Nexhat Halimi: Lidhur me zinxhir

Nexhat Halimi

 

lidhur me zinxhir

 

i kryqëzoj duart mbi hije dhe e mbyll njërin sy

fryma rikrijon brigje të verdha të vogla prej rërës

ik mendimin detit larg hetoj një pikë nga lëviz

parapa shpinës kalaja nën pëlhurë të hënës

     jetoj çaste trishtimi ndër unaza në gjithësi

     rreth ecin ushtarë ikin vijnë herë me shpatë

     e herë tjetër me mburojë e shtizë sy natë

kaq akull e zjarr ra mbi murana të kështjellës

kaq zinxhirë e lidhën rreth e rreth zemrën e ndarë

kaq të këputur kaq të robëruar kaq nën dry

lart ullinjtë ndërlidhin degët me përplasje erës

unë pështy` gjak në rërë i vetëm e kaq i vrarë

mbush një grusht qiell një grusht rërë e pështy`

i kafshuar kaq vjet me kaq plagë gjithnjë nën gji

ik të dogj dielli dëgjoj të më thotë dikush aty

ngrihem prapë njëjtë lidhur me zinxhir për ty

 

 

ringëlshpili

 

tashmë rri nën kulumbri dhe për ty qaj

për ty kam dhembje kam zjarr e mall

 

 ja kaq larg e dashuria nuk ndërron dot

veç zgjohet e rritet gjak kullon kot

e unë botën e mjerë me nënë e shaj

 

pse gjithë kjo prerje në mua ky ringëlshpil

pse ti vjen e s` të prek me dorë vallë

pse veç shfaqesh e ik qiellit hije bilbil

 

cicëron maje ulliri e qan për mua e ty

e zemra e copëtuar sillet e sillet në hi

 

 

shkundullimë

 

kaq trungje ullinjësh të çarë në shtatë

secila copëz nga unë pik gjak në  gur

e galera prapë vjen me flakë në lima`

e fluturon zogu etjes e ëndrrës pa pra

 

zot a do t`i lidh brigjet e njëjta urë

 

unë pritem pingul përballë me shpatë

në këtë pafundësi të ftohtë  të gjatë

mbi shkundullimë shpirti në vetmi në natë

 

a do t`i lidh plagët kjo zemër e gurtë

 

 

shaj me nënë

 

pres të bien nga degë e ullirit kokrra mbi det

pres të fluturojë liria nga pika e zezë me vjet

 

i vetëm në hapësirën e dritares me qemer

tavernën e galerës ndez hëna me flakë e erë

vë bërrylat në parvaz dhe faqet në shuplaka

e detin e iku mendimit deri te nënë plaka

zgjohem vetes apo bie prapë në një shtjellë

 

te kulla e kështjellës ja zogu sjell lajm përsëri

e njëri nga balshajt vetëtimë qiellit mbjellë

unë ik në kohë prek tre gurtë e zinj në Prevezë

mbi pullaz guri ja seç krekoset një këndes

e ec ngjitem lart te Molla e Kuqe në Toplicë

cci e eci të arrij te Guri i Kuq i Malësisë M

oh kaq prerë kaq copëtuar gjysmë fjetur qaj

ama ndiej diçka m`i fut gishtat në gji thellë

 

e shaj me nënë e pështyj dhe vjell vjell vjell

uji përplaset Ranës guacën me mua e nxjerr

 

 

e dashur esa

 

kulla fle ullishta fle dhe deti dremit

e vështroj `i copë hënë për frëngji

i ikur mes etjes e zjarrit në gjithësi

 

ku je a të dhemb fare për mua

zemra gjysmë fjetur trokon në pritë

afërsia i afrohet qiellit të vet kaq vjet

e një zog i verdhë ik e vjen mbi det

 

larg zot humbur ende pikon `i krua

ti ndoshta ende më kujton e dashur esa

nuk të ka pushtuar krejt harresa

 

ulliri i lidhet flakës së vet kaq vjet

e unë të ndiej nga vjen për në krua

aty ende të pres qaj e të dua

 

unë e robinzoni

 

unë s`kam gjë me përhitjen e robinson k

asgjë përveç përgjasjes me vetminë

 

ndërmjet zjarrit e vetes i mbetur peng

 

në këtë gur para deti nën ullirin e vjetër

nuk kam zbritur nga asnjë planet tjetër

unë këtu vetminë e lidh me të njëjtën farë

e lidh dashurinë vetëm me evën

natyrisht pasi ajo ta kafshojë mollën

 

ja tash kaq vetëm ti kaq i vetëm unë

 

përhitjes së adamit dhe kroit të evës

mes pemësh të kopshtit të edenit në flakë

kaq vjet ulliri nga lidh kokrra mbi det

 

unë s`kam gjë me vetminë e gjethuar 

 

 

vetëtimë shpirti

 

peng nga bukuria apo vetmia

deti me trok zemre t`i puth ullinjtë

e unë vdes nga të dua

 

i zgjuar zotim apo i fjetur je yti

dritë narcisi me rrënjë në krua

 

prapë vala vjen më ndez pastaj ik

në cilën dhembje më rrjedh pikë pikë

e prej gjakut krijohet flutur

 

vetëtimë shpirti në qiri e bukur  

 

 

uliksi në ulqin

 

kap `i velore mes detit e qiellit të thyer

ndalet në valdanos e pastaj në krruç pak

ti bie ullishtës e shkëmbit të parrëfyer

e lë shenjën e zemrës me dy pikë gjak 

 

shikon zanën nga shfaqet në katërkollë

aty te hija e adamit e evës nën një mollë

syri të zë gjurmën e shpirtit në malësi

s`qe trill veç lot yll nga shndrit mbi dhi

 

i ik gjurmët për te 365 faltoret në shas

kali që e shaloje kërceu gurit e mori kas

ndërsa ktheje te velorja aty ndanë ujit

 

prapë has të njëjtën gjurmë qe e mujit

roje i bën e bukura e dheut në arbëri

të më zgjojë legjende në kalanë me ulli`  

 

letër nënës

 

njëjtë dhe ti nënë e ndez ndër lot botën

siç bëjnë vaje peshkatarët larg në dete

tashmë për 97-të vitet tua e ngreh gotën

e kam kaq mall e kaq dhembje në vete

 

ëndrrat i lidh me odisenë e k dagllasit

shfleton faqe për faqe fletët e atllasit

unë e fik dritën dhembjes së bërë vetmi

e vaji pse jetoj ende më zgjon për gji

 

të nis letër me mallëngjim për në ajovë

a të ik në ulqin nuk ka fat në kosovë

as çmohen poetë as ndrisin margaritarë

 

i shëtis rrugët zbrazët pa asgjë në xhep

ndjek hijen e ngjashme me ndonjë zagar

sy bosh në tryezë  sy bosh në çerep

rrezja e margaritarit
 
deti kalaja ulliri e vetëtima vinjetë
shpendi vjen qiellit me shpirt të detarit
kaq kohë mbetur përmbys mbi varkë
 
e fëmijët e presin me kokë në dritare
 
qajnë me zë dritë rërës së ëndrrës
e tërheqin `i guacë të verdhë në `i arkë
duan t`ia marrin rrezen e margaritarit
ta ndezin zjarrin përsëri në hi
 
zemrat tak tak tak u trokojnë me furi
 
unë shkruaj letër për fedorën kaq mot
e kot mbi letër ngelin vetën dy pikë lot
e djegia ime e gjallë në robëri
 
e deti e kalaja e vetëtima vinjetë
 
 
foleja e fajkoit
 
gjysmë në gjumë vij e ik horizontit hije
shi i ftohtë i rrah dritaret kalasë vala bie
 
sillet sillet në parvaz `i gjeth i verdhë
kthej në dumnicë te foleja e fajkoit
apo kalorësi i ngrirë ik për fat të patkoit
e zemra trokon apo më miklon `i dorë
      
gjaku yt është apo dëgjohet një orë
 
a mund të presë ende galera në mol
te gjeranat në det ndodh çasti pa kurorë
unë bredh tre mijë vjet kohës e vetes                   
e jashtë erë e ashpër përzihet me borë
 
oh zgjoje për lundrim të pafund galerën
për iLirinë hape zot arkën me galenë 
 

shtatë kala
 
`i copë e hënës varet në degëz ulliri
e deti shndrit ndërmjet zjarri e hiri
 
ulqini është libër gjithnjë i parrëfyer
ia gjen fillimin e prapë humb udhë
e ec `i unazë `i kodër `i jalli e `i urë
në fund të lirisë nuk zgjohesh kurrë
 
të kthehej ia arriti veç ago ymeri
copëza e gjeranës prek nga ylberi
 
çdo kthim tjetër zot është i trilluar
kurmi mbi hijen ngrin i dyzuar
lart ulliri flatron shpirt i zogut mitik
në shtatë kala të kështjellës ndarë
 
ajo rrjedhë jote në kaq prita vrarë
 

veç det
 
asgjë tjetër s` ndodh me vjet veç det
 
afshi i zjarrit e akullit më prek në gji
ndërsa dorën zgjas të kap botën nën ulli
 
çel sytë vërej kaq njolla gjaku në ty
 
    me mendimin për pemën klith
    ndjek gjurmët në gjak të mujit
    e fyelli bie thyer nga robëria e ujit
 
kaq bukur të jetosh e kaq tmerrshëm
ndërsa deti del jashtë vetvetes me suvalë
e mendja më kthen te antika
te kusarët në dhëmbë me thika
 
i çel sytë e vërej kaq njolla gjaku