Kulturë
Shahin Ibrahimi: Flaka e vuajtjeve
E marte, 01.10.2013, 07:24 PM
Shahin Ibrahimi
Flaka e
vuajtjeve.
Ah vuajtje, nuk
je veç një fjalë
Ti pasqyrohesh
ëmbël me fjalën OHË,
Dhe kur del me
vështirësi ngadalë
Në zemrën e
vrarë, që pret me u ngrohë.
Puna burim i të
mirave materiale, mungon
Lëmoshë s`ka për
herë, si puna çdo ditë,
Ç`të bëj unë,
kur fëmija Bukë belbëzon
Më shtohen
rrudhat, jam bërë për mëshirë.
Ju,që nuk e
njihni dhe talleni me të
S`ju uroj ta
provoni, lereni në heshtje,
Mos e ironizoni,
ngushëllojeni të qetë
Se po ta
provoni, sdo keni më buzëqeshje.
Vuajtja është
gjithçka, që unë kam kaluar
I kam parë
dhëmbët e shëndoshë të skamjes,
Kam ranë i pa
ngrënë , urinë e kam duruar
Dhe nga
sëmundjet, me botën pranë ndarjes.
Skamja më është
ulur pranë dhe bashk rrimë
Unë e urrej dhe
i buzëqesh vdekjes ngadalë,
Dhe para vdekjes
asgjë nuk pipëtinë
Prandaj i lutem,
të vi tek mua pa rradhë.
Loti dhe heshtja
janë pjellë e vuajtjes
Poshtërimet janë
telegrame për zemrën,
Bëhen zgavrat e
syve disqe të ruajtjes
Prandaj dhe
trupi merr erën e kërmës.
Jeta vazhdon unë
me to ngarkuar krahëve
Më përçmoni me
shikime sikur do më bleni,
Si trup jam
këtu, se zemra udhët ka marrë
Mëshirë nuk
kërkoj, se ju do më zhgënjeni.
Më dridheshin
dhëmbët, nga i ftohti hidhur
Turpin ma kanë
servirur, si gjellë në pjatë,
Poshtërimin e
kam duruar, me kokë ulur
Prandaj do
vjell, do jo a hedh në surratë.
Do vjell para
jush dhe do ju spërkasë
Me mjerimet
njerëzore, që shkaktojnë vuajtje,
Dhe po të më
kërkoni llogari, do bërtasë
Që flaka e saj,
tek ju mos të ketë ndrojtje.
Mundohem ta
mbaj, por më zenë dridhjet
Me sytë e
realitetit, vuajtjet po vjell,
Kujdes se Flaka
e saj, shpejt vetë ndizet
Nuk të djeg , të
gllabëron të çon në ferr.
Flas me hallet
Flas me hallet e
mia
Apo pyes veten
time,
Pse kështu është
burrërria
Që zemra të
nxjerrë rënkime.
Dhe hallet më
shikojnë
Ngadalë kërkojnë
falje,
Ne s`duam por na
dërgojnë
Tek të dënuarit
me skamje.
Vetes dua ti
përgjigjem
Më njeh mirë ajo
mua,
Më shtrydhi,mori
ndërgjegjen
Më ndau mish e
thua.
Zemër u lodhe
duke rënkuar
Shpresa ka
porosi për ty,
Organet duan
gjak të filtruar
Dinjitetin,
mbaje lart se je njeri.
Mos rend mbas të
kaluarës
Mendimin e keq
mos e afro,
Vullneti do
përqafuar
Punën gjëje, me
dëshirë puno.