Zejdush Kastrati: Patriotizëm është të bësh shtetin

Patriotizëm është të bësh luftën, por edhe shtetin.

E vërteta dhe politika rrallë banojnë nën një kulm. (S.Cvajg)

Nga Zejdush Kastrati

Në vitin 2004,isha pjesëmarrës i një projekti medial të sponzoruar nga faktori ndërkombëtarë në Dubrovnik të Kroacisë.Ishte një rast dhe  përvojë shumë e mirë,për të parë nga afër,  se në cfarë rrethanash , funksiononin dhe vepronin  televizionet regjionale nëpër disa  shtete të dala nga lufta, dhe cili ishte dhe duhet te jetë roli dhe ndikimi i mediumit elektronik , karshi audiencës ,por edhe, cila është fuqia, e këtij mediumi, në veqanti në momente të caktuara.

Më kujtohet se në televizionin regjional të këtij qyteti bregdetar, Dubrovnik tv,vetëm dy ditë u emetua një (kajron) storie pandërprerë, ku flitej, për një abuzim, me veturën zyrtare,  nga ana e bashkëshortes, të  një zyrtari të lartë, nga hierarkia politike e këtij qyteti,(kishte dërguar fëmijët në qerdhe me veturën  zyrtare të bashkëshortit) dhe ditën e tretë, u krijua një atmosferë  e tillë në opinionin e këtij  qyteti, sa që, urgjentisht, u mbajt një takim  i parlamentit lokal, dhe bashkëshorti i kësaj zonje, u shkarkua, nga posti, që mbante(mesa më kujtohet ishte kryetar  kuvendi komunal).

Në hotelin Neptun- Dubrovnik,ku ishim akomoduar ,përjetuam momente  që vështirë edhe mund të harrohen, jo vetëm sa i përket ,pastërtisë dhe shërbimeve,por ajo që për mua mbetet në kujtesë  ishte se menagjeri kryesor i këtij hoteli, ishte një ulqinak me emrin Prenca, një turizmolog i diplomuar në vitet e 7O-ta, në një Universitet të Italisë,dhe mbi të gjitha,  një përsonalitet me bagazh shumë të madh profesional,dhe ekspert i   përgatitjes së protokoleve  për burreshtetas e mysafirë,  si nga sfera e artit, kultures e filmit,por edhe për  vizitorë tjerë  të shumtë, që kishin kaluar dhe vizituar, Dubrovnikun, si perlë e turizmit, jo vetëm në Kroaci, por edhe në rajon  e më gjërë.

Kontaktet e Prences, edhe me figura kyqe të politikës jugosllave,duke u bazuar, në natyrën e punës që kishte berë  sipas tij, me tepër se 3o vite përvojë pune në hoteleri,kishin krijuar raporte komunikimi e miqësie, pothuaj nëpër gjithë teritoret e  ish Jugosllavisë,dhe  një ditë prej ditësh,Prenca më bëri një propozim, që, nëse, kisha interesim,ai do të më aranzhonte, një takim, dhe kuptohet, edhe , për të bërë, një intervistë,me ish kryetarin e RSFJ-së,përfaqësues të Kosovës, Sinan Hasanin.

E dija, se Sinan Hasani, prej shumë vitesh, nuk ishte, paraqitur, në asnjë medium, në veqanti ato kosovare,andaj edhe pse kisha rezerva, se, mund të ndodhte, që kjo ide, të realizohej, pa kurrfarë hezitimi dhe me kënaqësi, e pranova, dhe kërkova, që mundësisht, ky takim të bëhëj, sa më parë, dhe në cfardo rethane qoftë.

Vetëm një ditë më vonë,Prenca,më ftoi dhe më tha se cdo gjë është rregulluar, dhe më informoi, se pas dy ditësh,unë duhet të udhëtoj, për në  qytetin e Budvës, në Mal të Zi, dhe në orën, e caktuar, mund të takohem, me Sinan Hasanin,i cili banonte  në kompleksin e villave  të funkcionerëve të lartë të ish Jugosllavisë.

Sic u morëm vesh,ditën e caktur dhe në kohën e caktuar unë ,së bashku me  kameramanin (A.Musmurati )dhe  njërin nga co-producentin e projektit (Sh.Zogijani)në kohën dhe në vendin e caktuar arritëm, në këtë, kompleks ,i cili, që në shikim të parë, të shtinte frikën, meqë, edhe pse ishte kohë e pushimeve verore dhe turizmit,(qershor),asgjë nuk lëvizte, dhe ishte mjaftë vështirë, edhe të orientoheshe,  se cili, ishte objekti dhe vendi, ku banonte, përsoni, që  ne kërkonim.

Takimi ynë i parë, me një përson të moshuar, në njërën nga tarasat e katit të parë në  banesat 4-5 katëshe të këtij kompleksi(i gjithë kompleksi kishte një strukturë dhe etazh të njejtë banimi)ishte shumë i zymtë dhe ofendues, meqë, përjetuam fyerje,(koj k…)por ndërkohë, nga një zonjë, poashtu e moshuar, e cila mbante një ambrellë, kur e pyetëm  se a e dinë se  ku banon, Sinan Hasani, morëm, vetëm një orientim  të dhënë me gishtin tregues,drejt një ndërtese,  në anën e majt, ku  qëndronim ne ,pa lëshuar asnjë zë.

Në hyrje të kësaj banese fillimisht pikë orientuese ishte kutia postare  e cila mbante mbiemrin dhe emrin e  përsonit që kërkonim. Dera  e banesës  u hap pas një pritje bukur te gjatë, dhe më kujtohet kur,  Sinan Hasani, pa lëshuar asnjë zë, por me një mimikë fëtyre, sikur kërkonte të dinte ,se cka kërkonim,dhe  vetëm pas prezentimit e paralajmërimit se kush na kishte dërguar, fillimisht na përshëndeti ftohtë,por edhe na  refuzoi për intervistë, me aryetim, se ishte i sëmuar, edhe ai, por edhe e shoqja, dhe se  e kishte kohën, të mirrte hapat, pasi që ishte nën terapi.

E luta që mundësisht të më mundësonte shumë shkurt për një intervistë,sepse është në interes të tij së pari, por edhe për hirë, të opinionit kosovarë.

Pranoi me kusht që mos ta zgjasi më shumë se 1o minuta dhe që, të, mos, ia parashtroja 4 nga 1o pytjet që kisha planifikuar,gjë që pranova,meqë nuk kisha zgjidhje tjetër.

Ishim marrë vesh paraprakisht, me kameramanin, që të incizonte, cdo  detal,por edhe ambientin ku jetonte, ish njeriu që kishte udhëhequr një vit  me ish  Jugosllavinë.Një banesë afër 4o metra katrorë,në një dhomë në kanape  gruaja e tij e shtrirë dhe e sëmuar rëndë,shumë shishe  dhe bidona të mbushur me ujë që Sinan Hasani, vet  deklaroi, se i mbushte, kur vinte uji,meqë kishte redukime ekstreme,pastaj,një dhomë e fjetjes  e stilit të vjetër, dhe një tarasë, me një tavolinë plastike  si dhe  një qadër kundër diellit, ishte i gjithë salltanati i luksit, në  të cilin, jetonte Sinan Hasani.

E filluam intervistën në ora  12 të mesditës, dhe e përfundova pas 45 minutash.Pyetja e nxirrte pytjen dhe habitesha se si fliste e përgjigjej në veqanti kur e pyesja se a e ka tradhtuar Kosovën,a është ai autor i librave që kishte shkruar,cka mendonte për Kosovën, dhe a duhet të shpallej Kosova e pavarur,por edhe Mali i Zi...Deklarohej se kishte bërë për Kosovën, ate cka ka menduar se është më e mira, dhe  cka kanë lejuar edhe rrethanat e kushtet e asaj kohe,por ndihej krenar për ate cka ka bërë dhe i vinte  keq, që liderët e pasluftës, nuk e kishin ftuar, asnjëherë, edhe pse, ai kishte shpreh interesim.

E përfundova bisedën, me amanetin, që pas vdekjes, të varroset, në vendlindje, sepse, sipas tij, vetëm aty, mund të prehej i qet.

Pasi përfunduam me intervistë ,më tha se merrte një pension prej 39o euro, kuptohet në kundërvlerë dinari,kishte një banesë në Beograd,dhe asgjë më tepër, sepse kurr nuk kishte pranuar, të keqëpërdorte pozitën,por as shtetin ,edhe pse kishte pasur mundësi.Shteti nuk bën të vidhet kurrësesi,më tha në ndamje, dhe më porositi, që një kopje, të kësaj interviste, tia dorëzoj,një përsoni në Rtk,porosi të cilën edhe e përmbusha,por Rtk,-ja, kurrsesi nuk pranoi, ta emetoj këtë intervistë,pos që  ndërkohë, u editua, në një medium ,në Shqipëri.

Nga të afërmit e tij, më vonë mësova, se vetëm  disa  ditë pasi që bëra këtë intervistë, Sinan Hasnit, në Budvë iu pamundsua  qëndrimi, pasi që iu  dogj banesa  nga ekstremistë sërbë.