Poezi nga Sejdi Berisha

Sejdi BERISHA:

 

GUR I TRETUR-ALMANAK I MOTEVE

 

1.

Me shekuj i rrokullisur

Nëpër atlasin e tokës

Qielli ta ka hapur historinë

Dielli shfleton libra padrejtësie

Gur i rrokullisur

Është guri i tokës sime

Ngrohtësinë e tij

Në sqep dallëndyshesh e shoh

Duke fluturuar fshatrave të Kalabrisë

Si dritë të pashuar

Në degët e ullishtave të Çamërisë

 

2.

Aromën e gurit të tretur

E shoh dhe e shijoj

Katundeve të Anadollisë

Në acarin e Siberisë

Gjithandej në veri

Fjalën shqip duke e ruajtur

Si histori dhembjeje

 

3.

Në petalet e luleve

Të shkretëtirave të Misirit lashtë

Në krahët e lejlekëve shtegtarë

Në gjuhën e peshqve

Nuk e di se në cilin det

E takoj rrëfimin e gurit të humbur

E më trimëron vazoja e thyer

 

4.

E kam parë viteve e shekujve

Gurin e tretur

Si rrugë të pakëputur kurbeti

Si këngë malli

Që shqiponja në hartë i shndërron

 

5.

Luginave deteve e fushave

Lëngu i gurit të humbur

Kudo amë uji bëhet

Ku këngët arbëreshe

Kanë zënë rrënjë

E mbi varrin e dashurisë

Derdhë lule loti e qëndrese

Aty guri i humbur

Çuditshëm ligjëron

 

6.

Tej oqeaneve i tretur

Shi jete bëhet guri

Tokën e ndrydhur për ta njomur

Mbi gur shkronjat për t’i pastruar

Diçka për të ndritur

 

7.

Sa bukur këndon

Sa ngrohtë buzëqeshë

Për tokën e vetë

Për hijen e akullt të njeriut

Gur i tretur gur i humbur

 

8.

Gur i tretur rrënjë

Dritë mbi varr të nënës

Roje e gjurmëve të babait

Tek lapidari pa adresë

Rrokullise botën

Rrotulloje tokën

Gur i humbur

Udhërrëfyes i moteve

Jepi  vulë të re historisë

E qëndro në tokën tënde

Gur i tretur

Almanak i mërgimit

 

 

TË DIELAVE MOS U LUTNI...

 

Mu kujtua...

Ta shijojmë bashkë

Madhështinë e nektarit të luleve

Për ditët dhe vitet që kanë ikur

 

Kuptojeni këtë lutje

Në shtëpinë e moçme

Ma sillni zërin e dikurshëm

Se jam shndërruar në lypës

Duke kërkuar paqen e shikimit

Edhe gurgullimën e ujit

Që rrëshqet ujëvarave përrallore

 

Nuk di çfarë torturimi i bëj

Lëkurës sime të djegur

As urrejtjes

Të heshtjes së shkëmbit

Sekret apo përrallë është jeta

Ndoshta edhe udhëtim si me tren

Që shurdhon me rrapëllimën e rrotave

E me durimin e heshtjes së binarëve

 

Më falni o miqtë e mi

Që vargëzoj në këtë mënyrë

Ndoshta kurrë nuk dita

T’ia qëlloj dëshirës suaj

As merakut vetveten për ta kuptuar

 

Të dielave mos u lutni

Sepse është ditë pushimi

E ditët tjera

Ndoshta nuk mund t’i zëni

Kurse stinët mund t’i hasni

Pasi të ikin ato

Si zogun që nuk kapet dot

As nuk mbahet në grusht...