Dorian Koçi: Një komb, një festë

Një komb, një festë

Nga Dorian Koçi

“Një komb, një kombëtare” është një devizë që dëgjohet gjithandej nëpër stadiumet shqiptare sa herë që luan kombëtarja shqiptare nga tifozët e shumtë shqiptarë të ardhur aty, nga të gjitha trojet etnike. Shumë analistë nga mediet fqinje e kanë gjetur këtë devizë si shoviniste por në fakt në të s’ka aspak një ndjejnë të tillë, por më tepër shpreh dëshirat e ndryllura të shqiptarëve në rajon nën pothuajse një shekull represion dhe mohimi të së drejtave të tyre kombëtare.  Si e tillë , ajo ka si filozofi bazë bashkimin e shqiptarëve kudo që janë pa fyer ndokënd e aq më tepër pa kërcënuar njeri, por duke zbatuar në vetvete një mentalitet evropian si është pikë së pari integrimi mes vedi dhe më vonë me popullsitë e tjera në rajon. Në këtë 100 vjetor të pavarësisë në fakt gjithandej nëpër trojet shqiptare po diskutohet shumë për bashkim kombëtar, për figura të rëndësishme historike që kanë kontribuar për të realizuar ëndrrën e shqiptarëve apo për strategjitë që duhet të ndjekin popullsitë shqiptare në rajon për tu intreguar më mirë mes tyre. Gjithçka tingëllon shumë mirë dhe krijon premisa të mira për të pasur një frymë bashkëpunimi mes gjithë shqiptarëve por papritur vjen politika zyrtare e Shqipërisë politike apo “dheut amë” si quhet në diasporë dhe krijon një tension të panevojshëm mes shqiptarëve.

Arsyeja si zakonisht është tepër banale,një arsye që gjejnë gjen gjithmonë klasa jonë politike për të krijuar fortunë në një gotë uji. Axhenda e festimeve të 100 vjetorit të pavarësisë duhet të ishte një axhendë bashkimi dhe jo të bëhej shkas për një konlikt të ri mes të majtës dhe të djathtës në Shqipëri. Si e tillë ajo duhej të përfaqësonte të gjithë vullnetin politik dhe dashamirës të të dy palëve për t’i dhuruar vendit , një festim dinjitoz dhe jo një panair kotësish ku secila palë të shesë patrotizmin e vet. Shqiptarët nuk kanë nevojë në shekullin e XXI të dëgjojnë të njëjtat avaze si shumë dekada më parë ku klasa e tyre politike nuk gjente një të mesme të artë për tu bashkuar por punonte me mëndje të vet  secili “për Shqipëri” dhe atdheu zhytej në anarki dhe ngecje në vend. Sot ne jemi një vend anëtar i NATOS, vend kandidat për Bashkimin Evropian, organizma që si pjesë kryesore të kulturës së tyre politike kanë dialogun dhe konsesusin ndaj nëse klasa jonë politike ka përgjegjësinë e duhur për ta quajtur veten si një klasë drejtuese e këtyre përmasave, duhet të gjejë sa më shpejt një marrëveshje për të mos lejuar këtë turp kombëtar, të festimit të festës më të madhe të shqiptarëve me dy axhenda të veçanta dhe në dy qytete të ndryshëm.

Në datën 5 nëntor të vitit të largët 1912, plaku i urtë Ismail Qemali pas takimit me Koloninë shqiptare të Bukureshtit nisi rrugëtimin e tij drejt Vienës për të marrë garancitë politike , e më vonë drejt Triestes për të lundruar drejt Shqipërisë ku do të realizonte aksionin më të shkëlqyer diplomatik të jetës së vet, pavarësinë e Shqipërisë. Rrugëtimi i tij drejt Vlorës, vendit ku do të mblidhej Kuvendi Kombëtar për të shpallur pavarësinë e vendit do të shoqërohej nga ngritja e flamujve në të gjithë qytetet kryesore të vendit si një flakë olimpike që paralajmëronte lirinë. Në Durrës, në Tiranë, Elbasan e Lushnjë kudo që shkonte e kalonte karvani i pavarësisë dhe vendi kërcënohej nga pushtimi i fqinjëve ballkanikë, shqiptarët nxitonin të shprehnin vullnetin e tyre politik pa pyetur shumë për protagonizëm politik apo pa u pushtuar nga ndjenja për të qenë nga pak Skënderbe brenda tyre. Si rezultat edhe pse e copëtuar , Shqipëria nuk humbi në detin e hordhive të vendeve fqinjë por u bë shtet më vete duke krijuar premisat që të shërbente si një vend i shenjtë për gjithë shqiptarët në rajon. Mësimi nga kjo e vërtetë politike duhet të mbizotërojë në dialogun e sotëm mes partive dhe udhëheqësve politikë kur deklarohen dhe vendosin të veprojnë për të festuar 100 vjetorin dhe jo një mentalitet përçarës i pa shoq në Ballkan. Etërit e pavarësisë shqiptare të gjithë ata burra të urtë që nënshkruan aktin e pavarësisë atje lart ku janë, në parajsë si e besojmë të gjithë që janë, me siguri janë duke vështruar poshtë duke pyetur se çfarë pasardhës kanë lënë pas: ëngjëj apo djaj? Le ti bëjmë të ndihen mirë qoftë dhe njëherë në festën e tyre dhe në festën e tyre duke qenë të bashkuar në festime si dikur në Kuvendin e madh Kombëtar më 28 nëntor 1912.