Xhavit Gasa: Vargje malli

XHAVIT GASA

 

VARGJE MALLI

 

Në dhé të huaj larg vendlindjes time,

shkruaj vargje çdo ditë fletës së bardhë,

pastaj kërkoj një pëllumb a dallëndyshe,

vargjet e mia plot mall në krahë t'i marrë.

 

Nëse nuk i lexon askush nuk mërzitem,

mbase jemi të harruar nga ikja e gjatë,

ne poetët flasim me pëllumba e dallëndyshe,

nëse  s'na besoni pyesni Shirokën e madh.

 

Rrugëve të kalldrëmta nëpër botë,

mes mijëra njerzve bëjmë shetitje,

cicërima në  gjuhë ndryshme dëgjojmë

S"ka më të ëmbël se cicërima e vendlindjes.

 

 

DALLGA E DETIT DO TI SJELLË

 

Aty në zemrën e shkëmit i mbolla fjalët,

tek damarët e malit ku vjen uji burimit,

fjalët u shumuan dhe u bënë vargje,

u rritën lëndinave pa fund mes blerimit.

 

Ujvare pas ujvare zbret lartësise malit,

lumi Matit shkumëzon fushës Zenishtit,

në qofshin vargjet mia në mes valësh,

dallga e detit t'mi sjellë bregut Tamizit.

 

 

SHIU VENDLINDJES

 

Erdhën në Londër shirat e vjeshtës,

largohet vapa e nxehtë në  arrati,

shiu të lag një lloj kudo të jeshë,

sikur t'më lag shiu vendlinjes çdo ditë.

 

Le të bëhen sot erë vargjet e mia,

le ti marrë flladi i vjeshtës në krahë

si pikat e shiut t"i hedhë nga vendlinja,

t'veshin kostumin vjeshtës ngjyrëartë.

 

 

NË PALCË TË GURIT

 

Nuk u lodh kurrë së prituri ndjenja,

duke gdhendur gjurmë në palcë të gurit,

e dinte se do të trokiste vargu te dera,

trokëllime që zgjoj muzën prej gjumi.

 

Muza e trembur nga endrat e trishta,

oh paskam qenë në ëndër tha e gëzuar,

në krahet e sajë i mori vargjet të gjitha,

i mbolli tokave pjellore në male e fusha.

 

Ndjenjat bashkë me muzën,

poezine gdhenden në palcë të gurit.

 

 

SPIRANCË MALLI

 

Rrugëve me pluhur vere e baltë dimrash

këmbëzbathur rroba arnuar prej dorës nënës

vrapoja drejt shkollës me çantë librash

vrapoja pas xixëllonjash dritës hënës.

 

Sot bredh në parqe drurësh nëpër botë,

mbushur plot lule, ketra e zogj të gëzuar,

rrugët e fshatit brenda zemrës blerojnë,

vendlindja më ka hedhur spiracën e mallit.

 

Kur thur vargje zgjedh fjalën më të ngrohtë,

vendit ku linda u rrita dërgoj kartolina malli,

vendlinja vjen nëpër vargjet e mia si kurorë,

me vendet e bukura e njerzit zemër-kristali.

 

 

BESOVA LUMIN TAMIZ

 

Besova lumin Tamiz për shqiptaret foli,

për gjithcka që më tha ishte e vërtetë,

jam i sigurtë që brigjeve Tamizit Bajroni,

ka shkruar vargje e shetitur qindra herë.

 

Xhorxh Gordon Bajroni ky poet i madh,

kur vizitoj Shqipërinë vend shqiponjash,

nuk e lodhi aspak rruga aq shumë e gjatë,

t'i tregonte për shqiptarët Tamizit të Londrës.

 

Të tillë qenkan pra poetët e çdo kohe,

me penën e tyre të thurin mijëra vargje,

pranë njeri tjetrit t"afrojnë çdo cep bote,

bota pa poetë si trup pa zemër e damarë.

 

 

TË FALAT E MATIT

 

Paska qenë shkruar të bredh bregut Tamizit,

të shkruaj letrës së bardhë dhe vargje,

unë fshatari  rritur fushave të Zenishtit,

Tamizit, nga lumi Matit t'i sjell të falat.

 

Zenishtin e lumim e Matit s'i kam njohur,

më thotë Tamizi ky lum i qetë e i madh,

por për shqitaret më ka treguar Bajroni,

se ishin trima, të pashëm e shumë bujarë.

 

Më lumturoj mua Zenishtarin kjo bisedë,

dhe unë i thashë me kënaqësi Tamizit,

për  njerzit gjithë nga bota që pret e përcjell,

do i tregoj lumit të Matit e njerzve të Zenishtit.

 

 

GURËT E HURDHËS

 

Unë fëmijë aty kam qenë këmbëzbathur,

trupkerthi lëkurënxirë nga rrezet e diellit,

sa herë i vrava këmbët e njoma rrasës,

gurin e bardhë gjeja hurdhës ujekthjellët.

 

Nuk më mban mend që m'sheh i habitur.

unë këtu u rrita mësova not luajta rrasash,

ke të drejtë s'jam më fëmijë por flokëthinjur,

unë s'po gjej ujin e kthjellët e gurët e bardhë.

 

Rrasa ishte aty s'kishte ndryshuar fare,

s'ishte zvogluar as rritur e thinj si unë,

uji lumit s'ishte sosur përplasej për rrase

gurët e bardhë me myshk ishin mbuluar.