Kulturë
Nexhat Halimi: Silueta te kroi
E premte, 07.06.2019, 09:13 PM
Nexhat Halimi
Silueta
te kroi
Vdekja
vjen tebdil dhe qetë e pritur e papritur
Jeta
natyrisht vdekje ka dhe vjen e ik përsëri
Bëjnë
përpjekje të fshihen t`i ikin me arnime
Të
begatë të fortë kriminel e s`ia dalin kurrsesi
I
zë ku të dojë në shtrat në shëtitje në udhëtim
Vdekja
vjen ndërmjet ëndrrës dhe kënaqësisë
Vjen
ndërmjet heshtjes vuajtjes e mizorisë
Vjen
ndërsa ka vjet të pres të vish siluetë zot
Vjen
e më merr për mënge me bartë udhës kot
Hapësira
është e njëjtë ja erret agon bronztë
Agon
kuqërremtë e ti e shikon portretin lart
Sytë
yje fytyrën plakë e ndjek qiellit të zjarrtë
Ja
pse do të vlente të më shkruaje ndonjë fjalë
Një
letër me një grusht inserte formulime
Të
ndihem i vdekur e i gjallë e ja ti ik përsëri
Me
shtambë në dorë mbush ujë të gurit në iliri
Te
kroi mitik arrin e tjerr për mua kujtime
Flakë qiriri
shikohesh
në pasqyrë e nuk e gjen dot veten
Shpirti
të është kaq i varfër e më s`e njeh etjen
Ndjek
udhëtarët në peron në pritje të trenit
E
ja treni vjen dhe ik e kë e pret ti ke harruar
Ndoshta
ai është të cilin e pret shpirt poeti
Apo
ndonjë flokë verdhë me së të gjelbër deti
është
ndoshta ai tjetri me zemër gjithë dashuri
apo
ai i treti mund të jetë i varur në drejtpeshim
me
ëndrra të ikura mes dritë hijes në hutim
i
përplasë flokët me rrëmbim të ashpër fytyrës
e
mes përmes të thyhet sipërfaqja e pasqyrës
aty
të bie me degëzim të përgjakur vetëtima
e
zemrën e ndanë në dysh vetmia e etja e hiri
dymijë
vjet nëpër degëza të psherëtinë ulliri
ushtimën
në kohë përsëri e ngjallë flakë qiriri
Vdekja për ty e këngën
Më
në fund u shfaqe dhe ti apo qe e vdekur
jeta
vdekje ka e s`jepet lakuriqe në këtë fushë
e
mërdhezur apo e fjetur e herë tjetër zgjuar
e
ecja vetvetes gjithë nën yje në zbritje kçiçit
mbyllja
plagët e hapura zgjoja gjurmët e hiçit
me
fanar te gardhi bënte rojë në kohë vetmia
këmbë
merrnin lart ndër erë të egër të malit
ja
aty dhe vetmja mburojë nën rrapin e fjetur
apo
veç hija ndërmjet e tundte merimangën
apo
ti ndiqje hijen e vdekur veç me këngën
apo
plasi pushka e pikte gjak në lule të zeza
për
gema drurësh zgjohej fyelli në krahneza
e
shaloja ëndrrën nën yje në shpinë të kalit
e
shpërthente veç uji i kroi për brinjë të malit
e
fyelli binte shpirtit me tinguj të dashurisë
ti
dilje ujit kaq e vdekur më puthje në largësi
për
qiellin e tingujt e fyellit e këngën përsëri
Kujtim e lot
Rigë
e shiut me hov përplaset në dritare
Më
zgjon çaste data ngjarje të vjetra mitike
Secila
pikëz e çel dhe ndez udhët zigzage
Të
vij prapë hijes apo të mos vij më fare
E
zemra më dhemb e buzë uji dalin korale
Këputur
nga fund i detit e radhiten në zall
me
ngjyrë të kuqe, të trëndafiltë të bardhë
më
merren mendtë e sillem rreth një pike
zgjohem
në lojë të harruar e kaq magjike
e
pika shiu dhe bula dhe rruaza prej korali
seç
më kthejnë në çastet e zbritjes prej mali
të
të gjeja nga krijon solli natyrore në gji
e
zbrisja drurin e gjatë dhe të rëndë krahu
e
t`i puthja sytë e gjelbër det e qiell fjetur
e
pak pak zgjohesha në këmbën e ngrehur
ti
prije kërceje me shami të kuqe në valle
e
deti bëhej një pasqyrë me sipërfaqe tjetër
tashmë
pasqyra e thyer dhe kalimi im aty
arrij
te ti në botën e tretur e lotët çurg shi
Duhma e tokës
Ky
disk kaq i turbullt i ngjet hijes së ariut
shtëllungë
së mjegullës ndër sjellje vetmisë
kjo
errësirë i ngjet zjarrit në gjak të veriut
të
rënë ashpër në dritare këputur gjithësisë
mjegull
me ngjyra të kuqërreme vjen e ik
e
unë kthehem pa vete mbyt në lëngatë
e
dumnica ngel fund udhës së vjetër të gjatë
çdo
gjë ka marrë fund pa shpirt dhe pikë
shtëpitë
nuk janë më e toka është djegur
mes
gurit dhe gurit ka mbirë veç bar i egër
më
ik mendjes çdo gjë e tretur me vitet
ja
aty qe shtëpia me dritare të vogla të ukës
këtu
shtëpia tjetër molla e udha me bërryl
Atje
shtëpia e biçakut e mjegull pik furkës
Kot
provoj të dal vetes diçka seç vritet
Vetmia
Vetmia
është e ngjashme siç qëndroj tashmë
Me
sy të ngulitur në faqe të ngatërruar të cungut
Pres
të gjethojë ajo që s` gjethon asnjë herë më
Shikoj
qilimin e dyshemesë me ca vija e thekë
E
mendja më ik hapësirës shtrirë për të vdekur
S`ka
kënaqësi më të bukur heshtjes së paprekur
Ti
prapë qëndron zog kaçul në hije të bungut
E
shikon pamjen e rrallë të dhisë në maje gurit
E
për xhama të dritares pandërprerë ik curril shi
Pres
letrën ndërmjet ëndrrash e ajo kurrë të vij
S`
do të arrij fare ajo që as nuk është nisur dot
E
portretizoj siluetën e vetmisë faqes së murit
E
lulja e kuqërreme tashmë ka çelur në gjithësi
Është
zemra jote e gdhendur etjes sime në kuti
E
vetmia ende është e njëjtë siç qëndroj tashmë
Me
sy të ngulitur thellë në këtë çast e asgjë
Gjërat në jehonë
Është
festë ndihem midis jetës e vdekjes në re
E
mendimit ik e vjen njëbrirëshi me zile në fre
E
shi bie pandërprerë `i shi i imtë e kaq i qetë
Kolovajza
e imagjinuar sillet me kaq ngjyra lart
Tërhiqen
rrugë të gjata e kaloj perit në gjithësi
Ja
në mua shpërthen hovshëm diçka e zjarrtë
E
ndej pak mbi cicë pikën e gjakut nga pik
Diçka
e pashpjeguar e ngrohtë e ftohtë në gji
Mbyll
sytë e ec përplasem të arrij ende herë aty
Herë
tjetër këtu e atje veç t`i kujtoj të vdekurit
Të
dashurit e mi të cilët ma vrasin të fjeturit
Prek
ajrin rreth i kujtoj gjërat e vjetra në jehonë
Kthej
kokën në të djathtë silueta jote e ngrirë
Kthej
kokën në të majtë je e njëjtë në pasqyrë
Në
tryezë ka haje e pije të begatë ka ëmbëlsirë
Pikin
lot qaj në dënesje gota derdhet vetëtimë
Ç`ndodh
me mua vallë dëgjoj rreth ushtimë
Derdhet
aty ku ka dëgjoj zërin tënd gjithmonë
Peizazh i jetës e
vdekjes
Vija
gjarpërore e ujit rrjedh me tufa lart
Përgjatë
lumthit pikin aromë narcisët mitik
Mbledh
një e një tufën me etje të zjarrtë
E
i bie trup ujit e dal i etur në botën tjetër
Në
dritaret e mëdha të shkollës së vjetër
Drita
krijon peizazh të përhershëm magjik
I
shkund këmbët e ngjitem arës me kalli
Midis
të arës tri bozhure me ngjyrë gjaku
Ndonjë
insert i jetës së bukur tashmë hi
Bie
në gjunjë e puth tokën e më pikin lot
Krye
të arës më përhitet hija e një plaku
Mbase
do të jetë babai ka vjet në varre fle
Me
tre fëmijët e vet dy djem e një vajzë
Tashmë
dhe nëna plakë e re është aty zot
Shtrirë
në kokërr të shpinës e `i kolovajzë
E
zgjuar në mendje më sillet e sillet në re