Blerim Rrecaj: “Pritje e dehur”

“Pritje e dehur” ose shkëmbimi i (pa)kënaqësive?

Nga Blerim Rrecaj

E lexova librin “Pritje e dehur”. Më mirë të them e shfletova duke hedhur sytë në të e mbase duke lexuar, jo në kuptimin e mirëfilltë të kësaj fjale, dhe mund të  rikthehem në rileximin e saj. Dhe kujtova atë ditë kur ktheheshim pas një proteste dhe Arbërin  dhe të tjerë e gjatë rrugës më tha kam vendosur ta botoj librin dhe kur e pyeta se a do ta botoj në prag a mbase edhe në ditën e 100 vjetorit të Pavarësisë ai ma ktheu se pak më vonë. Dhe siç kujtoj në ditët e para të Vitit të ri shpërndau në rrjetin social njoftimin për botimin e librit të tij dhe një poezi  a vargje të patitullara: “më është deh/vargu i poezisë së fundit/po vallëzon/ s'di se cilën valle/i tëri është harlis/andaj vini re mund të ju puthë e të ikë” (Dhe kjo poezi  (a këto vargje) të cilën tash nuk po e shoh në libër të cilin e bleva sot te “Buzuku” në këtë ditë të hënë 11 shkurti …) Dhe kujtimi sjell e nxjerr  kujtimin. Me Arbërin në udhëkryqin kryesor të qytezës në të cilën banojmë patëm lexuar së bashku një poezi për një udhëtim të tij në Durrës për një festival filmi derisa mblidheshin nënshkrime kundër privatizimit në një tavolinë aty skaj rruge diku në një copë trotuari. As kjo poezi e tij nuk është pjesë e librit edhe pse për poezinë Arbëri kishte thënë se do ta përpunonte edhe më. Megjithatë në facebook një ditë prej ditësh pashë poezinë e tij “ADN minus” që megjithatë këtë e gjej në libër dhe që po marr dy vargjet e para të saj që thonë: “Të gjithë njerëzit kanë mungesa\Boshëllëqe që s’i mbushin lehtë” dhe poezia që vazhdon edhe më dhe që flet për këtë temë sa personale a individuale, lokale a kombëtare, rajonale kontinentale a universale për qenien e quajtur njeri  dhe atë të diturën që (s’)e  gëlltisim edhe aq lehtë, pra  luftën me vetveten. Dhe derisa dje ishte shënimi i përvjetorit të 10 shkurtit 2007 Arbëri po këtë ditë postoi poezinë “Liri vetëm në libër” që ia kushtoi kësaj date të me përleshje të vrullshme, e të përgjakshme dhe për të cilën lashë këtë shënim për të:  Hamendem a t'i them dy tri fjalë për ketë poezi e cila folëm a s'folëm për të nuk të lë të jesh mospërfillës. Kjo poezi përveç që na kujton kronikën e njërit nga sulmet gjakatare që iu bë përpjekjeve në rrugën për liri më 10 shkurt 2007, na vetëdijëson edhe për vazhdimin e përpjekjeve të vazhdueshme për ta rritur, ujitur e zgjeruar lirinë. Ndonëse disi pavërejtshem poezia lidh e bashkon përpjekjet shekullore të çdo date, çdo stine e të çdo kohe me vargjet himn: "Atë ditë e sot/ Unë/Megjithatë/ Besoj në liri.../ Besimi në liri të ushqen për të vazhduar rrugën drejt saj dhe e bën këtë rrugë për të cilën gjithmonë ata që deshtën e që duan do të gjejnë shtigje... Dhe liria është edhe e drejta për të folur, shprehur e shkruar. Dhe poeti gjen shtigjet për të folur pikesëpari me veten (duke përsiatur, menduar, medituar) e më pastaj edhe me të tjerët. Tek më pas fillon llojlojshmëria e dëshifrimit të fjalëve, vargjeve e poezive të tij.Paçka se gjuha e tij na duket ku e ngrohtë, ku e ftohtë, ku e embël, ku e hidhur, ku me humor, ironi, satirë e sarkazëm duke shpalosur një botë të larmishme mendimesh e ndjenjash. Dhe pastaj themi se kjo ishte kështu e kjo ishte ashtu, kjo vije nga ky e kjo nga ai ndikim. Dhe derisa mbaj(më) sytë në libër dhe ndalem(i) pak më shumë te një titull, te një varg, a tek tërësia e ndonjërës prej poezive si p.sh : “Guralecë fëmijërie” a “Tirana ndryshe” të vije një sms nga ndonjë tjetër shok dhe të thotë se sa ta dërgova një reportazh që  shkrova për Shkupin ashtu siç unë e pashë. Dhe ashtu si poezitë por dhe ciladoformë tjetër artistike sikur mban një kod të pashprehshëm të cilin mund të themi se e kemi dëshifruar, se duhet udhëtuar nëpër veprat e të tjerëve me sytë tanë, me qeniet tona dhe nëse bindim veten atëherë dhe themi dhe ca fjalë duke qenë të vetëdijshëm se mund të flasim edhe për të bukurën dhe të papërkryeshmën. Për gjurmët e një vepre që doli në dritë…Dhe nga ndonjë fjalë,fjali a mendim yni i çiltër dhe i sinqertë, i rrëmbyeshëm, i papërmbajtshëm  a (pa) nguti ndokush mund të ndjej një valë të re frymëzimi ashtu si edhe mund të vëj buzën në gaz. Ajo që kam kuptuar është se poeti siç thuhet ka përcjellë (mendimet e ndjenjat e tij) nga vetja. Për të na u kujtuar shumë gjëra nga vetja jonë. Dhe derisa hedh kështu shkronja (mbi një fletë të bardhë e të pafajshme wordi) themi se shumë “pritje të dehura” enden, bredhin, këtu, atje, andej, përtej e të cilat mund edhe t’i vërejmë tek vetja dhe tek të tjerët…Për të mos u zhytur edhe më në vorbullën e fjalëve po i kthehem (para) fillimit të librit dhe fjalës së Herman Hesse-s që është autori ka parapëlqyer ta vëjë si moto dhe si çelës magjik të veprës së tij : ‘’Nuk mund të marrësh kënaqësi nëse nuk dhuron kënaqësi”…