Kulturë
Lajde dhe Hasan Blakaj: Dardani
E marte, 01.10.2013, 07:34 PM
Lajde dhe Hasan Blakaj
Dardani
Ti je dritë e
diellit,
kaltërsi e
qiellit
Ti je dhimbje e
shpirtit,
shkëndijë e
prillit
Tani ti je,
humbje e shpresës,
e lotëve dhe e
dënesës
Mos harro,
krenarinë e lashtësisë,
pjellën e
Ilirisë
Ti je buzëqeshje
e gëzimit
në pushkën e
trimit
Ti je djep i
femirisë
në këngë të
lirisë
Ti je gurrë e pa
ndalë
tokë më gjak e
larë
Ti je nënë,
komb, atdhe
fe e përmbi fe
Dhe sado që të
tundin
ti e fortë
qëndron
Kala e
pamposhtur
je këngë që
kurrë s´pushon
Ti je lokemadhe
shpresë e
ardhmërisë
Ti je e pa
ndarë,
Je, Zemra e
Shqipërisë
Kosovë
Kosovë lule, mal
e lum
Sa shumë net na
i more pa gjumë
Kosovë ti, nënë
e trimit
Tokë e lashtë e
Dukagjinit
O ç´na i prenë
degët e lisit
Mundohen të na i
shkulin rrënjët
E t´parëve
e t´fisit
Kosovë nënë, e
larë në gjak
E bërë nuse pa
duvak
E shkelët ju
barbar token tonë
Shkollat tona
çdo ditë i dhunoni
Egërsirë e
Karpateve
Qelbësirë që
kundërmoni
E keni kot, kemi
qenë, e- këtu do të jem
Më aromën e
baltës Kosovë
Pushka top le të
ju bëhet
Dhunues mizor të
lirisë sonë
Ngrihu o
shqiptar më plis të bardhë
Që në gjuhën e
nënës i thua bukës bukë e ujit uji
Që serbit e
t´birit shkinës t´ja tregosh
Grykën e
martinës.
Istog 2 korrik 1991
Këto dy poezi i nxorëm nga poezitë e përmbledhura në dorëshkrim Guri që flet ashtu si mu kujtuan, ku policia dhe lakejët e tyre mi morën për të mos u gjetur më kurrë.
Mall i pa shuar
Dua të ecë, ecë,
përtej maleve
fushave,
gjerë ke deti
të jem vetëm unë
e ti, dhe poeti
Dua që kurrë të
mos ndalem,
vetëm të ecë
larg, larg dua
të mbërri,
atje ku flitet
ëmbël shqip,
e quhet Arbëri
Dhe s´ka kush
që do t´më
ndalë,
ta mbaj ta puthë
atë dhe
qe lindi të madhin tonë, Skënderbe
Dua të shoh
lahutën var në mur,
çiftelinë më
zërin gurrë
të shoh në Krujë
si valëvitet,
i shtrenjti
flamur
Por edhe në mos mbërritsha dot,
unë i thjeshtë
dhe jo poet
eshtrat këtu mos
na i leni,
Kosovë duam të
prehemi të qetë
Hasan dhe Lajde Blakaj Stockholm shtator 1995