Mendime
Ndue Dedaj: Një dëllinjë nga Qafë - Rrasa
E merkure, 24.12.2014, 11:16 AM
NJË DËLLINJË NGA QAFË - RRASA…
(Në vigjilje të Krishtlindjeve dhe Vitit të Ri 2015)
Në vitet
’70, në Shëngjergj, kur ishim ende fëmijë apo të rinj, Viti i Ri ishte e vetmja
festë, ndaj ne shtatë camërdhokët dhe dy vajzat e shtëpisë nxitonim të
përgatiteshim për ritualin festiv, që nuk i përmbante Kërshëndellet e ndaluara
(ani se gjyshet i zinin në gojë pa e vrarë
Tani e
kuptojmë sa e brishtë dhe e zhveshur (nga konteksti) ishte festa jonë, ku derri
i prerë (në mënyrë rituale) ishte thuajse i gjithë kuptimi i festës, jo se nuk
dihej emri i gjeldetit të Vitit të Ri, po ai për hir të së vërtetës ishte një
vizitor tepër i rrallë në anët tona.
Por të mos ikim nga pema simbolike. Njëzet vite më vonë, tashmë në Rrëshen, kur afrohej Viti i Ri, bashkëqytetarët rrëmbenin nga një sakicë dhe dilnin andej nga kodrat e Gëziqit, apo merrnin teposhtë, rrugës së Rubikut, kësaj here jo më për dëllinja, por për pisha hollake. Gjyshet kishin vdekur, kurse Kërshëndellet ishin ringjallur. Pema tashmë ishte në vendin dhe emrin e vet, e Krishtlindjeve, por që kuptohet priste e përcillte dhe Vitin e Ri.
Ka vazhduar kështu disa vite, derisa nuk ishte më e nevojshme sëpata, pasi tregtarët do të na sajdisnin me pemë të gatshme pa “gjak” në deje, pemë sintetike, gjithë xhi(stri)ngla - mingla. Unë nuk i dua aspak pemë të tilla, por i pranoj vetëm kur mendoj se më mirë ato për dy javë se sa të na laskarohet pylli dhe më shumë, drurët e të cilit nuk rritën me vite.
Veç kjo nuk më pengon të përcjell një urim të dlirë si krojet e Munellës për të gjithë Ju, miq, dashamirë, të njohur e të panjohur, në këtë të kremte Kërshëndellesh, brenda dhe jashtë Atmesë së mbarëtrojeve,
duke nisur nga Nëna ime, që shkon për kah të 90-at, por që unë e ajo gjithnjë e më pak flasim për moshën e saj;
dhe kryekrejet urimi i trëndafiltë për nipat dhe mbesat e mia si kristale pishash: Amantin, Ernin, Emilian dhe Glevian.
Për shumë vjet!
Juaj, NDUE DEDAJ, Mirditë!