Kristaq Turtulli: Dashuria e parë

KRISTAQ TURTULLI

‘DASHURIA E PARË’

tregim

Iku dhe i treti vit i pritjes së ardhjes së letrës me dy fjalë. U hoq bredhi i vitit të ri dhe u vu në kuti kartoni për vitin tjetër. Pambuku i irnosur dhe topat plastike u mblodhën në thasë dhe u hodhën në plehrat. Pleqtë e azilit veshën si zakonisht një herë në vit, kostumet e zbardhëlluara, të zhubravitura dhe hëngrën ngastrën e pastës me shkumë të viti të ri. U frynë bilbilave, kënduan me zëra të holluara, luajtën shah e domino, u grindën dhe dremitën rreth bredhit  të mbuluar me xhingla- mingla.

E dhimbshme është për një burrë plak si Bari Kulla, dikur kuadër me rëndësi, kur vitet ikin teposhtë, pluhurosen dhe askush s’ kthyen kryet nga ai e ta përshëndetë, të kujtohet t’i shkruajë dy gisht letër. Së paku t’i dërgojnë një urim të thjeshtë. Shihte me nostalgji dhe urrejtje këndin e sallës ku u krekos si kaposh bredhi plastik, u ronit, u hoq si me magji dhe u fshi me fshese tapeti i vjetër nga halat e holla plastike.

Me shijen e keqe të vënies dhe heqjes së bredhit të vitit të ri. Të shkërmoqjes së viteve, vetmisë, mungesës së një fjale të ngrohtë, tërhoqi me inat bombolën e oksigjenit me tubat plastike, si të ishin ato shkaktaret e të gjitha të këqijave. Dhe për atë Zot, si është e mundur që të gjitha gjërat i shkojnë aq mbrapssh. Si më parë për ngushëlluar veten mendoi, se të gjitha fajet duhet t’i ketë dimri, moti i keq me erë e borë. Shfryu dhe bëri pyetjen mundonjëse: Kush qe ai i fantaksur që vendosi festimin e viti i ri në mesin e dimrit, kur dihet që pritja dhe e ftohta i torturon pleqtë e ngratë nëpër azile. Rruga e kartolinave zgjatën, vonohet, i qull shiu dhe i mbulon bora, prandaj s’ mund të mbërrijnë në kohë, në godinën e vjetër, në azil. Ndoshta me shkrirjen e dëborës, çeljes së gjethit, ardhjes së pranverës, si zogjtë shtegtarë do vijë një letër, a një urim dhe do trokasin në derë.

Bariu luajti kryet me trishtim dhe mërmëriti: ‘Sa plak matuf që jam, kërkoj të gënjehem. Pleqtë edhe pse e dinë që gënjehem, si çiliminj u pëlqen. Por zemra më dhemb e shpon, me nostalgji mundohem të kujtoj të shkuarën, atë që është mbuluar me tis e mjegull dhe s’kam guxuar ta ri sill në mendje edhe pse është pjesë e jetës sime, ndoshta më e bukura. Për dreq pleqëria m’i ngatërron figurat dhe era e ftohtë që hyn nga dritarja gjysmë e hapur më akullon shpatullat...

Mendja i mbeti pezull në shtegun e përhumbur të rinisë. Kërkoi të gjente trëndafilin e këputur, por bari ishte i tharë, bërë trokë dhe kishte shumë pluhur. Ngado dilnin hije, skelete që, zgjasnin krahët skeletorë të mbërtheheshin me të. Ai u shmang i trembur, me mendimin e frikshëm pas ca kohësh dhe unë do bëhem si këta, ndërkohë dëgjoi zhurmë e rrëmujë. U ngrit në majë të gishtave, në mesin e turmës pa një tulipan të njomë, delikat, që shtyhej dhe shtypej me forcë nëpër kalldrëme. Ai u zgjat të fliste të kundërshtonte, por iu pre gjuha. Kujt t’ i thërriste më parë, kë të ndalte, veten, apo ata që kishin fytyrat e egërsuara, grushtet dhe rrethet e shtrënguara?! Apo të shtypej dhe ai prej turmës si tulipani i gjorë?! Mizëria e njerëzve la kalldrëmet pas dhe u shty drejt bulevardit kryesor. Bariu shtrëngoi fytin të nxirrte fjalët e protestës, ose të mbytej, por i plasi kolla me gulçe dhe mbeti pas si një shtëllungë reje...

Bariu fshiu me mëngën e pizhameve lagështirën e syve. Po qante?! Gropëzat poshtë syve i ishin bërë si pellgore. S’mund të bënte asgjë kur sjellësi i letrës ia la papjekurisht gruas në dorë. Ajo lexoi emrin, u nxi, u tërbua dhe ngriti taborët militantë ta ndëshkonte pa mëshirë, ndoshta dhe asgjësonte. Edhe pse letra s’ kishte asgjë komprometuese, veçse një lutje e mjerë për ndihmë, mëshirë, por hakmarrja e gruas ishte e papërballueshme.

Këmbët çapiteshin me kokëfortësi drejt ngrehinës së tapetit të përveshur bërë gungë, dhe si ndëshkim për topitjen, mirë ishte të gremisej si një deng me kashtë në dyshemenë e qelbur të azilit. Fundja rrëzimi dhe vdekja shpejt a vonë do t’i vinte kur askush s’ i shkruante dy fjalë. Dikur, në kohën e artë mërzitej prej togjeve me dërgesa dhe i griste, i digjte pa lexuar. Por ai nuk donte të ikte, të dorëzohej, të vdiste, pa i ardhur letra, ku të lexonte në të dy fjalë të ngrohta. Po kush t’i a thoshte kush?! Edhe dy hapa e ndanin nga ngrehina më e madhe e tapetit. Ai mbajti këmbët, morri frymë, por ishte e pamundur kërcimi për një plak të dobët si ai, me bombolën e oksigjenit si eshtër të poshtër. Iu duk sikur dikush për inat të tij e kishte vendosur përsëri bredhin plastik të vitit të ri. Duhej të ishte viti i katërt i mos ardhjes së kartolinës me dy fjalë dhe pleqtë me benevrekë këndonin dhe u binin bilbilave. Mbylli sytë dhe lëshoi trupin. Por iu bë sikur dikush e mbajti butë nga krahët dhe dëgjoi një zë të lënduar:

-Bari o Shpirt! Bëj kujdes mos biesh.

Ai u drodh, mos është engjëll, mërmëriti dhe qëndroi. Rëndoi mbi bastunin e shtrembër mos binte, por s’ mundi të lëvizte arëzën e qafës, të shihte. Mos vallë mbërriti kartolina e shumë pritur, u bë si njeri, a engjëll dhe e lexon me zë të lartë?! Fundja aq do, vetëm dy fjalë. Por ‘Shpirt’ e marrtë e mira s’pandehte t’i thoshin. Mbajti vesh fësh- fëshin monoton të pantoflave të vjetra, pastaj heshtje.

‘Bari Kulla, në harkun kohor të tre viteve, ndoshta katër, a pesë, të mos dërgesës së një kartoline të vetme, të sëmundjes, veshët llapushë argëtohen, bëjnë lojë me ty. Të ka qejfi të dëgjosh të shenjtën fjalë nga një engjëll, por të mbuluar nga myshku i viteve. S’ ka buzë ta belbëzojnë or jo... jo.., veç...por kjo është e pamundur. Ka rrjedhur shumë ujë poshtë urës së vjetër.’ ‘Përse mos dëgjoj fjalën e harruar e të shenjtë, përse?! E pra jam unë, Bari Kulla që zvarritem si një kërmill në sallonin trekëndor me prita e leqe, tavan të palyer me gjurmë mizash e tartabiqe dhe çepkat pa turp librin e mykur të kujtimeve...’

Bariu u kapërdi me vështirësi. Tre vitet e fundit, ndoshta katër, a pesë i ndodhte shpesh të grindej dhe fliste me vete. Hodhi këmbën ngadalë, diku pak më anash se ngrehina e parketit, përgjoi, tërhoqi zvarrë pantoflat vjetra dhe bombolën e oksigjenit.

Kush e thirri ashtu, s’ guxoi ta përmendte fjalën e shenjtë: ‘O shpirt?!’ Kur e shoqja i thoshte vetëm: ’Hë mo ti...!’

Si degë e këputur, harruar aksidentalisht qëndroi në mes të sallës. Lëvizi pjerrtas me plogështi drejt divanit më të afërt dhe u lëshua i dërmuar. Divani i vjetër kërciti, hungëriti, mjaulliti i vrau eshtrat. Bariu rënkoi. Bombolën e oksigjenit dhe bastunin e vendosi pranë vetes. Vari krahët dhe sytë iu veshën me lagështirë. Qepallat e rralla iu lëshuan dhe u bashkuan me njëra tjetrën.

Ndjeu zhurmë pranë, u mblodh. Kush qe ai zë i rënë prej qielli që e thirri ashtu... O sa e shenjtë ashtë ajo fjalë, oh!’

Tërheq si i burgosur i përjetshëm bombolën e oksigjenit, me tubat e holla plastike si nepërka të rrasura në hundë. Është e padurueshme, poshtëri e madhe gjendja e një plaku të sëmurë dhe... vërtet e mrekullueshme të jesh i ri i shëndetshëm, i pushtetshëm. Të ndjehesh i fuqishëm si shqiponjë, të fluturosh skaj më skaj...’ ‘He, he, he, mos u anko, Bari Kulla mos, gjithsesi je një ‘Gjëzë’ e vogël, që zvarritesh si breshkë sepse he, he, he, kur vdes je hiç, domethënë, asgjë! Mund të bëhem fije bari siç e kam emrin.’

Tubat e holla plastike e pickonin si nepërkë në hundë, i vinte t’i shkulte, e flakte tutje.

- Bari, o Shpirt!- dëgjoi përsëri, këtë herë më pranë. Iu duk sikur ushtuan kambana dhe qafa iu mpi. Lëshoi trupin i këputur, sikur u gjend në një masë të qullët. Qepallat s’mund t’i lëvizte, i qenë mbërthyer.

‘Shpirt! O Zot i madh ç’ është ky zë i pikuar nga lart që më drithëron e shkund eshtrat e rrëgjuara? Sa i etur jam, si muhaxhiri në shkretëtirë, nën diellin përvëlues! Të lutem mos e lëndo një plak, të lutem shumë!’

Një re e lehtë pupëlore u ndeh mbi qerpikët e rrallë. U gërmuq dhe lëvizi qepallat me plogështi, iu bë sikur i iku fryma. Vegimi i vetëtimshëm ia drithëroi cepat e syve dhe menjëherë pollën dimërimin...

Vegimi i shfaqur mbi qerpikë ishte ndryshe prej infermieres Lisiana e cila pasi të ngul gjilpërën si bizë, të lë pas kukurisjen provokuese. Ajo djallushe luan me pleqtë e sëmurë u hap përpara syve zambakun e gjoksit. Dreq mesogrua me katër fëmijë, i leqendis pleqtë dhe mëndtë e lodhura, u ngre në havadan. Lisiana ka vite që punon në azil, ka një burrë alkoolist, që dy herë e goditi me grusht, i mavijosi syrin. Ajo e pezmatuar u ngulte gjilpërën pleqve dhe e shante të shoqin me fjalë të ndyra. Pleqtë i fshiheshin, nuk guxonin t’i dilnin përpara, por ajo i gjente dhe u ngulte gjilpëra në këllqe si bizë, si të nxirrte dufin mbi ta. Prandaj është e pamundur që ajo të shqiptojë të mrekullueshme fjalë: ’Shpirt!’

Bariu besoi se shungullima e zërit dhe zhurmave vazhdonte ta leqendiste dhe në ditën me bardhësinë e lodhshme të borës, por s’ mundte të ngrinte dorën e rreshkur, të prekte vegimin e shfaqur. Por a preket vegimi? Hapi sytë përgjysmë s’ dalloi gjë prej gjëje, përveç një reje të përhimë të ndehur mbi të. Qerpikët iu rënduan, i zunë shumë shpejt sklepa dhe një dorë e kujdesshme nisi t’i a fshinte me një lëng plot aromë.

-Lehtësohu o Shpirt, lehtësohu.

Edhe sikur të donte të lehtësohej s’ mundte. Ah, sa e rrëqethen fjala e mrekullueshme? O Zot?! Të jetë përshtypje mashtruese?! Ndoshta është Shpirti që thotë Shpirt?!

‘Imazhet janë të poshtra. Gjithë jetën i mbajta sytë e çelura.’ ‘ I ke mbajtur sytë e çelura? I verbër i të verbuarve ke qenë o Bari Kulla.’ ‘Unë kam qenë i verbër?’ ‘ Kaq shpejt e harrove rininë, moshën e pjekurisë, hë kaq shpejt, plak matuf?! Ishe i pëlqyeshëm, i shëndetshëm, i vetë sigurt, me partishmëri  dhëndër pushtetari, i respektuar në shoqëri. Erërat të fërshëllyen anës veshit, por s’ të prekën. Dije të përshtateshe.’ ‘ Të përshtateshe? Ku e ke gruan? Kur u plake, u sëmure, futi bishtin në shalë, të plasi në këtë spital të qelbur dhe iku me të bijat mijëra kilometra larg.’ ‘ Ajo kurrë s’ të ka dashur, prandaj s’ pyet dhe shkruan një fjalë. Sa vlere ka përshtatja, kur s’ munda t’i shijoj me vakt e me kohë vegimet e mjegullta...’ ‘He, he, mos flasin për vegimet e mjegullta, të bardha, të kaltra, si trëndafila, nuk dua të më shqetësojnë. Më lini të përpij kujtimet që lëvizin si xixëllonja të hutuara, në kryqëzime rrugësh, në prag buzë mbrëmjes me mjegull. Pelerina e ëndrrës u bë si mësalla e irnosur e plakës së moçme Rakibe, që vdiq para një jave. Përpara se t’i dilte shpirti kërkoi një mësallë të re, por askush s’ ja dha. Le të qëndrojnë ëndrrat të ndehura në horizonte të hirta. Dreqi me brirë të hedhë valle me një këmbë, është koha e djajve, të marrëve, sakatëve dhe prostitutave.’ ‘Mbaj gojën Bari Kulla.’ ‘ Të mbaj gojën, hë kështu do. Hapmë rrugën, më lërë ta ndjej erëmirën...

Ç’ është kjo erë, aromë parfumi, jete..! Ç’ është?’

- Jam Afërdita, të kujtohem,- dëgjoi.

- Afër-dita! - mërmëriti i lodhur. Nga u gjend kjo Afër-ditë, që mund të jetë, afër-natë! Nuk e di moj Afër-dita se vitet u bënë çarçafë të holluar prej furtunave, ronitur prej shirave dhe rrebesheve. Të them më kujtohesh.., ç’ rëndësi ka... Nuk duhet të lektisem prej vegimeve  të ronitura...’

-Më ke harruar?

-S’ mund të harroj moj Afër-ditë bukurinë turbulluese dhe zjarrin përvëlues... Përse erdhe tani kur s’ka vlerë, dikur u realizua ikja, zhdukja. S’ ta kërkoi kush të vije Afërditë. Ikë, s’e sheh, jam çerek burrë. Shko atje ku ishe, mbështjellë me mjegullën e dendur, të ikjes, harresës. Shko.

-Qetësohu o zemër, çlodhu.

-S’ dua të qetësohem, as të çlodhem. Nuk mundem Afërditë t’i kthej vitet çapkëne të rinisë, ato janë mbuluar me mjegullën e dendur të largësisë dhe çmendurisë së kohës.

-Hapi sytë.

- Jo nuk i hap. Përse duhet t’i hap sytë?!- ia bëri me kokëfortësi.

-Trembesh të më shohësh sa jam ‘zbukuruar?’- foli Afërdita zë holluar.

‘Zbukuruar, hëm, shkoi me kohë vapa me gushtin,’ ia bëri me vete më pas shtoi:

-Mos luaj me vegimet Afërditë. Të dy jemi mplakur, veç me një ndryshim, unë jam i lidhur pas një bombole me oksigjen dhe tubo plastike,-mërmëriti, ndërsa me vete shtoi, zvarritem si një kërmill Afërditë. Nuk e di në je vërtet Afër-ditë, ose afër natë, por s’ mund të jesh pranë ditës. Shyqyr që jam ende ‘Gjë...ëz..,’ ultas vazhdoi:- Më vjen mirë që je ‘zbukuruar...’

-Mund të gënjej...

-Punë e mirë është të gënjesh. Na gënjyen vite më parë, Afërditë. Të prita poshtë blirit nën shiun e çmendur. Vesha kostumin gri të babës. Në xhepin e vogël të xhaketës vendosa një trëndafil të bardhë ta dhuroja ty Afërditë. Prita gjatë dhe ika i qullur, i plevitosur deri në palcë. Ndërsa ti, Afërditë... Pleqëria është si fëmija Afërditë gënjehet dhe harron shpejt.

- Ka shumë akull me nesh Bari Kulla, le ta shkrijmë!

-Gjene mirë e ditke që paska akuj mes nesh. Me vete shtoi: Ah moj Afërditë unë s’ kam zjarr dhe vlagë të shkrij akujt, jam ‘ëz...’ Nuk kemi çfarë të themi, u vjetërsuam pa provuar freskinë. U këputëm qysh në sythe.

Nga e mori vesh Afërdita që u kuturis në shtëpinë e harruar të pleqve. Kërkon të më gllabërojë me kënaqësi makutërie dhe ditët e mbetura, të varura në kornizën e ftohtë të muzgut të fundjetës sime...

-Bari. Të kujtohet kur më flisje për sytë e mia të gjelbra. Por të afrohesh pranë ato bëhen të kaltra, të thella, sa dhe thellësitë e oqeaneve  janë hiç gjë.

-Në sytë e tu Afërditë digjeshin meteorë.

- Buzët i ke të mrekullueshme, më të bukura e të shijshmet në botë,- më thoshe.

-Magjike Afërditë, në to ishte shija dhe aroma e nektarit të luleve.

- Lëkurën e ke të brishtë, elektrike, të papërsëritshme,- më thoshe.

- Sa herë të prekja drithërohesha, elektrizohesha, mallëngjehesha, humbisja...

-Flokët i ke rreze diellore mëngjesore, reflektohen në pasqyrë dhe në zemrën time,- më thoshe.

- Unë luaja me to, mrekullohesha dhe çdo mëngjes kur hapja sytë gjeja rreth meje qindra ylbere. Por ti ike Afërditë, s’ më prite dhe rrezet diellore u thyen si qelqe, - foli Bari Kulla zë ngjirur dhe shtrëngoi protezat e liruara të dhëmbëve.

-Të gjitha ishin fjalë dhe unë nuk humba. Më humbën, më morën, më degdisën.

-Kush të humbi Afërsitë, kush të mori?!- klithi si shpendi lënduar:-Përse s’ më lajmërove? Unë ku isha?!

- Babanë e futën në burg, ne na internuan larg ku hante pula gur. Mos bëj sikur s’e di gjë Bari, qyteti ynë ishte i vogël sa një lëvozhgë are... Unë të dërgova letër Bari, të erdha, doja të takoja, të më ndihmoje, kisha hall, vëllain e sëmurë me kancer. Nuk na linin të largoheshim nga internimi, të çonim vëllain në spital. Kush më shumë se ty do më gjendej pranë. Ne ishim aq të lidhur, duheshim aq shumë. Por qyteti më vuri përpara me grushte dhe shkelma. I printe jot shoqe, në duar mbante letrën time dhe ulërinte: ‘Shikoni çfarë bën  armiku i klasës, do të shkatërrojë një familje të ndershme. Nuk e si s’ e çfarë ndodhi më tej, unë humba Bari dhe vëllai im i vogël mbylli sytë larg në internim.

Ai u kapërdi dhe iu rikujtua koha e shkuar, iu duk shumë e largët, si të ishte e tjetërkujt dhe jo e tija. E kish parë Afërditën, si afër çmendjes por s’ kishte ç’ bënte...

-Pafajësia dhe mirësia, bëhen skëterrë në xhepin e djallit Bari. Ishe i preokupuar me veten, të përfshiu rastësia dhe të rrëmbeu me rrapëllimë jeta. Ishe qendra e vëmendjes, i përkëdheluri i fatit, suksesi i karrierës. Nuk mundja të ndërhyja, ta prishja një jetë që e adhuroja aq shumë. Të thashë, rrezet diellore u bënë qelqe dhe u thyen përdhe në rruginën e kalldrëmtë, ku nga të dy anët kish karafila dhe borzilokë.

Bariut iu bë gjuha helm dhe luajti kryet në turbullirë. Dasma, rrëmuja, vallëzimi me nusen, dyshemeja e qullur prej verës dhe rakisë. Zgërdhija e vjehrrit, dehja, zhurma, lajkat, puthjet ngjitëse, të gjitha ishin në qerthullin e lodhshëm të së djeshmes dhe sa herë e ri sillte në mendje ndjente marramendje.

-Ishte dasma jote dhe jeta jote Bari, s’ qe e imja, por na vranë dashurinë. Doja të ishte dasma dhe jeta jonë, por na ndanë me tela me gjemba dhe kish shumë hendeqe, përrenj e lumenj. U prenë karafilat Bari, u shkelën borzilokët, perdet e punuara me grep u ronitën. Trëndafili që mbollëm bashkë u gjakos. Por askush s’ e vinte re. Të gjetën një vajzë, bijë pushteti, të martuan, pesëqind krushq u ftuan, u bë dasmë të bujshme. Ke pasur ankthe Bari?

-Ankthe?! Nuk mbaj mend Afërditë? - mërmëriti. Donte t’i thoshte se gjithë jeta qe një ankth, por në pleqëri është tmerr.

-S’pyete për mua, për dashurinë e sinqertë,- dëgjoi që i tha Afërdita:-Unë për vete s’ kisha për te ardhur, por u detyrova për vëllain, vetëm një ndihmë kërkoja, një fjalë jete, për një shpëtim jete, në qoftë se të kishte mbetur një grimcë nga dashuria e parë...

‘Ndoshta brejtje të ndërgjegjes,’ pëshpëriti Bariu me vete, ‘e shkuara rrodhi teposhtë, në humnerë, s’ kthehet më’. Dhe dy herë të tjera Bari Kulla u  mat t’ i thoshte. Ikë Afërditë, mos më mundo, nuk mbaj dot më, mos gërmo në shtigjet e përmbytura prej rrëkeve, ku s’ lejohet. Kam qenë i dobët e pranoj, por nuk mundi.

-Mjaft  Afërditë, më lër, mos më torturo. Pleqëria është ankth i madh. Shurdhëria është e tmerrshme Afërditë, e di këtë ti?

I mbahej fryma, hije të mëdha e të errëta përdridheshin, korkolepseshin keqas me të. Symbyllur dhe duardridhur kërkoi kopsat e këmishës, nuk mundi t’i zbërthente, i këputi.

- Bari, unë të shihja, të ndiqja nga larg. Qaja dhe qeshja, gjithnjë e përfytyroja, atje ku shkelje, prekje, dëshiroja ta prekja, ta shkelja, ta puthja ta ledhatoja. Zemra është misterioze, me forcë të madhe. Më beson Bari, doja të ishe ledhatimi dhe frymëmarrje ime. Nuk më ndjeje Bari, s’ kish sesi, s’ ma kishe nevojën.

-Përse erdhe kur unë isha kaq i keq?!

-Më solli dashuria e parë Bari. Dhe ti ke nevojë, je i sëmurë. Nuk dua të biesh si lëmsh leshi në atë tapet të qelbur. E dëgjova thirrjen e fshehtë dhe erdha të ndjejmë atë që s’mundëm, të themi atë që s’e thamë.

Kokërdhokët e syve të Bari Kullës lëvizën poshtë qepallave me nervozizëm dhe padurim.

-Cila është kjo Afërditë?

-Puthja o Shpirt, puthja!

-Buzët i kam të thara Afërditë, s’ka jetë në to...

-Do ti njom me zjarrminë e viteve dhe me afshin e pa shterur të ëndrrave të humbura.

I etur priti. Ajo gjithnjë kishte qenë mrekulli në puthje. Ajri lëvizi dhe Afërdita i ngjiti buzët e plota, të kuqe, gjithë musht, lëng dhe jetë pas buzëve të fishkura të tij. Në fillim lehtë, butë, me kujdes, si fllad pranvere, si të trembej se mos e lëndonte. Njomja vazhdoi horizontalisht dhe vertikalisht, si ujë i freskët burimi që zbut dhe depërton thellë në brigjet e thara e të zhuritura, pastaj vetëtimthi gjithë vrull dhe zjarr ia mbërtheu buzët fort, i fali nektar. Plaku u tendos dhe zemra  i rrahu me furi.

-I ëmbli im,- i pëshpëriti Afërdita me mirëdashje dhe i përkëdheli hundën çomage: - Shpirti të thotë shpirt, ndaj vjen dhe të merr me vete...

Bari Kulla iu bë shumë qejfi. U shkri i tëri. Puthitja e buzëve dhe puthja ishte shumë e gjatë dhe habitej, s’ po i mbahej fryma, por shkiste butë, ngadalë, në një dyshek të sfungjerte, ndoshta mes reve të bardha pupëlore, po ngjitej lart. Afërdita e kishte mbërthyer përkrahësh, qenë bërë një trup dhe të dy po iknin tutje të mbështjellë me shallet e ylbereve...

-Bari Kulla,- i fliste Lisiana infermierja dhe e shkundte nga supet por ai s’ i ktheu përgjigje. Tubat plastike ishin shkulur prej hunde dhe bombola qe flakur përdhe...