Dy poezi nga Tahir Bezhani

Tahir Bezhani

BUZËQESHJA CINIKE

Ushtimë trishtuese qiellit

Shpirti i ngirë në dëshpërim

Në shpresën e çmendurisë

Sytë mashtruan jetën time

Pamje e zezë gjithë natyra

Kasollen time e rrihte  furtuna

Breshëri godiste pa mëshirë

Edhe era

Çatia u rrënua,

Zjarri u shua,

Urëzat plasën

Unët e ndezura tymojnë

Thajnë vetminë e çmendur

Në kokën time gjëmojnë mendimet

Në lëndinë

I vetmuar mbeta

Veriu ulërinte pa mëshirë

Nuk i ngjaja vetës

Isha i nxirë

Nuk dija të lëviz

As të kërkoj mëshirë

Sytë më vajtën në katin e  tretë

Ne dritare

Fqinji rrinte i qetë

Ndihmë nuk më ofronte

Zgërdhihej mjerueshëm

Harrova rrënimin e shtëpisë

Sa më dhimbsej ai

Me qeshjen e tij....

NJË NATË NË LEZHË

Natë e qetë në Lezhë

Qielli plot yje

Në Kala dritat rrinë ndezë

Më bëhet se Gjergji ishte kthyer

Burrave u fliste  në Kuvend

Ashpër ngitë zërin:

“Pse Shqipëria nuk është një vend”

E shpata  dridhet në gozhdë  varur

Nga fjalë e dalë valë...

Udhëkryqeve  të kohëve

Në Kuvend fjala duhet të zë vend

Besa e fjala e dhenë

Traditë arbërore përherë ka qenë

Më bëhet se Gjergji është lartë

Në  Kala burrave u flet

Në Kuvend..

X    x    x

Një natë në Lezhë

Qielli i mbushur plot yje....