Kulturë
Cikël poetik nga Myftar Gjonbalaj
E hene, 08.09.2014, 05:22 PM
Myftar Gjonbalaj
ENDRRA E SHQIPTAREVE
Nuk është ëndërr në sirtar
kuptoje mik, shok e vëlla!
Dimension zemrash është, vlerash.
Jo zhdukje kufijsh, bashkim idesh, duarsh
duam realitete ëndrrash, afrim qytetërimesh.
Nga vargojtë e këputur, fiton veç liria,
duam lëvizje të lirë, jetë të lirë, lirinë duam,
me çdo lloj çmimi, që të jetë ajo.
Lëvizja jonë drejt vëndeve të pasura,
është pasuria e zemrave, dëshirave, ëndrrave.
E duam lirine, si frymëmarrjen, si fëminë,
askujt s'i marrim jetën, punën, pasurinë.
Pasuri kemi, shpirtin e dashuruar,
dashuria për ne s'ka kufi.
Duam njerëzit, tokën, kulturat,
bashkëjetesën, etnitë, qytetërimet.
Të duam, kur të tjerët të qeshin e të zhveshin!
Pasuria jonë-shpirti i pasur, toka e pasur,
qielli që na ndrin, ajri që thithim, uji jeta jonë.
Buka e lypur për ne s'hahet,
kënga e përbuzur për ne , nuk këndohet,
shpirti i trazuar, rri i plasur,
buzëqeshja ngrin buzën e njomë.
Nuk pranojmë duar të shtrira,
fytyra të zbehta, sy pa jetë,
këto s'i meritojmë.
Ne falim jetë nga jeta jonë
japim gjak nga gjaku ynë
"NENE TEREZE, a them mirë?!"
Duam përqafim e përafrim vlerash,
themelet i kemi të forta,
mos na quani të dobët,
ne përplasemi ndër veti, shtyhemi,
rrokemi, aspirata kemi, besonani!
Duam pjesën e diellit që na ngroh,
atë diell që dhe “Bjeshkët e Namuna”
i bën të buzëqeshin
pjesën e tokës që na ushqen,
dhe të jemi të dashuruar, si Anteu,
prej saj, forcë marrim.
Guximi na lexohet në sy, në ballë,
zemra, veç na gufon.
Jemi vizionarë, hapin guximshëm hedhim,
aspirojmë, kapim kohën e humbur,
ajo është më me vlerë, e më e shtrenjtë për ne.
Jemi si guri në dashuri, në ngrohtësi.
Dhe kurrë nuk rrokullisemi
Ngrohtësinë e marrim ngadalë e vështirë,
por kur e marrim, s'e lëshojmë kurrë,
e mbajmë gjatë atë.
Gishtat kemi ngritur,
planetet janë lëkundur nga brohoritja jonë,
liri-demokraci, si gjithë Europa kërkuam!
E pëlqejmë liberalizmin, por jo shfrenimin e tij.
Në shtetin e së drejtës ndjehet më mirë,
diskriminimi s'ështe bashkëudhëtari ynë,
këtë s'ua dëshirojmë kurrë të tjerëve.
Zëri ynë fuqishëm dëgjohet në mbrojtje
të pakicave, etnive, popujve që s'pajtohen
me shtypjen, me racizmin!
Jemi rreshtuar në "Skuadrat" e fuqishme,
megjithse "të vegjël", matemi me shqiponjat,
na pranojnë në rreshtin e tyre NATO, OKB, OSBE.
Se këllqet i kemi të forta,
të ushqyera me bukën të ngjyer në shëllirë,
në shëllirë të dhenve, dhive e lopëve tona.
Dimë të dashurojmë lirinë dhe ndjenjat e popujve.
Djemtë tanë mbrojnë lirinë e të tjerëve:Afganistani, Iraku, Bosnja.
Na nderojnë kombet e qytetëruara.
Emrat përçundues:kooperativë bujqësore, sofkoze e kolkoze,
shpërfytyrues të farës njerëzore!
Le të mbeten në analet e historisë,
në stendat muzeale, le të mbesin,
në stendat e varfërisë e të mjerimit.
"Kafshatë që s'kapërdihet është tashmë kjo kohë!"
Mjerë popujt që e kanë!
Kapitalizmi “i egër".
Egërsia e tij bënte dollarin të pikonte gjak proletari.
A është vallë dakort Marksi me këtë sot?!
Ekonomia e tregut, e tregut te lirë.
Jo tashmë, njeriu për njeriun ujk, por partner, vëlla.
Standarte duam, për ato jemi
ato i kuptojmë, kapacitetet i kemi,
ato i realizojmë.
Ta themi, kemi probleme mes veti,
e keqja e shqiptarëve u vjen nga vetë shqiptarët.
"Dikur
këtë Konica e
E kemi kuptuar edhe ne!
Le të na bëhet mësimi-mësim!
Kultura, gjeografia dhe historia janë "kokëforta",
na thonë bindshëm: "jemi europianë",
jemi të kësaj familje, dje, sot dhe mot!
SKALITE FJALEN
Skalite fjalën,
si muratori gurin,
sa mirë poeti
me to ngre "murin"!
Ngusht e ka vendin
Fjala e skalitun
Mendimi i saj
Si diell i ndritur.
Fjala zgjedh fjalën,
gurë në rresht murit,
kalaja ngrihet
me palcë të gurit.
Pena e poetit,
si daltë skulptori,
lartësohet portreti
si trup gladiatori.
Mendim të hekurt
Saldon poeti
Me daltë prej dielli
Me forcë tërmeti.
Gur pas guri,
gurë mbi kala,
"dalta" e poetit,
lartësuar e ka.
Pra, mprehe "daltën",
skalite gurin,
se me skalitje
ja qëndis nurin
Fjalë e qëndisur
dallgë e harlisur,
fjala e poetit
lëkundja e tërmetit.
Skalite fjalën,
o pena poeti!
Kjo fjala jote
e thellë sa deti.
Pena e poetit,
krijesë prej ari,
"dalta" e poetit,
për gurë stralli.
Mendimi i fjalës
Gur mbi gur
Beden kështjelle,
Që s’mposhtet kurrë.
Bashkëjetojnë fjalët
Në vargun e poetit,
fjalë të fuqishme,
si dallgë e detit.
Fjala është si dalta
Që skalit gurin,
emocioni i sajë
Drithëron dhe burrin.
Fjala e fortë
Si oshëtimë tufani
Çon peshë çdo zemër
U jep forcë luani
Vijnë mendimet
Si ujët e detit,
ç’po i qëndiska
Pena e poetit!
TROJET E MIA
Kur zemra ime
Mbushet plot gëzim
Askund më shumë
Se në vendin tim!
Janë ulur malet
Deri në rrafshina,
I vështrojnë blerinat
Si t'ishin çetina!
Troku i vraçit
Pse jo dhe revan,
Ushton hingëllima,
Deri lart në stan!
Krojet si akull,
Të ftohta gurgullojnë,
Të gjitha gjallesat
Ato i freskojnë.
Mbajnë veshin Alpet,
Nga tingujt heshtin çetinat,
Mos janë vallë Zanat,
A blegërojnë qingjat?!
Gjarpëron lumi
I kaltër si kristali,
Buron nga mrekullia
Sy i Skafkaçit!
O ju male
Me gjëmime lirie,
Ç'po u këndoka kënga,
N'tinguj fyelli e çiftelie!
Keni lindur bij,
Keni lindur bija,
Ata për vendin
Janë krenaria!
Kur dridhej vendi
E na prekej liria,
Aty na ish prek nderi
Na ish lënduar shtëpia!
Në u cënoftë toka,
Në u prektë fëmia,
S'ka qetësi jeta,
Lëkundet gjithësia!
Në u cënoftë jeta,
Na është prek liria,
Do shkunden bjeshkët,
Nga plaku tek fëmija!
Në është prekur nderi,
Na është shkelur besa,
Në gjak për trojet
Na është kthyer vesa!
Kur preken trojet,
Ka lënguar flamuri,
Pika gjaku ka derdhur
Çdo gërxhe prej guri!
Kështu ligjëroka pena,
S'mund të ndodhte ndryshe,
Për trojet, ujin, ajrin,
Stërnipër, gjysh e gjyshe!
Kur preken trojet,
Kur cënohet gjuha,
Ka marrë plagë flamuri,
Është godit kultura!
Trojet janë etnike,
Në to kemi lidhë jetën,
Ato janë më të shtrenjta
Se çdo gjë tjetër!
DURRES