Qazim Shehu: Nuk jam Leka i Madh

QAZIM SHEHU

 

NUK JAM LEKA I MADH…

 

Nuk jam Leka i Madh ,nuk të pushtova

Në trojet e shpirtit tënd brodha,

Më duket nja tremijë vjet

Mollën e Adamit s`e hëngra krejt.

Nuk jam Leka i Madh,erdha u ktheva

Nga me(j)-katet e mishit gjithë mërzi,

Me to u ngopa, në tehe sërish u nisa,

Si Leka s`desha të vdes i ri…

 

 

VAU

 

Gjurmët e një lundre putrojnë,

Pasqyrat që rrihen nga rreze,

Si shkopinj që lodrojnë

Mbi daulle pellgjesh të ndezur.

Herë vërshoi lumi, herë u mpi,

Kur lundra u mbyt me një njeri

Që shkonte të lidhte një dashuri.

Tani ujë i pakët jep shpirt,

Pakësuar prej dhimbjes,

I lumtur se rrugën

Ia hapi gjindjes…

 

 

KUR PRET NËNA…

 

Mund ta ndezësh natën me prushin e shpirtit

Po yjet s`të lënë,

Me një dritë si kandil i dimrit,

Tek fryn një erë e rëndë.

Me ca fjalë mund ta ndezësh natën

Gjethet s`të lënë,

Në rënkimin e tyre të ngathët

Fëshfërit malli pa lëndë.

Dhe më tutje çka nata

Ti marrësh me radhë,

Një sofër që nuk shtrohet pa ardhur

E ndez natën e bardhë…

Ca fjalë për të dashurën e zemrës

Të dashurën më të dashur

E kush mund të jetë ,veçse nëna,

Ia heqin çdo trill natës dhe

Aty fillon vërtet ndezja

Aty fillon kënga… kënga…

 

 

POEZIA

 

Një krah i thyer zogu i dhimbset poetit

Dikujt nuk i dhimbsen njerëzit.

Zemra e plagosur përpëlitet

Dhe e plagosur më mirë vritet.

Kudo mbretëron qetësia

Mbajtur në këmbë nga poezia.

Lidhur si fashë në krahun e zogut,

Hapur si derë për njeriun e lodhur,

Ajo e bukura, e përjetshmja

E sotmja dhe e nesërmja…

 

 

PISHTARI

 

Pishtari që u ndez për ty

nuk është pishtar kështjellash,

po dritë për të parë çelsin që hap një dry,

në një zemër që humb këndelljesh.

Lutemi të ndizet sa herë kjo dritë

Çelsi mos humbë,

Pishtarit t`i japë fuqi,

Zemra pa u bërë shkrumb…

 

 

SHKËMBI

 

Currat vesh i shkëmbit në stuhi

Si një kalë i bardhë që ndjen rrezikun,

Dorë e rrufesë e përdredh shpesh me mëri,

Atij krenaria s`i ikën.

Matet gjithnjë me to,

Me një çallmë mjegulle kokën ftoh,

Dhe vetëtima  kur do,

Me shenja të largta e josh…

Vetëm në krenari mos ndjehet bosh..

 

 

RREMTARË…

 

Rremtar në det të jetës…, na u duk

Se ikëm larg.

I  humbëm brigjet pa kuptuar

Po në këto brigje erdhëm prapë.

Ah, brigje të fashitura në kujtesë

Që na tërhiqni me magnet,

Kur rremat u këputën ,krahët tanë

I rremuam gjer i këputëm krejt…

 

 

PENELOPA…

 

Penelopa që ditën ishte vetë

Natën shndrrohej në tjetër,

Brenda dridhjes së shpirtit femër.

Ishte apo nuk ishte a ia dhanë

Pamjen  e gruas besnike,

Të gjitha gratë që dashuri kanë

E shohin si armike..