Poezi nga Shpëtim Kastrati?

Shpëtim Kastrati?

KODRA

Mallëngjimi shthuret,
Pajtimi në hapsirë në mbrëmjen e zhveshur
Ndjek erërat,

Çiltërsinë e lirshme!

Që lash vite më parë këtu,
Që kanë shkuar me nxitim dhe unë i përkulem
Për nevojat në thellësi, në lëvizje,

Shpirtit
Që butazi ulet në çdo ulli, a plep, a tutje
Në vështrimin ngushëllues e qetësues,

I mekur i paqëllimshëm,
Duke ledhatuar
Mirësinë e thjeshtë të rishfaqur

Në dritën e rrafshët më të thellë!

HOMERI

Në renë e vjetër
Magjia e habitur,
E çmuar, e trishtë që do të jet,

Dhe ishte…

Asi i tufës, grenzë - Helena! si fytyrë kafshe
Nëpër mjegullat e ngjyrosura – Odiseja! kur

Nën lukun e tyre
Orkestronin një paqe të rrezikshme
Shakullimë, hyjnitë. Tani pluhur

Kohësh dhe plagësh që nuk përmbyllen, në cipën
Delikate të harmonisë së rrumbullt
Plot tmerre, dhe

Homer thirret:
Për shpirtin e tij avatar!

PRANIA E NENES NE FESTE

Në spiralen e erës së gjallë
Ende rrojnë, të thellat pikëllima,

Ashpër në kurthin e thinjave!

Dhe shkrihen mehshëm
Si zjarri i vyshkur i mpirë
Në një poçe hiri

Që mëshirohen nëpër çurkën e syrit,

Me dritën e gjelbërt
Ku dhembin, të thjeshtë
Dhe shtegtarë agimet e shkuar

Ngjyer nga yjet mjekërverdhë

Nëpër shiun e hollë dremitës në gushtin
E lodhur që mbledh
Vështrimet kurorë.

SELVITE NE MBREMJE

O, lumturi pa krye!

Që përkon në bukurinë e pakuptueshme
Me diellrit e përflakur
Nën perdet që rrëshkasin, shtrihen

Në kohëshkuarat;
Lavde të shpirtërave të përpjetë!

Të një bote të përmbysur
Tek qiejt e cekët
Dhe të thellë sa bozhuret

E diamantë të varreve,
Me porta të ëmbla  të qetësisë
Që përzien dhe thërmon psherëtimat për të pushuar

Emrat e ngrënë poshtë gurëve
Nga bari.

KALI I BARDHE

Flitej shpesh në bisedat;
Sesi gjethnaja i kishte lënë vend
Për një çast dritës iluzive,

Në pasqyrën e burimit
Ku padukshëm mund të kishte:
Art, simbol,

Ëndërr në kalin e bardhë,

Që e ndiqte, im at,
Me një turr me krushq
Dhe një tufë yjesh,

Që paskan rënë thoshin;
Sepse ishte e pambajtshme
Lumturia që nuk mund të zgjasë ngaherë,

Kur, ime mëm’, shkonte nuse.

__________

Homer

In the old cloud,
Temptation
Was, is and will be
Precious...
Helena led the flock of wasps! Odyssey looked like
An animal’s face going through coloured mists… when,
Under their appearance,
Gods were orchestrating a dangerous
And devastating peace. Now the dust
Of times and wounds that will not heal cover the delicate
Skin of the global harmony
Filled with horrors, and
Homer is called upon
For the sake of his rebelling soul!

My Mother’s Presence In The
Celebration

In the spiral of the brisk wind,
Deep sorrows still live
A tough life trapped in grey hair!
Then they melt away slowly
Like a withered, numb fire
In a jar of ashes
Compassionated by the streaming tears
Of the green light
Where you can find all the simple
Migrating dawns gone
And dyed from the yellow-bearded stars
In the slumbering drizzle of a tired
August collecting
Wreathing glances.

The Cypresses In The Evening

O infinite happiness!
In incomprehensible beauty, you coincide
With flaming sons
Under curtains sliding, lying
In bygone
Glories of souls forever
Belonging to a world collapsed
In skies as shallow
And deep as diamond
Peonies of graves
With sweet gates of silence
Mixing and crumbling sighs so that names
Eaten by grass
May rest below stones.

The White Horse

In conversations, they would often talk
Of how, for a moment, the green leaves
Had left their place to the illusive light,
In the mirror of the source
Where, though invisible, there might have been
Art, symbols,
Dreams on the white horse
That my father followed
With the rushing wedding guests
And a bunch of stars
“That had fallen,” they would say,
“For happiness, which cannot last forever,
Is impossible to keep…”
When my mother was becoming a bride…

The Hill

Longing unravels,
Reconciliation in space, in this naked evening,
Chases the winds
Or the open sincerity
That I left here years ago
That have passed by hastily, and I bow,
Because of the needs in my depths, always moving,
To the soul
That smoothly lands on every olive or poplar tree, or
beyond,
On a consoling and calming glance,
Faint and unintentional,
Caressing
Simple kindness that has reappeared
In the deepest flat light!