| E premte, 03.11.2017, 06:25 PM |
Nexhat Halimi
lidhur me zinxhir
i kryqëzoj duart mbi hije dhe e mbyll njërin sy
fryma rikrijon brigje të verdha të vogla prej rërës
ik mendimin detit larg hetoj një pikë nga lëviz
parapa shpinës kalaja nën pëlhurë të hënës
jetoj çaste trishtimi ndër unaza në gjithësi
rreth ecin ushtarë ikin vijnë herë me shpatë
e herë tjetër me mburojë e shtizë sy natë
kaq akull e zjarr ra mbi murana të kështjellës
kaq zinxhirë e lidhën rreth e rreth zemrën e ndarë
kaq të këputur kaq të robëruar kaq nën dry
lart ullinjtë ndërlidhin degët me përplasje erës
unë pështy` gjak në rërë i vetëm e kaq i vrarë
mbush një grusht qiell një grusht rërë e pështy`
i kafshuar kaq vjet me kaq plagë gjithnjë nën gji
ik të dogj dielli dëgjoj të më thotë dikush aty
ngrihem prapë njëjtë lidhur me zinxhir për ty
ringëlshpili
tashmë rri nën kulumbri dhe për ty qaj
për ty kam dhembje kam zjarr e mall
ja kaq larg e dashuria nuk ndërron dot
veç zgjohet e rritet gjak kullon kot
e unë botën e mjerë me nënë e shaj
pse gjithë kjo prerje në mua ky ringëlshpil
pse ti vjen e s` të prek me dorë vallë
pse veç shfaqesh e ik qiellit hije bilbil
cicëron maje ulliri e qan për mua e ty
e zemra e copëtuar sillet e sillet në hi
shkundullimë
kaq trungje ullinjësh të çarë në shtatë
secila copëz nga unë pik gjak në gur
e galera prapë vjen me flakë në lima`
e fluturon zogu etjes e ëndrrës pa pra
zot a do t`i lidh brigjet e njëjta urë
unë pritem pingul përballë me shpatë
në këtë pafundësi të ftohtë të gjatë
mbi shkundullimë shpirti në vetmi në natë
a do t`i lidh plagët kjo zemër e gurtë
shaj me nënë
pres të bien nga degë e ullirit kokrra mbi det
pres të fluturojë liria nga pika e zezë me vjet
i vetëm në hapësirën e dritares me qemer
tavernën e galerës ndez hëna me flakë e erë
vë bërrylat në parvaz dhe faqet në shuplaka
e detin e iku mendimit deri te nënë plaka
zgjohem vetes apo bie prapë në një shtjellë
te kulla e kështjellës ja zogu sjell lajm përsëri
e njëri nga balshajt vetëtimë qiellit mbjellë
unë ik në kohë prek tre gurtë e zinj në Prevezë
mbi pullaz guri ja seç krekoset një këndes
e ec ngjitem lart te Molla e Kuqe në Toplicë
cci e eci të arrij te Guri i Kuq i Malësisë M
oh kaq prerë kaq copëtuar gjysmë fjetur qaj
ama ndiej diçka m`i fut gishtat në gji thellë
e shaj me nënë e pështyj dhe vjell vjell vjell
uji përplaset Ranës guacën me mua e nxjerr
e dashur esa
kulla fle ullishta fle dhe deti dremit
e vështroj `i copë hënë për frëngji
i ikur mes etjes e zjarrit në gjithësi
ku je a të dhemb fare për mua
zemra gjysmë fjetur trokon në pritë
afërsia i afrohet qiellit të vet kaq vjet
e një zog i verdhë ik e vjen mbi det
larg zot humbur ende pikon `i krua
ti ndoshta ende më kujton e dashur esa
nuk të ka pushtuar krejt harresa
ulliri i lidhet flakës së vet kaq vjet
e unë të ndiej nga vjen për në krua
aty ende të pres qaj e të dua
unë e robinzoni
unë s`kam gjë me përhitjen e robinson k
asgjë përveç përgjasjes me vetminë
ndërmjet zjarrit e vetes i mbetur peng
në këtë gur para deti nën ullirin e vjetër
nuk kam zbritur nga asnjë planet tjetër
unë këtu vetminë e lidh me të njëjtën farë
e lidh dashurinë vetëm me evën
natyrisht pasi ajo ta kafshojë mollën
ja tash kaq vetëm ti kaq i vetëm unë
përhitjes së adamit dhe kroit të evës
mes pemësh të kopshtit të edenit në flakë
kaq vjet ulliri nga lidh kokrra mbi det
unë s`kam gjë me vetminë e gjethuar
vetëtimë shpirti
peng nga bukuria apo vetmia
deti me trok zemre t`i puth ullinjtë
e unë vdes nga të dua
i zgjuar zotim apo i fjetur je yti
dritë narcisi me rrënjë në krua
prapë vala vjen më ndez pastaj ik
në cilën dhembje më rrjedh pikë pikë
e prej gjakut krijohet flutur
vetëtimë shpirti në qiri e bukur
uliksi në ulqin
kap `i velore mes detit e qiellit të thyer
ndalet në valdanos e pastaj në krruç pak
ti bie ullishtës e shkëmbit të parrëfyer
e lë shenjën e zemrës me dy pikë gjak
shikon zanën nga shfaqet në katërkollë
aty te hija e adamit e evës nën një mollë
syri të zë gjurmën e shpirtit në malësi
s`qe trill veç lot yll nga shndrit mbi dhi
i ik gjurmët për te 365 faltoret në shas
kali që e shaloje kërceu gurit e mori kas
ndërsa ktheje te velorja aty ndanë ujit
prapë has të njëjtën gjurmë qe e mujit
roje i bën e bukura e dheut në arbëri
të më zgjojë legjende në kalanë me ulli`
letër nënës
njëjtë dhe ti nënë e ndez ndër lot botën
siç bëjnë vaje peshkatarët larg në dete
tashmë për 97-të vitet tua e ngreh gotën
e kam kaq mall e kaq dhembje në vete
ëndrrat i lidh me odisenë e k dagllasit
shfleton faqe për faqe fletët e atllasit
unë e fik dritën dhembjes së bërë vetmi
e vaji pse jetoj ende më zgjon për gji
të nis letër me mallëngjim për në ajovë
a të ik në ulqin nuk ka fat në kosovë
as çmohen poetë as ndrisin margaritarë
i shëtis rrugët zbrazët pa asgjë në xhep
ndjek hijen e ngjashme me ndonjë zagar
sy bosh në tryezë sy bosh në çerep
rrezja e margaritarit
deti kalaja ulliri e vetëtima vinjetë
shpendi vjen qiellit me shpirt të detarit
kaq kohë mbetur përmbys mbi varkë
e fëmijët e presin me kokë në dritare
qajnë me zë dritë rërës së ëndrrës
e tërheqin `i guacë të verdhë në `i arkë
duan t`ia marrin rrezen e margaritarit
ta ndezin zjarrin përsëri në hi
zemrat tak tak tak u trokojnë me furi
unë shkruaj letër për fedorën kaq mot
e kot mbi letër ngelin vetën dy pikë lot
e djegia ime e gjallë në robëri
e deti e kalaja e vetëtima vinjetë
foleja e fajkoit
gjysmë në gjumë vij e ik horizontit hije
shi i ftohtë i rrah dritaret kalasë vala bie
sillet sillet në parvaz `i gjeth i verdhë
kthej në dumnicë te foleja e fajkoit
apo kalorësi i ngrirë ik për fat të patkoit
e zemra trokon apo më miklon `i dorë
gjaku yt është apo dëgjohet një orë
a mund të presë ende galera në mol
te gjeranat në det ndodh çasti pa kurorë
unë bredh tre mijë vjet kohës e vetes
e jashtë erë e ashpër përzihet me borë
oh zgjoje për lundrim të pafund galerën
për iLirinë hape zot arkën me galenë
shtatë kala
`i copë e hënës varet në degëz ulliri
e deti shndrit ndërmjet zjarri e hiri
ulqini është libër gjithnjë i parrëfyer
ia gjen fillimin e prapë humb udhë
e ec `i unazë `i kodër `i jalli e `i urë
në fund të lirisë nuk zgjohesh kurrë
të kthehej ia arriti veç ago ymeri
copëza e gjeranës prek nga ylberi
çdo kthim tjetër zot është i trilluar
kurmi mbi hijen ngrin i dyzuar
lart ulliri flatron shpirt i zogut mitik
në shtatë kala të kështjellës ndarë
ajo rrjedhë jote në kaq prita vrarë
veç det
asgjë tjetër s` ndodh me vjet veç det
afshi i zjarrit e akullit më prek në gji
ndërsa dorën zgjas të kap botën nën ulli
çel sytë vërej kaq njolla gjaku në ty
me mendimin për pemën klith
ndjek gjurmët në gjak të mujit
e fyelli bie thyer nga robëria e ujit
kaq bukur të jetosh e kaq tmerrshëm
ndërsa deti del jashtë vetvetes me suvalë
e mendja më kthen te antika
te kusarët në dhëmbë me thika
i çel sytë e vërej kaq njolla gjaku