Poezi nga Esat Loshaj

ESAT LOSHAJ

 

 

KËNGË  RAPSODIE

 

Këngët ne na mbajtën gjallë,

i këndojmë dhe na zgjojnë mall,

na dëshmojnë historinë

e atdheut tonë, mbrojtur me gjak,

ku i ka rrënjët ky flamur

ku flet çdo gur e çdo prag.

Njohëm trima atdhetarë,

me shpirt e zemër shqiptarë,

që u përpoqën për lirinë,

gjuhën tonë të mos e shuajnë

ata që në shpirt kishin lakminë.

U bënë luftërat ditë e natë,

guximtarë, lulezambakë,

asnjëherë s’u përkulët,

qëndruat kryelartë, si bajrak!

Nuk jeni vrar’ e as keni vdekur,

jetoni prore në zemrat tona,

për ju kënga, jo, nuk ndalet,

këndojnë fushat, tunden malet,

Shekujve ne ju kujtojmë

Në qiellin tonë kaltrosh pa re,

Gjeneratat sot festojnë,

lidhur në valle gjithë hare.

Ju kështu ua deshi zemra,

të bashkuar gjithë Shqipërinë,

as të madhe e as të vogël,

veç sa e kishim Ilirinë.

 

 

MOLLA  E  KUQE

 

Që kur isha fëmijë i mitur atëherë ,

një Molle të Kuqe ia ndieja erën

e s’mund ta ndalonte asnjë kufi:

Qafa e Thanës, Hani i Elezit e Çakorrit,

Kapshtica, Verbnica, Morina,

Maja e Sharrit, Qafë e Prushit.

E vinin para syve, male, kodra, lumenj,

Gjeravica, Luboteni, Shkëlzeni,

me cicërima zogjsh, përplot begati.

Kisha dëgjuar fjalë si valët,

për Vjosën, Ibrin, Drinin e Bardhë,

me dorë më bëhej  t’i prekja,

Mirushën, Sitnicën, Llapin, Moravën.

E hatri i mbetej Qafës së Prushit,

Diellit, Rugovës, Dasmorëve.

Sikur hëna e dielli nuk ishin me ne

thonin Patrikana e Pejës,

Manastiri i Deçanit,

Kodrës së Trimave, as Verrave të Llukës

Ulpiana, Dardania, Tavniku

sikur patën Fatin e Urës së Manastirit,

Shkëmbit t’Kavajës, Urës së Shenjtë e Rozafatit.

E laheshin me Liqenet e Lurës,

Bistricën e Pejës, Prizrenin, Valbonën,Plavën,

etja shuhej te Krojet e Ali Pashës.

Çokalica e vogël meditonte sikur të isha

unë Ereniku, hiç më e madhe,

Brezovicë, Kopaonik, Çiçavicë,

Korab, Tabe, Kapeshnicë e Janinë

do t’i ushqeja te Konaku i Tahir Begut,

Taphane e Çabrat me valle te Hani i Maxhupit,

Bujanoc, Medvegjë, Preshevë, banjo për t’i

Shqipëri, Kosovë, Çamëri, Maqedoni,

dhe anembanë botës ku ka shqiptarë,

janë qëndresa të gjakut tim

ku shqipja dhe kultura

ndrijnë të pastër porsi ar.

 

 

KURRË

 

Këngë jam bërë

e dy duar për Ty

nyje i kam lidhur,

burrash e burrërishte

bëmë muhabetin

nën hijen e blirit.

Kur pranë ke shokun,

çka të duhet hija,

më thoni

mos hezitoni …!

 

 

ATY

 

Aty ku unë kam folenë,

ka plot shkronja gjaku,

emrat tanë janë

qëndresë e këtij pragu.

Në ngjyrat e flamurit,

të parët tanë janë tretur

mbi gurin e varrit

një pikë loti

borxh më ka mbetur.

Këngë e vaje

s’janë raje,

e pse prej një goje dalin,

zemër e shpirt i fala

moteve në vijim,

i tëri jam kënga

me Gjergj Elez Alinë.

Yll  i qiellit kaltërosh,

endur në vek të qyqes,

përzier me pajën e nuses zanë,

qëndisur si diell e hënë..!

 

 

SHI  ME  DIELL

 

Në të njëjtën kohë,

shi me diell, diell me shi,

edhe keq, edhe mirë,

e bardha, e zeza,

e zeza, e bardha,

dyfish, mirë dyfish keq.

ylber mrekulli.

Planeti ynë u stërkeq,

pleqtë u bënë të rinj

e të rinjtë u bënë pleq.

Gjithmonë Zi,

gjithmonë bardhë,

kurrë trualli ynë

s’u thur me gardh.

Të trashë e  të hollë jetimët,

të hollë e të trashë të kamurit,

ec tani e bjeri n’fije,

kur qengji t’na bëhet dash

e burri deledash,

se sot  nuk po dihet

a është djalë,  a kukull vajzë.

Sterkeqja  “mike” ndër ne

ajo as nuk pushon,

as nuk mungon,

keq e më keq

gjer në stërkeqje

ajo punon…!

 

 

PROTESTË

 

Në një rrahje zemre,

shtatë ngjyrat e ylberit,

miliona guxime

për dritën që çan terrin.

Protestoj

për flamur drejtësie,

për rrugën e tradhëtisë,

numër pa kufi,

katet e çmendurisë.

Hyrje  dinake,

numër katil,

fjala në fyt s’më është zënë.

Më dëgjove Evropë,

mos bëzaj po deshe,

Krushqit e paqes thërrasin:

-Tokai me gjelbëroshe,

është Tempull’ i Diturisë.

E  pe me sy flamurin tim,

flamurin e fituar

me gjak

në emër të Lirisë…!