Prend Buzhala: Kumtar nga shpellat e vetmisë

KUMTAR NGA SHPELLAT E VETMISË

(Roman me një frymë, në vazhdime), 1

Nga Prend BUZHALA

Ky roman nuk është i imi.

Erdh nga një situatë e parëndomtë.

Në fakt, nga një mik imi, i cili këto ditë u sëmur nga vetmia.

Ekspertët e mjekësisë a të psikologjisë ende nuk e kanë zbuluar se ç‘sëmundje është kjo.

Mikut tim (emrin e tij do t’ua zbuloj më vonë), ashtu, në halucinacione, iu paraqit e iu fanit se krejt shpellarët e dikurshëm të lashtësisë u ringjallën dhe e pushtuan hapësirën ku jetonte. I pushtuan rrugët, mediet, sheshet, institucionet, parlamentet, shitoret, barnatoret shtëpitë. Madje, i pushtuan edhe veturat. Iu futën edhe në dhomë. Iu vështirësua frymëmarrja. Iu përkeqësua së tepërmi gjendja. Nuk i kishte më ilaçet qetësuese për t'u kthjellur. Vendosi të dilte jashtë, në rrugë. Shpellarët, që erdhën prej kushedi se kah (iu duk se erdhën prej ndonjë planeti), posa e panë, iu afruan, e përqafuan, dikur filluan të tallen me të, të luajnë, të kërcejnë... Zuri të ikte rrugëve. Shkoi te barnatorja, mori ilaçe, por nën mbikëqyrjen e një shpellari me shkop në dorë. Tutje, në një qoshe bleu bateri të shumta për telefonin mobil që e kishte me vete.

I pa se disa shpellarë të tjerë dilnin nga një korridor mu në mes të rrugës. Iu afrua atij korridori. Zuri të zbriste teposhtë... Rruga e çonte tepër larg nëndheshëm. Ndoshta diku përtej qytetit. Nuk mund ta perceptonte se a po zbriste gjithnjë e më thellë apo në mos e çonte diku në thellësi të ndonjë bjeshke. Anash kishte flakadanë pishash të ndezura që bënin dritë, nëpërmes do shtigjeve gropa-gropa. Askund nuk hasi më shpellarë, të gjithë kishin shkuar në sipërfaqe. Në fund të shtegut pa disa kthina... Dhjetëra e qindra sosh.

Krejt të zbrazëta.

U vendos në njërën prej tyre.

1.

Sot në mëngjes më erdh një mesazh në telefon.

"Po të paraqitem nga Shpella".

"Ouuu. Nga shpella? Çfarë shpelle? Në Gadime?"

"Jo, jo. Nga Shpella e Nëndheshme. Po të lajmëroj se do të qëndroj këtu. Do të lajmëroj për çdo ditë se çka shoh këtu e çka po përjetoj. Mirupafshim"!

U shtanga!

Më kapluan mornica!

E dija për të që ishte në tension për shkak të vetmisë së izolimit nga corona-virus-i, porse do të shkonte gjendja deri këtu, as që ma merrte mendja!

Edhe telefonatën e mora si lajthitje të rastit. Si e shpjegova ashtu si në fillim: si halucinacion.

Por pas pak minutash më erdhi një tjetër mesazh, tash në rrjetin social nga një mike:

“Gjendem në qytet. Nuk po mund të iu besoj syve çka po shoh. Njerëz me flokë të gjatë e të shprishur, gjysmëlakuriq... “

Eu, thashë me vete, edhe kjo qenka sëmurë!

Ç’po ndodh kështu me njerëzit?!

U shtriva në kanape, ia gapërrova sytë televizionit dhe më nuk dija se çka të mendoja.

Më zuri paniku: në mos po më zë edhe mua ajo sëmundje e vetmisë?!

Iu drejtova vetes: o Dilush! O Dilush Deniku, shikoje veten, në mos edhe ti jeton në ndonjë shpellë! Shikije evten se mos të ka zënë edhe ty sëmundja e vetmisë?!

Njihja njerëz të vetmuar për shkak të sëmundjes së kancerit, e kanceri nuk është sëmundje ngjitëse, është sëmundje fisnike. Njihja njerëz të vetmuar që vuanin nga goditja në zemër, dhe qëndronin në shtëpi, në vetmi.

Njihja edhe të tjerë që vuanin nga depresioni apo edhe ndonjë tjetër që ishin neurotikë, të shkalluar, me çrregullime psikike dhe qëndronin anash të sëmurë, ose mbaheshin me dhunë, të izoluar.

2.

Por kjo sëmundja e vetmisë, për mua ende ishte e paqartë.

Lexoja mendime filozofike, po edhe të mjekëve dhe psikologëve: sëmundja e vetmisë është e rrezikshme, njësoj si pandemia, përhapet njësoj: se vetmia sjell vdekjen: se vetmia sjell edhe goditjet në tru a në zemër. Mjekët zunë ta quajnë vetmi patologjike. E pyeta mikun tim Xixëllor Gashin, psikolog, mik që prej kohës së shkollës së mesme, për këtë sëmundje. E ai më tha se këto probleme i ka studiuar në librin e tij “Demenca ose çrregullimi mendor në epokën digjitale.” Ma premtoi se do të ma jepte për lexim. Ma përmendi Manfred Spitzer-in, që qenka psikiatër gjerman, një autor i njohur në përmasa botërore, i cili, po ashtu, është edhe psikolog. Miku im mbante edhe titullin neuroscientist, domethënë, titullin doktor i neuroshkencës, që e kishte studiuar në SHBA, dhe paga e tij, atje, është mijëra dollarë!

Këto biseda me Xixëllorin i zhvillova sot me anë të videos në internet, kurse librat e tij më tha që do të m’i niste në versionet PDF.

Edhe ai atje mu duk se ishte futur në një shpellë.

Kur ia thashë krejt këto që i përjetova sot, ia nisi duke qeshur, me premtimin se do të zhvillonim biseda edhe ditëve në vazhdim.