Sejdi Berisha: Pastaj nuk di ku u tretëm

Sejdi BERISHA:

Dy  p o e z i: PASTAJ NUK DI KU U TRETËM

KËPUCËT E MIA...

Këpucët e mia të vjetruara

Me të cilat shumë kam rrugëtuar

Qëndresës së tyre

Dhembjen e kohës ua kam ngarkuar

Edhe peshën e trupit tim

Edhe ngarkesën e mendjes me gjithçka

Me hidhërim i hoqa nga këmbët

Por lidhëset

Ua lashë të shkapërthyera

Ishin lodhur edhe ato

Dhe

Njërën këpucë e hodha

Në shportën te biblioteka e madhe

Tjetrën te hedhurinat e qytetit

Nuk di pse m’u tek kështu

Tash

Athua a janë liruar këpucët nga unë

Nga mundimi që ua kam bërë

Edhe nga durimi

Që asnjëherë nuk kanë treguar

Për rrugëtimin tim tekanjoz

Çuditërisht

Edhe sot këpucët e mia

Sërish i kam mbathur

Se kush m’i solli

Sinqerisht nuk e di

Sa do të isha i lumtur

Të dija se kush m’i solli

Apo vetë kishin ardhur

Këpucët e mia

Po sa m’i rehatuan këmbët

Si tullumbat e Lulit

Apo si këpucët e mbretërve...

TË PASHË...

Nga larg të përshëndeta

Me atë amanetin e shpirtit

Kurse Ty nuk ta ndjeva asnjë fjalë

Në gur mermeri ishe shndërruar

E fjalët tuaja

E përkëdhelnin gurin aq të bardh

Deri në agim

Pranë teje qëndrova

Pastaj nuk di ku u tretëm

Ndoshta unë në shpirtin tënd

E ti në zemrën time...