej “Ylli”, dhe nën të vargjet e vjershës:Yll’I vogël lart në qiell, e të tjera që tani s’më kujtohen.U vum t’i kopjonim. Më pëlqente bukurshkrimi. Forma e shkronjave, rrumbullakësia, lidhja me njera tjetrën si të zëna dorë për dore në valle, lartësia e njëjtë, drejtimi i rreshtit. Teksa ne shkruanim, mësuesi i spjegonte klasës së katërt që ishte në gjysmën tjetër të klasës. Në fund të orës, mësuesi na kontrolloi detyrën e klasës. Po i kalonte me radhë, bënte vrejtje dhe vinte notat. Kur pa fletoren e Selimit ai turfulloi:

-Shiko mor djalë, ne po bëjmë bukurshkrim dhe jo shkarrashkrim!Ç’janë këto shkronja të shtrembëra, si këmbë milingonash, të shkëputura, me rreshta që zbresin tatëpjetë apo ngjiten përpjetë? Nuk do të dalësh nga klasa pa i përsëritur deri sa t’i shkruash ashtu siç janë në drrasë të zezë!

Kur erdhi tek mua, u ndal dhe buzëqeshi, e mori në dorë bllokun dhe po e shihte siç shihet një fotografi. Pastaj vuri notën pesë dhe mbi të një yll.Pesë me yll! E ngriti bllokun që ta shihnin të gjithë dhe ju drejtua Selimit:

-Ja si duhet shkruar! Është më bukur edhe se ajo që shihni në dërrasën e zezë.

Selimit i ra një çehre e keqe, goja ju shtrembërua, desh diç të thoshte por nuk e tha dhe, më drejtoi një shikim të vëngërt e përbuzës, sytë kishin një zëmërim si të donin të më shqyenin. E dija, nuk më honepste. Dy herë kur bënim vrap në orën e gjimnastikës, gjoja si pa dashur më vuri stërkëmbshin.U gremisa dhe vrava gjunjët e brrylat. Pse vallë? Asgjë s’i kasha bërë.Shoku im,Hajdari e kishte gjetur psenë: thjesht është i  lig, ka maçokun në bark,që i grryen zorrët, do që të jetë i pari i klasës, ti i ke zënë udhën!

Kuptohet që më erdhi mirë dhe u ngazëlleva nga lavdërimi i mësuesit. Ne dolëm për pushimin midis orëve kurse Selimi mbeti në klasë për të përsëritur detyrën.

Ishte ora e parafundit e mësimit. U ulëm në banga. Selimi nuk po ulej kërkonte në çantë, zbrazi mbi bango librat dhe si nuk gjeti atë që kërkonte, iu drejtua mësuesit:

-Me leje zoti mësues!

-Ç‘farë është?

-Më kanë vjedhur lapsin e ri.

-Mati fjalët mirë se po fajëson një klasë. Shih mirë se aty do t’a kesh.

-Jo. Kur dolëm e lashë mbi bangë. Kur u ktheva kish avulluar.Dikush ma ka zgrepur.

Në klas ra heshtje e rëndë,e shurdhër, pastaj një mërmërimë e ankthshme, po shihnim njeri-tjetrin me dyshim, pa kuptuar se ç’po ndodhte. Pandehma ishte e rëndë, por secili ndjehej i qetë, për një gjë që se kishte bërë.

-Nxirini çantat dhe librat mbi banga. Askush të mos luajë nga vendi.Do bëjmë kontroll,- tha mësuesi.

Kontrolli nisi bangë më bangë: në çanta, u shkundën e u tundën librat,kontrolloheshin nënbangat. Lapsi nuk po gjendej.Kur erdhi radha ime, mësuesi pa në trastën time të librave, pastaj nisi të hapte dhe shkundëte librat.Nga libri i aritmetikës ra mbi bangë dhe u rrokullis në dysheme një laps i ri me ngjyrë limoni dhe fshirëse gome në fund. Mësuesi e ngriti dhe ja tregoi Selimit.

- Ky eshtë lapsi yt?

- Po Zoti mësues.Ai është lapsi dhe ai, hajduti i lapsit-tha ai duke u zgërdhirë.

Klasa ofshau e habitur. Ngriva si copë dru. Sa s’më ra pika. Mu err shikimi dhe më iku goja, më thyen djersë të ftohta, teksa në gojë mu shpif një hidhësirë e helmët. Zemra po më vrundullonte  si të donte të çante kraharorin. Gjunjëprerë, këmbët mezi më mbanin që të mos rrëzohesha. Si ishte e mundur? Ç’kërkonte lapsi i Selimit në mes të librit tim? Ah i ligu, i poshtri, e kishte vendosur vetë që të më turpëronte para gjithë klasës. Ky dyshim më feksi në mëndjen e çartur, teksa mësuesi më shihte i çmeritur.

- Si e bëre këtë? Është ves i shëmtuar. Po të ma thoshte kush, nuk do ta  besoja kurrë. S’e prisja këtë nga ti. Të të vijë turp!

- Jo-o-o-o, z-z-oti  më-su-es, nuk e kam bërë- mezi i thashë. Sa për turp, edhe pse pa faj zere se sa s’po vdisja.Hapu dhe të futem.

- S’të pinë ujë shfajësimet.Si thua, mos lapsi bëri këmbë dhe erdhi e u fut mes librit tënd?

Nuk më besoj. Pastaj u kthye nga klasa:

-  Për të ardhur keq kjo që ndodhi,  por t’u bëhet mësim: të mos lakmoni e as  të mos merrni gjënë e tjetrit.

Në fyt mu mblodh një komb që po ma zinte frymën,sytë mu mjegulluan dhe vetiu më mbytën lotët, po qaja me ngëqe, por për këtë s’ju bë von njeriu. Për ‘ta isha i njollosur. Në ballë ,për sytë e tyre, kisha blanën  e vjedhacakut.

Ora e fundit e mësimit mbaroi. U nisëm për shtëpi. Shokët e deridjeshëm, mu shmangën,si  të kisha zgjeben.Tilja, ajo shurraqja e Llaz Çalamanit,ju duk se i erdhi lepuri në shteg, mu afrua, vuri të dy duart në bel, i dha kokës pas dhe më tha me hakërrim:

- Hajdut, hajdut dreqi, jo po kishe gojë të thoshje edhe llafe për mua e të më merrje erzin para  klasës. S’ke turp të turpërohesh! Mirë të të bëhet, o I pari I klasës! -u shfry dhe iku duke u tundur e shkundur.

Me mua mbeti vetëm Hajdari, ai nuk besonte që unë ta kish marrë lapsin. Ishte i bindur që atë e kishte vënë Selimi.

Selimi me dy tre shokë, po i gëzohej ligësisë së tij dhe poshtërimit tim. Ecte krahas meje, më shikonte me ligësi, shikimet e tij ishin si ca shigjeta të helmatisura, diç u thoshte shokëve dhe pastaj ja krisnin të qeshurit. Ato të qeshura dhe ato shikime tinzare më nguleshin si thika në mish. Ne tru mu dyndën qindra përshkënditje të kobshme dhe në zemër më rëndonte një peshë e rëndë.S’edesha veten. Sytë dhe gjykimi mu errën. Nuk durova më.

- Maskara, i poshtër, qen e bir qeni!- Iu afrova, me të majtën e kapa për gjoksi dhe me të djathtën i dhashë një grusht në fytyrë. I plasi gjaku nga hundët.Ai nuk e priste, u zu në befasi.Edhe një grusht tjetër, këtë herë posht syrit të djathtë.Selimi ishte më i fuqishëm nga mua.Më rroku për beli dhe më vuri mbërdhe e ma hyri me grushte. U kacambytëm dhe u rrokullisëm me kollotumba tatëpjetë, e u zhgrryem në pluhur.Herë unë mbi  të, e herë ai mbi mua. Reth nesh u grumbulluan djemtë, në dy radhë, majtas e djathtas, sehir i madh.Bënin tifozllëk:bjeri, veshja, mbyte,jepi dhe një,hya çuna…..  Askush nuk hyri të na ndante. Kur u gajasëm dhe zgërlaqëm dhe s’kishim më takat e mezi merrnim frymë, u ndam. Selimi me një njollë të zezë posht syrit dhe hundën si poçe dhe unë me të gervishura në faqe dhe rrobet të grisura e leckosura.

Me Hajdarin i kishim shtëpitë afër. Ai më solli në shtëpi dhe i rrëfeu nënës për atë që kishte ngjarë.Unë, duke qarë, u betova në gur e në dru që nuk kisha asnjë faj, e se ma kishin me të keq e ma kishin kurdisur. Nëna më besoj. Por më qortoj, më tha se ata ishin fis i madh,me një tufë djem e burra dhe s’bëra mirë që u rraha me të. Se ku i dihej.

Eh ç’më gjeti. Isha si kali balash, i shënjuar me damkën e vjedhacakut. I turpëruar.Më shihnin me përbuzje. Nuk e doja veten.Të jesh fajtor pa faj.   Askush s’më besonte. Shfajësimi nuk pinte ujë .Ato shikime sikur më thoshin”E ke kot, e more që e more,qepe dhe mos e zerë ngoje”

Ditët kalonin, isha si dhi e zgjebosur, më shihnin shtrembër. Të ikja nga shkolla? Jo,s’kisha faj, pa le do të thoshin e la shkollën se ishte fajtor.Nga ky hall më nxori Hajdari.E kishte parë selimin që ishte afruar te banga ime,dhe ja hëngri mëndja që ai e kishte bërë atë proçkë.Vajti dhe ja tha Mësuesit.

Mësuesi na thirri të dyve, mua dhe Selimin.

-Selim, të kanë parë që ti e fute lapsin te libri i Idrisit.

-Të kanë gënjyer zoti mësues.

-Jo. Nuk më kanë gënjyer. E bëre ti. Dua të më thuash të vërtetën, përndryshe do të përjashtoj nga shkolla, dhe do ta jap përjashtimin me bojë të kuqe që të mos të të qasin në asnjë shkollë të Shqipërisë! Zgjidh e merr.-mësuesi e shihte drejt në sy, ngultazi. Selimi, që se priste këtë, vari kokën, u bë dyllë dhe po dridhej-Ngrije kokën dhe folë.

- ……..

-Po pres.

-Po….unë.-Ishte një pohim me gjysmë zëri.

-Pse e bëre?

-Po, ja, si ta them. Nga inati. nga mërzia. Ju mbetët duke e lavdëruar. Po të mos ishte ai, unë do të isha vetë i pari i klasës.

-Ah, mor Selim, kaq i vogël e kaq ligësi në shpirt. Në krye dilet me punë e ndershmëri. Po nuk hoqe dorë nga ligësia, kur të rritesh, keq ke për ta patur në jetë.

Mësues Koçi më shfajësoi para klasës, ma pastroi pisllëkun e asaj njolle. Mora frymë lirisht, mu kthye gëzimi.

Selimi si i lig e i paturp, se pati për gajle.

Kur besoja se kjo qe harruar, një pasdite, kur shkolla ishte mbyllur dhe kishin nisur pushimet e verës, kisha dalë e kullosja delet në luadhin e fshatit.Ishin dhe djem të tjerë. Qeshë ulur në një sop dhe po shfletoja një libër. Mu afrua Muharremi, vëllai më i madh i Selimit, me një shkop të shkurtër në dorë.

- Kam një fjalë me ty- më tha.

- Thuaje.

- Selimin, nuk sos që e vodhe, por edhe e rrahe, i theve hundën dhe i nxive synë.Mos pandeh që ne e kemi harruar.

Pa pritur përgjigjen time, më dha një goditje të fortë me shkop prapa kokës. Rashë pa ndjenja përdhe.Kur u përmenda, rreth meje ishin djemtë e tjerë që ruanin delet e tyre, më ngritën dhe më fshinë gjakun. Muharremi kishte fryrë.

Këmbët s’më mbanin dhe më merreshin mëntë.

Më përcollën në shtëpi.Te vëndi i goditur, ishte ngritur një bullungë, lëkura e kokës ishe çarë dhe kishte rrjedhur gjak.Më dhembte e më cukste.

Nëna më mori për dore dhe shkuam në shtëpinë e tyre. Atë shtëpi e qeveriste zonja plakë Zyhraja, e bëshme nga trupi, e veshur me të zeza, me ca sy të ftohtë, fytyrë të ngurtë e me rrudha. Na priti në hajat.

-Pa shih ç’mi bëri djalit Muharremi juaj ,zonja Zyhra. Ata i ka vrarë Zoti që kur  i la pa baba. Ti e di, po i rrit me një mijë halle,ngrënë e pa ngrënë, veshur mosmëkeq , si hysmeqarë në dyert e botës.

Zonja plakë nuk foli, më tërhoqi ndaj vetes, më rrotulloi, hapi flokët që ishin mpiksur nga gjaku dhe pa plagën.

- Më vjen vërtet keq. Nuk është mirë, po ja që ndodhin. Ç’ti bësh, mëndje kalamanësh,  mos ja u vërë re.Këtij timit ja rregulloj unë qejfin.-Tha dhe thirri që të vinin aty djentë e nipërit. Ishin të shumtë dhe u mbush hajati. Muharremin e kapi nga veshi-Shiko mor budallë, mund ta kishe lënë top në vend birin e botës dhe i dha një shuplakë, mu duk aq lehtë sa për të thënë që e goditi për ta qortuar- Dhe dëgjoni mirë: me këtë djalë jetim, këtej e tutje s’keni punë, s’do t’i prekni as një qime floku. Për ndryshe të zeztë ju. Morët vesh! Hajd, hiqmuni sysh. Ata u shpërndanë si pulat kur u bie skifteri. Me kaq zonja Zyhra, e quajti sherrin të mbyllur.

Vitet kaluan, por s’ ua harrova ligësinë.  Asnjëherë nuk u miqësuam.

-Po më pas, ç’u bënë?-pyeti  zonja Bule.

-Ne ikëm nga fshati dhe shkuam në qytet. Me ta nuk e solli rasti të takohesha, por mora vesh që Selimi, i lig dhe hasetqar, bëri ca vite burg. Von, von, pas viteve nëntëdhjetë, ata morën pronat, dhe ai si i persekutuar, vuri kandidatuën dhe u zgjodh kryetar i komunës  të fshatrave ku bënte pjesë fshati i tyre.

Për më pas s’di gjë.

Thuajse i kam harruar, përveç asaj që të rrëfeva.

30 prill 2020.