Cikël poetik nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

NË KODRËN E TRIMAVE

(Kushtuar Dëshmorit të Kombit, Bajram Bahtirit
me rastin e 29 vjetorit të vrasjes)
 
Në arkeologjinë e shpirtit
Vravashkë e ndezur
Zë i pa shtjerrur
Melodi Himni për flamur

Mbi harfën e telave të zemrës
Këputët rrethi i çeliktë
Në Kodrën e trimave
Shtetrrethim
Dhëmbë për dhëmb me armiq
 
Halë në sy për ardhacakët
E pushtuesit e truallit Dardan
Robëruesit e dritës së diellit
Pranverën e bardhë të 81-tës
Me prangat e zeza na e lidhën
Duke ia burgosur rininë
Të mallkuarit tiranë
 
Në zemër i përshpëriste dashuria fisnike
Për “lirinë” e mashtruar si plaçkë
Ndër shekuj nëpër qelitë
E armikut prangosur
Nga sherbëtorët qyqarë
E çetnikët sllavo-barbarë
 
Mbi horizontet e jetës me brenga
E udhët plotë me kalldrëma
Sarkazmë
Lubi me rrethin e hekurt
Në zemrën e Kodrës së Trimave
Lind Feniksi i Lirisë
Ne betejë me tiranë
 
Engjëlli i Brainës heroike
Eci i sigurtë mbi vetëvetën
Mbi analet e historisë
Ai e shkroi epopenë e lavdisë
Epitafin për këlyshët e tradhëtisë
Në kalanë e burrave të kombit
Kurrë s’e mashtroi dinakëria e lakmisë
 
Sot mban mbi supe pavdekësinë
Të 29-të  pranverave sakrificës sublime
Në Panteonin e Parajsës etnike
Përkundet në djepin e kohës
Dëshmori i kombit
Sihariq - pesë vjet shtetësi
 
E një shekull Mevetësi
Bashkim trojesh Pavarësi

TE PLLAKA
(Preshevë, Nëna  e jonë)
 
Rokullisen shtërngata valësh
Mbi mermerin e praruar
Çerdhe engjëjsh
27–të shenja përjetësie
Kohës i bëjnë roje
Qëndresë mbi trotuar
 
Fluska të bardha dëbore
Derdhen mbi flatra shqipesh
Pendlat i mprehë era
Si heshtat teh shpate
Shqipja thurrë kurorë
Vajtojnë mëllenjat
Për tokën e bekuar
Për truallin e lashtë Dardan
 
Diç m’i ngritë morrnicat
Në këtë natë të kurdisur
Eu moj Europë e azdisur
27-të zjarre shqipesh
Mbi Pllakën e praruar
Në Preshevë parakalojnë
Dhe kufirin e mbrojnë
 
Në majë të gishtrinjëve
Këmbëzbathur
Marshojnë hyjnitë pellazgjike
Heronjtë e pavdekësisë
Po ngjallen bijtë e Dardanisë
Duke dalë nga zemra e dheut
Për përlindjen e Shqiptarisë
 
Ata që skuqën Ballkanin
Nxorën një copë gur
Por rrënjët ngelën thellë
Në themelet e veta
Ringritën historinë
Me valët e përjetësisë
Që ia fallen popullit të vet
Një tufë lule e një flamur
 
Në cilën qeli prangoset guri
Që u shndërrua në strallë
Gurishtë e levarashtë matanë
E shkëputur nga meteori
E sërish mbi Jupiter
Po ringjallen feniksat  tanë

E PO SI
 
Si i këciste gishtërinjtë
Eva
Nga skamja
Nga turpi
Në atë kasollë terri
As dritë
As vajguri për fener
As vravashkë për dritë
Kohë e pakohë ferri
 
Një portë e hapur për miq
Rreth oxhakut
Prrushnajë me dru
Me skamjen kurrë nuk vumë kurorë
Por na u ngjitë si rriqnë
Si eshka me unurë
 
GJURMË QIELLI
 
Mbi sytë e bjeshkës
Gjurmë qielli
Gjerdan i gavruar nëpër kohë
Mbi leqet e diellit
Pyell i prarur
Kalvari ilirian me drojë
 
Erërat e shtërngatat e moteve
I ngulfatën stinët me myk
Supet e rënduara nga pesha
Pellgjet e syve kurrë s’u ç’ekuilibruan
Se patën luftë me armiq
 
Në barkun e kohës së pa shaluar
U katrrithën për jelën e Devës
Nga goja e tyre ditën buronin xhevahirët
Por natën i futnin në kthetrat e skëterrës
Shpirti na u ndezë si vravashka
Durimi kurr nuk na u hoq
Shkëmbin e bëmë gjoks
Lisat me djersë i ujitëm
Duke e pritur këtë mot

KJO TOKË
 
Kjo tokë ka erë molle
Sa e bukur kjo tokë
Hije më bën Lisi mbi kokë
Në cilin shkëmb ta shkruaj
Emrin e Atdheut tim
 
Në rrasën e Zogut
Në Koshare kam miq për kokë
Në lugun e lumit tim
Lumbardhi sjellë freskinë
Syzezat me qerpikët mbi diell
Mbi vetulla shqiponjat iu rrinë
 
Kjo tokë
Ka erë molle
Eh kjo tokë
Më e shtrenjta
Më e bukura
Më e bekuara në botë