Kulturë
Samir Perihana: Kurorë lavdie
E hene, 03.10.2016, 02:23 PM
SAMIR PERIHANA
KURORË LAVDIE
Cikel poetik
Vdes një here
Dua të vdes veç një herë,
veç një jetë kam jetuar
S’dua të vdes ditë e natë,
zemër lidhur zënë në çark
Dua të vdes veç një herë,
të tillë vdekje unë dua,
të paqtohem në krahët e saj,
jo nuk është për mua
Vdes veç një herë
ai që s’u drodh si purtekë
në të munduarin çast.
Ai dhe veç ai
njeh perherë jetë e gaz
Kurorë lavdie
Vrite frikën
me këmbët që shkelin
në udhët pa horizont të mjerimit
Vrite frikën
rrensen që të shtyn të mbetesh peng
i vorbullës së nënshtrimit
Vrite frikën
Qëndro si burrë !
Qëndro dhe rritu !
Bashkë me dallgën e zemërimit
që fryhet e rritet pa kufi
tek ty,
tek ai,
tek të gjithë
Me duart e vëllezërve të tu
(të një gjaku dhe brenge)
thurre një kurorë,
kurorën që kanë frikë tiranët,
kurorën e duarve që bluajnë natën
Le të marshojmë përpara
deri aty ku fatet tona përplasen
dhe thyejnë shkëmbinj
Pa ty
Pa ty,
fryti e humb ëmbëlsinë nën mungesën e rezeve diellore
Pa ty,
varka e lotit ngel pa u nisur drejt bregut të mbrapëm
ku në pritje rri flamuri i ëndrrave ngadhnjimtare.
Pa ty,
etja s’është më etje,
as uria uri ,
e gjithçka zhbëhet nën një vështrim
që lyp në heshtje pa e ditur sesi
Pa ty,
ah pa ty
varfërisht unë jam i varfër.
Pulëbardhat humbasin në shkumën e detit e shndërrohen
në klithma vetmitare
Pa ty,
unë dot nuk arrij të rinis sërisht.
E kotë të premtoj
sublimen
për të kërkuar diçka më të mirë
Ende fëmijë
Jam fëmijë dhe perherë kam për të qënë i tillë
Rend me gaz pas gjërave që dua me plot dëshirë
Çdo valë që vrapon të takojë bregun është mikja ime
Çdo zog që mbahet kaltërsish qiellore është gëzim
Çdo thërrime dheu në duart e mia kthehet frymëzim
Çdo gjuhë zjarri që përshëndet është një rrëfim
Të gjitha këto i dua, i dua me gjithë zemër
ndaj do të mbetetem përjetësisht një fëmijë i paemer
Mjerim
Ma vodhën ajrin.
Ma shuajtën zjarrin
Ma përlyen tokën
Ma shitën sofrën
Ç’ka desha nuk është më e imja
amfora e ëndrrimeve që më mbështillnin dikur
u thye e gjitha copë e thërrime
E unë mbeta
nën një qiell të zi e të ndarë
në një vënd të shkretë e buzëtharë
këmbë çveshur e zemër vrarë
mbi një shtroje mbeturinash
ku shtrihet loti im i tharë.