Bejtullah Sadiku: Pranimi

Sot mbushen plot 23 vjet nga pavarësimi i Maqedonisë- FYROM apo…nga shkëputja e federatës jugosllave. Që atëher, ja si i shikoja unë, ku edhe sot raportet akoma janë si para 23 viteve. Lexo:

Shkruajta dje, të lexojmë sot, e që të veprojmë nesër!

Botohet për herë të parë, enkas në portalin: „ ZEMRA SHQIPTARE“

Autor: Bejtullah Sadiku

PRANIMI

(Anerkennung)

 

Sot në botën mbarë

u hap lajmi ne çdo anë,

disa shtete fituan pavarësi,

që të jetojnë n´liri e demokraci.

 

Shumë kënaqësi,

për dikend lakmi

e ca tjerë xhelozi,

per këte Anerkennung të ri.

 

Kjo qe vërtetë diplomaci,

por dikushi ende jetonte n´huti,

me mendjen plot fantazi

se ende do te ngel n´Jugosllavi?!

 

I mençur po, por jo edhe inteligjent,

skuptoj dot se Europa t´ngul n´vend.

Dalëngadalë, por pa u hamend,

për dëshira të pavarësisë që i çon n´vend!...

 

Dymbëdhjetëshi Europjan,

me Komisionin Arbitrarë,

të udhëhequr nga i fuqishmi shtet - D

që lufton për të drejta, si për popull t´vet.

 

Për të vërtetën e njëmendësinë,

lakminë e xhelozinë,

tjerët vazhduan diplomacinë,

që edhe ata tëfitojnë shtetësinë.

 

Fjala u tha, në deklaratën që u dha.

Demokraci-duam e kërkojmë,

dëshirat e të gjithëve do t´i plotësojmë,

që në vehte, pavarësinë të fitojmë.

 

Po, po, deklarata u pranu,

n´parlament u aprovu,

nga deputet u nënshkru

por kerkesat: mbetën pa u plotësu.

 

Kjo ishte, për ta vetëvrasje,

atak i madh edhe per gjithë ne,

ku na detyruan të veprojmë,

ashtu si dimë e t´ na konvenon.

 

Populli veç u grumbullu

Nga ca lider u organizu,

që edhe n´referendum me shku ,

po kësaj rradhe për vehte me votu,

nën „Autonomi teritoriale e politike“ me jetu...?!

 

Votimet për Referendum,

patën jehonë e bërën buuum.

Vonoj pranimin që e deshtën shumë,

po le ta dinë se sa janë të sëmurë.

 

Dështon s´dështon do të pranojnë,

se pa ne s´mund të jetojnë.

Plotësoni kërkesat, që bashkë të jetojmë,

e ndoshta kështu, pavarësinë do t´ju pranojnë.

 

A kujtuat aq lehtë me ne?

I harruat fqinjët, miqët e vëllezërit mbi ne!

Si fqinjë e kojshi as për emrin s´duan me u ndi!!!

Kjo gjë e paraparë, pas shumë vjetësh u bë e ngjarë.

 

Shokë, zotërinj, mendonjit ma me kohë,

që punët mos ju ndryshojnë ndërkohë,

se do të ishim, ndoshta të gjithë më të qetë,

që pa frikë lufte e ankthi do t´ kishim mbetë