Adem Zaplluzha: Në grahmën e fundit

Adem Zaplluzha

NË GRAHMËN E FUNDIT

 

Ne të gjithë e njohim atë njeri

Më kujtohet

Kur në majat e plepave

I prekte degët e ajrit

Dhe e përbuzte vdekjen

 

I kalëronte rrufetë

U dilte përballë vetëtimave

Besa edhe këndonte

Deri në mëngjes serenata

Vashave

Që dilnin në penxhere

Dhe na gjuanin

Me shikimet e tyre joshëse

 

Ishte një ndër të parët

Që shijoi aromën e guximit

Sa herë që kollitej

Dridheshin  malet

Pas tij vërshonte hukama e lumit

 

Nuk e duronte padrejtësinë

Edhe në grahmën e fundit

Qeshi me vdekjen

Dhe eci vertikalisht nëpër kohë

Dhe eci vertikalisht

Nëpër vetëdijen e ndërgjegjes

 

NUK DINË SE KU SHKOJNË

 

Kur më largojnë

Që askush nuk di se ku

Në gishtin e madh të këmbës

Mund të lexoi etiketën

Ku shkruan

Njeriu  që e deshi  jetën

 

E di

Kanë me më degdisur

Diku në ndonjë skutë

Ku as qentë e rrugëve

Nuk ndalen të pshurren

 

Ju mos u merakosni

Kështu ka qenë çdoherë

Jeta është si fati i elefantëve

Heshtazi niset diku

E nuk di se ku mbërrin

Dhe ku përfundon

Kjo odise

 

kalon përtej mundësisë

së ujit

Në lagjen e skeleteve

Ndalet për pak pushim

Nëse mund të ecë

Vazhdon

 

Askush nuk thotë

Udha e mbarë

Këtu s‘përshëndeten lisat

Kur fillojnë t’i shkundin degët

Ecin deri sa përfundojnë

Diku në cepat e kthesës së parë

 

Para se të ndalen

I urinojnë kaçubat

Pastaj nëse vazhdojnë

Më besoni

As vet nuk dinë

Se çka ka pak më përtej

Asaj shkurre ku shkojnë

 

KUR TË ARRIJ

 

Kam të ftohtë

Do të hy në xhepat diellit

Kjo grahmë e furtunës

Në këtë acar

Po m’i shkulë thinjat e flokëve

 

Qe njëqind vjet

Askush nuk më ngrohi

Ditën  mbulohesha ma qulla kuajsh

Kurse natën

Me lëkurën time të zeshktë

 

I zgjata duart kah qielli

Asnjë zot

Nuk m’i plotësoi dëshirat

Mbeta lypës i papërmirësueshëm

I ledhatimeve të freskisë

 

Nuk do të ndalem

Edhe dyqind vjet të tjerë

Do të ecin deri sa të arrij

T’i mëkojë yjet

Në rrënjët e drurëve

 

Do i lë peng duart e plagosura

Të vetmisë

Dhe hukamën e erës

Do ua fali njerëzve

Që vuajnë nga frymëmarrja

Gjymtyrët e mi të shëndoshë

 

THIRRE ATË ZONJË

 

Ulu miku im

ulu

Më pritë në stolin e parkut të vjetër

Para se të vdesin fjalët

T’i arnojmë kujtimet

 

Po më dridhen duart

Të lutem

Thirre atë zonjë flokëthinjur

Të na ndihmojë

Në punët e qepjes së dhembjeve

 

Sytë tanë nuk e shohin

Veshin e gjilpërës

S’dallojnë asgjë përtej hundëve

Sa di unë

Ajo nuk vuan nga diplopia binokulare

 

Kam parë edhe më herët

Se si i qepte këmishët e erës

Me siguri do na ndihmon

Është një zonjë e rënd

Me zemër të madhe

 

E kur t’i arnojmë kujtimet

Do kemi edhe punë të tjera

shihe si është shqyer

Lëkura e ime

Kurse për  plasat shpirtit

S’kemi se çka të flasim

 

QESHIM EDHE NE

 

Sa i ftohtë ky gur

Murana tejmatanë portretit

Fshihet në kornizën e kujtimeve

Dhe qan si një foshnje

 

Një i shtyrë në moshë

Ka disa pasione

Me një krehër druri

Në parkun e azilit të pleqve

I kreh mustakët

 

Dita lëpihet

Si macet e zeza në diell

Një zonjë e thinjur

Në një cep të parkut

I lexon letrat e dashurisë

 

Dita këtu nuk dallohet

Prej ditëve të tjera

Përpos kur kemi fasule për drekë

Qeshin tavolinat

E mbuluara me çarçafë plastike

 

Qeshim edhe ne

Sepse miku im i dhomës

Nuk mundet me i ndal

Gazrat e sotme

E as ato të së kaluarës

 

Kështu jeta këtu kalon

Askush nuk mundet

Me e kapur për dore

Kalin e egër që largohet

Për çdo ditë nga pak

 

NË NJË MULLI KAFEJE

 

Sot për drekë

Na i dhanë nga dy mollë

Miku im i vjetër

E grimconte si miu i bardh letrën

 

Kurse zonja

Me pallto të zezë

Në një mulli kafeje

I bluan kokrrat e pjekura të pemës

 

Pa asnjë dhëmbë në kokë

Ai atje në bankën e kuqe

Lexon shtypin ditorë

Por nuk i pëlqejnë mollët

Për çdo ditë i ëndërron

Germat e plumbta

 

Thonë se dikur kishte qenë poet

E kaluar poetit

Patë shkruar për një Lul të vocërr

Pastaj dikur më vonë

Ia pa sherrin e kësaj pune

 

Disa vite internimi

Dhe ja sot

I përcjellë të gjitha gazetat

Duke dashtë ta gjej

Mes ushtarëve të plumbtë

Lulin e tij të vocërr

 

PËR ÇDO KOHË DHE ORË

 

Nuk di

Se si hyri në pavijon

Një arkivol i vjetër

Por sa ora doli i mbështjell

Me një plaf të dhirtë

 

Askush nuk e ktheu kokën

Andej kah doli kufoma

Pamje e zakonshme

Në lagjen tonë

Kështu i gjuajnë pulat

Kur u bie sëmundja e tokës

 

Më vonë u dëgjua zëri

I trishtuar i sirenës

Hynë disa mantel bardhë

Dhe dolën

Po me një këmishë të bardhë

 

Sa bukur e kishin veshur

Portretin tim

Korniza e zezë i kishte lyer buzët

Me ngjyrë dheu

Sa që lakmonin milingonat

 

OSE TË NXIRA

 

Ditët këtu

Nuk dallojnë aq shumë

Njëra prej tjetrës

Dikujt i bie tensioni

E dikujt tjetrit i ngritët sheqeri

 

Për çdo kohë e orë

Miqtë mi

Largohen si hijet

Për një kafe farmak

Kurrë më nuk kthehen të pinë

 

Gjethet bien të zverdhura

Ose të nxira

Stinët këtu përherë

Kanë disa lloje martesash

Por janë të qeta pa këngë

E daulltarë