Mehmetali Rexhepi: Dhimbje e bardhë

Dhimbje e bardhë*

Nga Mehmetali Rexhepi

- Hyre në lojë dhe?...

- Dhe prite nofkën...!

- Me se do t`i përballesh Fisnikes?

Vërtet: ajo do të më shikojë dhe çiltërsia e shikimeve të saj, do të më shpojë si gjembat e iriqit. Ndoshta do të thoshte:

- Bëhu, bëhu ti arusha e Gatimit dhe dueti i çjerrë i Vijimit! Mandej:

- Ju ke shkuar e do të marrin me vete ata të natës... Ty engjëllin e djallëzuar...

- Ata që i ka përzënë vetvetja, ata...

Dhe lotët...

Vorbulla e esëllt secilën herë ia prish shtratin prehjes së dehjes. Qetësia nuk shtrohej dot në shtatin e tij. Ato vorbulla të pamëshirshme ku nuk e shpinin: aty, atje, diku ku nuk hyhej, mes lavireve të hibridizuara gjysmë femra, gjysmë meshkuj, hienash të zgjebosura me pamje njeriu!...

- Pse mos ta shterja një liqe rakie?! Edhe... Edhe të ikja nga vetvetja... Ku të shkoja?

- Ah Mirko, Mirko!  Miku im i dhimbjes dhe filozofi i metamorfozës së ujit!...

Çka më duhet trupi që nuk qëndron në këmbët e tija? Shëmbëllesës K. Mani ia kishin përkufizuar ecejaket: “Do të varesh ose do të varim!”

¬¬¬

Në shtjellën e kësaj mendësie vertikale, më nuhatësi prej atyre ishte Pushti. Me një breshkë ngasëse sorollatej sheshit, rrugicave, vrimave të turmës si mi. Mos vallë ndërgjegjes sime iu hapën vrima ku mund të hynte dhe dilte ai? Dhe mund të shtohej pjella e brejtësve! Shikimet e të njohurve rrëshqisnin sikur donin të më matnin. Se çfarë donin të matnin tek unë? Peshën e buallit? Ato shikime drejt meje akulloheshin. Ishin të ftohta. Isha kureshtar të dija se me çfarë dioptrie më shihnin, dhe, pse pikërisht tek unë u ngrihej shikimi? Sikur të isha një copë akulli i gjallë, i shkëputur nga poli i veriut, që në çdo çast do të rrokullisej, duke u shndërruar në ortek përbindësh! E blerta josh shikimet. E përfaqësoja kudo të blertën, si dukej rastësisht e dogja dhe të tjerëve u kundërmoja shkrumb. Erë shkrumbi e tëmblit pas rastësisë... Rastësia mbret i botës, por dhe tëmbël i harruar në furnelë të ndezur.

- Si, si, si më shihnin mua në të vërtetë? Me cilën ngjyrë më identifikonin?

Është përmbysur shumëçka. Dhe kur u buzëqesh të tjerëve, si duket buzëqeshjen po e lexojnë si të shpifur, si shpuzë e djegur kundërmuese... Nëse të tjerët buzëqeshjes sime i japin një shije të tillë, le të jetë “rastësisht” e atillë, le të jetë, madje dhe rastësisht e irrituar. Por, a mund të mos iu qasem të dashurve pa buzëqeshje?! Zymtësisë së hollë ia solla trashjen, dendurinë e saj më sjellin vardisjet e Pushtit rreth meje. Qysh më takon e më ndjek si hije e ditës dhe e natës, me atë breshkën e verdhë më sjell verdhësinë e kufomës.

“Nofka” e dytësorit sa vjen e më rëndon. E rëndë... Më e rëndë se pesha e kryqit që e kishte bartur Krishti. Ai i Madhërishmi kishte vetëm dhimbjen e bardhë, ndërsa unë të ze...

Ngufatje.

¬¬¬

Teksa kthehej te Fisnikja “rastësive” të shumëzuara të Pushtit, orëve të vona të natës, një shtylle drite ia rriti vëllimin vrushkulli i zgjuar i simpatisë, për ata të cilët dergjeshin birucave. Kjo fije tejet e hollë freskie nuk ia cenonte vapën, ngase për çdo ndryshim klime, vapa mbetej e njëjtë tek ai. Atij i dukej se ata e kanë në dorë, por si të bëhej lëndë e tyre pikërisht ai, Moti?! Ai, emri i të cilit shkruhej me shkronja të praruara, me M të madhe, përderisa M-së o-ja i flirtoi në u.

- “Merri udhët në duart e tua!”

Por, provoi shmangien nga parimet e dytësorit. I qenë dukur të ngurta, jo taktike, të vjetruara.

-  Do t`i sillja rrotull ata dhe pa u bërë lëndë e tyre...

Mëdyshja  dytësorit i doli tejet shpërfillëse:

-  Çfarë, çfarë?!

- Ti? Domethënë, vakësia jote, do të jesh ai pehlivani që ecte nëpër një tel lartësisë tetëdhjetë metrash, duke mbajtur të baraspeshuar rropullitë e shtatit tënd të flashkët?! Shikoi poshtë, sikur të ishte në atë lartësi marramendëse, ecejaket e njerëzve që gëlonin si strofuj thneglash.

- Mos mendoje se fët e fët do të priste krahëhapur butësia e ajkës së fryrë të gjinjve të Fisnikes?!

“Merri udhët në duart e tua!”

Kjo kahe qenka një mal me thepa, tehe thikash, i pakapërcyeshëm, pas ca kodrinave të buta  hapash të naivitetit.

“Merri udhët në duart e tua!”

Secilës mësymje do t`i dilte para Pushti për të më kapur, e, për të më shpjerë në birucë. Dhe, dhe aty është Gatimi, mandej Vijimi me ato shikime mynxyrose, do të depërtojë te libri im i pahapur... Nga trysnia me duart e mia do t`ia hapja atë libër. Me darët e Vijimit mbi shpirtin e trupin tim, do të rishfaqeshin të paparat... Dhe ja “nofka” që përtrollitë parandjenjat e  dytësorit! Ndoshta përbuzja e tij  mori trajtën e mallkimit për mua?!

Dy zgafellet e barkut ia mbyllnin vreri dhe kapësi.

¬¬¬

Sonte nuk iu hap dera nga Fisnikja.

Ja si janë të lidhura ndodhitë me fije damarësh të parandjenjave. Më parë të njohurit e mi shfaqën shenjat e mbylljes; pastaj, lus Zotin: të mos jetë pika e nisjes së rrathëve koncentrikë përmasë gjeruese, e përplasjes së fisnikërisë sime në dreq të mallkuar! Mendoja se kam diçka të cilën nuk e kanë të tjerët. Si nuk e dinë ose si nuk duan ta dinë, se jam po ai, Moti? Ende nuk është prishur Moti. Digjet diç e tij për të  nxirosur ndonjë degë, gjethet, por trungu, trungun e ka të njomë. Të njomë, trungun të njomë...

Brenda kraharorit kam librin tim: librin e fisnikërisë, të pastërtisë, të bukurisë, të shëmtisë... Nga pak  dhe të madhërishmen, veset, kështjellën prej kashte të drojës... Një libër tejet të vëllimshëm, por të pashkruar, po të shkruhej ai, secili do t`i gjente identitet e veta, dashuritë e lajthitura, flirtet, trajtën e derrit me turinj të pistë; të dhjerë në brekë vetëm se e panë shkopin në zyrë, dhe përmendja e shtypjes së herdheve në tavolinë... Trishtimet e atit, ndjesë pastë, për zymtësinë e zyrave! Tredhjen...

Një zë:

- Shteroje një pus rakie dhe mos ndijë për asgjë!

Zëri tjetër:

- Përplasua: ju horra të fëlliqur e ndotni këtë tokë të bukur!

Mandej do të drejtojnë gishtin: ja trimi i devotshëm i gotës!

T`iu thosha, të më thoshin, t`iu thosha e të më thoshin... Përfundimin e thoshin kllapat në duart e mia. Dhe ato s`janë kllapa algjebrike, prej të cilave me anë të formulës së ekuacionit me tri të panjohura, do të lirohesha prej tyre. Lirimi prej kllapave të Pushtit, Gatimit e Vijimit do të ishte një hapërim vend-numërues... Zierje brenda ose jashtë kazanit. Tash shikimet e mia po rrëshqasin në zymtësi, aty do të zhyten në terr, në ferrin e drejtësisë moderne!

Libri në brendinë time, mëtonte të ishte i pakorrigjueshëm... Libri, libri, ai, vetëm ai të ruhej i pastër, i pa shpaluar nga gishtat e atyre me të mijtë...

- Oh dytësori im!

- Çfarë, çfarë të bëj? Më fal se ika nga ti! Jam në zgrip të honit...

Në librin tim janë ata me tërë neverinë e cullakuar. Faqet e dorëshkrimit nuk fshihen të tërat në mua. Të tjera faqe janë te të tjerët, ua kam lexuar mjaft sosh... A do të mbahen të mbyllura? Mes po-së dhe jo-së qafa ime peng i trarit, litarit e karriges... Sikur të mos fëlliqesha?! Për qindra herë: a do të mundem, a do të mundem??!!...

Tërësia e zbërthimit është në brendinë time drithëruese! A mund të zbërthehet e pashkruara?

Ndoshta do të më shërbente të thithurit e pluhuri të bardhë? Assesi! Po...? Pastaj vetëdijen time do ta mjelin si një lopë qumështore. Tallja e zezë do të binte mbi të gjitha kokat e brezit. Jo, jo dhe jooo! Nofkës së parë do t`i visheshin mynxyra, të cilat as vetëvrasja nuk do t`ua shporrte kundërmimin.

Ndoshta ata që dergjeshin birucave i kishin marrë udhët në duart e tyre? Udhët e birucave?!... Ku çojnë ato???

Moti endej vërdallë në dilemat për udhët e veta. Donte t`i kishte të hapura... Parandjenjat e kishin shpjerë pothuajse para kapitullimit. Nga ora në orë priste të nënshkruante dorëzimin, por rastësisht nuk e kishte nënshkruar. I pohonte dytësori një pohim  etik:

“Merri udhët në duart e tua!”- Ndryshe:

- Gjeni atëror do të varroste të gjallë!

Ecejaket në vijat e nisjes dhe të kthimit kalonin nëpër trekëndëshin (j)etik, me librin e pa shkruar në brendi: Gatimi, Pushti, Vijimi, dehja e ngjyrave të papërsëritshme të majit, dergja birucave e sedrës kryengritëse, duke recituar romantikët e vonuar...

¬¬¬

Mesditë e kthjelltë e fillim-tetorit. Shkëlqim mallëngjyes.

Kumti fluturoi vesh më vesh: ata të birucave shënuan me këngë përvjetorin e “Mësymjes së Madhe.”

Në njërin kënd të rrugës Moti pa të gjorin mëshirë-kërkues, ish moshatarin e hareshëm të klasës, me një peshore për matje peshash njerëzore. Mëshirë-ndjellësit i la ca lekë pa u matur fare. Kokën ia rëndonte shtytja, ngase ajo do të ishte pararendësja e parandjenjës. Ishte enigma, ndoshta përbindëshi i radhës?!

O Zot! Erdhi ora e sprovës?! Tashmë do të shohësh kush je!

E pohonte me drithërima, i katruar... Ndoshta do të kastrohej? ... Fundi i fundit le të vijë dhimbja e torturës, por le të bjerë “nofka!?” Dhimbja është dhimbje, por le të jetë e bardhë mbi shkrumbin e zi!

*Tregimi që fitoi çmimin i dytë në konkursin letrar “Flaka e Janarit” 2016