Kristaq Turtulli: Sikur bota të hapi sytë

KRISTAQ TURTULLI

Fragment nga romani "Çështë jeta e një njeriu', 2003

.......Sikur bota të hapi sytë...! Sikur të ndodhë..!

Më mirë të rrëmosh dhe të gjesh ç’të takon.

-10-

Duhet do të kisha fjetur gjatë, mbas bisedës së lodhshme mbi gruan, dehjes dhe ikjes së zhurmshme të shkurtit. Më bëhej sikur ndjeja nëpër gjumë, diçka që vërtitej rreth meje. Nuk ishin krismat e automatikëve dhe goditjet e buta të borës në xham. As dhe rrapëllima e lemerishme të komshiut të katit sipër tek çante dru me sëpatë, brenda në dhomë. Ishte diçka krejt ndryshe nga të gjitha këto.

Në hapësirën e sendeve, që mbushnin dhomën, ndjenja instinktivisht midis largimit të gjumit dhe zgjimit, një të huaj të paftuar që kish hyrë tinëzisht në dhomë. Më mbërtheu frika. Gjumi m’u largua përfundimisht, por sytë nuk guxoja t’i hapja. Ndoshta ishte kthyer i shkurtri dhe bënte gallatë me mua, ai kur dehet sajon gjithfarë marifete, ngandonjëherë edhe të tepruara. Çuditërisht nuk dëgjoja kurrfarë zhurme. Ndoshta kisha harruar derën hapur dhe vjedhurazi kish hyrë macja e vejushës, të cilën ajo e lante çdo mbrëmje dhe lëpihej me të e puthej pllaqe e plluq.

Një çast më shkoi mendja tek grabitësit e mbuluar me maska të zeza, që hyjnë në shtëpi dhe përlajnë çfarë gjejnë përpara. Po ç’mund të vjedhin tek një i vetmuar si unë, dhe çfarë mund të marrin, përveçse disa bono të zhvleftësuara, të shpërndara nga banka kombëtare në vitet e para të demokracisë, të cilat ishin pjesa e merituar e ‘pronës përbashkët’. Lopa e madhe e djersës së punës së përbashkët në dhjetëra e dhjetëra vite, nuk përfundoi në një thellë dhe do ishim fatlumtur për këtë, por u bë qime qullur e padukshme, ngjitur në cep të një bunkeri.

Dëgjova rastësisht se në këtë amulli, grabitës të pa identifikuar rrëmbejnë njerëz dhe më pas u kërkojnë familjarëve të tyre shuma të mëdha të hollash. Edhe versioni i rrëmbimit hidhet poshtë sepse e sikur të grabitesha, rrëmbyesit nuk kishin kujt t’i kërkonin të hollat, meqenëse isha thuajse i vetëm, duke përjashtuar disa kushërinj të varfër, të ardhur tani së fundmi nga internimi dhe jetojnë me asistencë nga shteti. Këta kushërinj të varfër i takoj rrallë. Jetojnë në skajin më të largët të qytetit, në një shtëpi njëkatëshe, ndërtuar si vilë përpara shumë vjetësh, por tashmë me avlli të rrënuara, që në pamundësi ndërtimi i kanë veshur me llamarina të ndryshkura, e të mbuluara përqark me ferra dhe driza. Në kohën e internimit kjo shtëpi ish e banuar nga një familje të mëdha jevgjish, që bënin zjarrin në mes të dhomës dhe futnin brenda qentë, kuaj dhe gomarë.

Mesa kisha dëgjuar shtëpi dikur kish qenë shumë e bukur, ishin harxhuar mijëra florinj për ta ndërtuar. M’u dhimbsën ata kushërinj dhe nuk di se çfarë bëjnë në këtë kohë të turbullt. Aq më tepër, që jetojnë në zonë të hapur, fare pranë repartit ushtarak, që u bastis dhe u shkatërrua në mënyrë të rrufeshme brenda disa orësh...

Ndjesia e pranisë së një të huaji, në stofullën time, mu duk iluzion, lojë e harbuar e nervave të tendosura. Qëndroja shtrirë, symbyllur. Ndjenja rëndesë në shpirt, që s’më kish ndodhur më parë dhe ishte më se e arsyeshme, përderisa isha fillikat i vetëm në vatrën time. U grinda nuk kish përse të provoja një topitje të tillë, idiote.

Më në fund hapa sytë ngadalë, vështrova llambën që kisha harruar ndezur. Provova një shkëndijim të fortë në sy. Shikimi më zbriti pak pjerrtas, në faqen e murit përballë, tek fotografia e madhe në kornizë të gdhendur, në dru arre, të prindërve të mi, dalë kur ishin fare të rinj të porsamartuar, me dëlirjen dhe kënaqësinë e çastit. Prindërit e mi mu dukën mjaft të bukur, por naivë, me shkujdesjen e tejskajshme të dashurisë, pa u thelluar aspak, se jeta nuk qe ai çast i fiksuar, por fshehu rrëmete të mëdha, të cilat i provuan dhimbshëm më vonë.

Fatmirësisht njeriu mendon dhe dëshiron momentin, sepse vetëm momenti është i papërsëritshëm, ndërsa për të mëvonshmet i falet Zotit pret, punon, rropatet dhe shpreson.

Në anën e djathtë të fotografisë së prindërve të mi, dallova disa fije të holla merimange. U habita, përse dreqin kaq shpejt bëhet për t’u pastruar! Sa herë pastroj shtëpinë, fshij me kujdes kornizën e gdhendur me dru are si dhe xhamin e fotografisë. U kujtova, po bëhen shumë ditë, që nuk jam marrë me shtëpinë. Është një pakujdesi e pafalshme. Nuk dua kurrsesi ti vë faj a përgjegjësi moshës. Të qe kohë tjetër, gjithçka do të ishte e pranueshme. Por kjo kohë të mpin duart dhe të zgërlaq.

Majtas ish fotografia ime, dalë në moshë fare të vogël, me një top të madh ndër duar. Qesh pa të keq, me faqe bullafiqe. Fotografisë së fëmijërisë s’i kushtoja vëmendje, si një send i vendosur qysh kur në mur. Ish një kohë e largët e pakthyeshme, E vërejta me kujdes, seç ka një gaz i pafaj, që më preku. Do të ishte me të vërtet mrekullisht bukur, sikur ne të rriturit e mençëm të kishim diçka nga çiltërsia fëmijërore, mendoj se bota do të ishte diçka më e mirë.

Shikimi më zbriti poshtë, në tavolinën e punës, në fletët e kronikës të shpërndara pakujdesshëm andej-këndej. Stilolapsi i lënë aty në cep të tavolinës, më ngjau tmerrësisht i ankueshëm.

Gjithsesi, unë duhet ta shkruaj kronikën e Pranverës së Hidhur, përderisa e mora përsipër. Jo vetëm për faktin që dihet... prej dy miqve të mi, por... Mbylla sytë. Jetë e kotë, mendova me vete. Eh më mirë të isha një fshirëse, të merrja e të shuaja gjithçka që kisha parë, dëgjuar e përjetuar. Mora frymë thellë. I hapa sytë sërish, dhe hodha shikimim ngadalë, në anën e majtë të dhomës, në hapësirën midis bufesë dhe derës. M’u ndal fryma në çast. Ndjeva rrëqethje nervore. Një të ftohtë që më përshkoi krejt trupin. Jo, nuk kish asnjë mundësi, nuk mund të ish e vërtetë. Ndoshta jam ende në gjumë, në një ëndërr të vështirë. I mbylla sytë shpejtazi. Një shoku im ushtar flinte gjithë ditën syhapur, ndërsa natën vidhte rrush, ose hante fasule nga kazani i madh i repartit, por të ziera plotësisht.

I hapa sytë përsëri. Këtë herë me vrull kokërdhokët e syve, gati sa më kërcyen jashtë e u rrokullisën si zare në kuvertën e leshtë. A duhej ta besoja që s’isha në ëndërr, kur nuk e ndjeva që dikush tjetër hyri në dhomën time. Ëndrra i platit shqisat. Po më bëhej sikur shqisat  qëndronin hapur, pa funksion, mos po përsërisja pa kuptuar shokun tim ushtar?

Dy hapa larg meje, ulur qetësisht në stol, si të qe në shtëpinë e vet qëndronte një vajzë shumë e bukur, flokë të verdha të praruara, veshur thjesht, me një petk të bardhë që më ngjau më shumë si çarçaf. Me lëkurë të brishtë si lëmesa e qepës. Sytë e saj të kaltër, të thellë më vështronin ngulazi dhe prisnin butësisht që unë t’i flisja. Fërkova sytë me vrull.

Si qe e mundur të hynte një femër tek unë, paftuar! Natën! Vonë! Kur dihet që jam një mashkull krejt i vetmuar. Oh! Vërtet, kaq gjatë mund të vazhdojë një ëndërr e lodhshme, mbuluar nga reshjet e vazhdueshme të borës. Turbullt vështrova orën e dorës. Ishte një pas mesnate. Sytë u ulën mekanikisht mbi vajzën dhe mbi prarimin e flokëve të saj. Ajo qëndronte e ngurtësuar në stol, me gjunjët e mbledhur, duart e bardha e të vogla vendosur qetësisht mbi to. Mbante një pozicion të tillë, sikur pozonte përpara aparatit fotografik, apo një piktori diletant.

U kapërdiva me vështirësi. “Kush jeni ju që morët guximin dhe hytë në dhomën time? Më e habitshmja është së po kalon mesnata”. Gati sa nuk fola me zë.

Megjithatë më dukej sikur e kisha parë diku, këtë fytyrë të bukur, këtë prarim. Lëviza i shqetësuar në shtrat. Së paku për respekt, duhet të ngrihem, të vishem. Përpara një femre, aq më tepër një vajze të bukur, nuk është e hijshme t’i dalësh përpara në të mbathura. Jorgani më rëndonte si mal. Karficat që lidhnin jorganin ishin gati në të zbërthyer, më shponin trupin.

Dreqi ta hajë, gati sa nuk fola me zë, le të jetë kushdo kjo femër. Lëviza vrulltas kryet dhe u mbështeta në bërryla. Vajza luajti kryet, thuajse mekanikisht.

Shikimi i saj i pjerrët më dukej shpues, gati sa nuk më shqyente kanotierën, dhe hynte thellë në mishin e ngrohtë, të porsa dalë nga gjumi i mesnatës.

O zot, ç’zbehtësi e mbështillte këtë qenie, të gozhduar aty në stol dy metra larg meje. Ajo fytyrë e ngurosur me thënë të drejtën më trembte, për këtë s’mund t’i vija faj gjumit, për plogështinë kapitulluese, por kësaj mysafireje të beftë pas mesit të natës. Isha gati të klithja si një shpend. T’i thosha, si erdhe këtu në këtë kthinë të harruar, ku nuk ka shkelur këmbë femre qysh me vdekjen e nënës sime....

Mund të thosha shumë gjëra në vetvete, por ato groposeshin në honin e madh të heshtjes dhe të absurditetit të pranisë së një vajze hënore në mesnatë.

Ndoshta këtë vajzë e pruri rastësia e imponuar e kohës së turbullt. Mes pasigurisë dhe ankthit, të gjendjes së jashtëzakonshme, ngjiti instinktivisht shkallët prej dërrase të kthinës sime, ku harresa e dritës së ndezur, qe pa kuptuar një fanar shprese për të pasigurtin e rrugës. Dreqi ta hajë, si nuk e ndjeva hyrjen e saj, dhe kjo me ç’të drejtë përgjoi gjumin e pafajshëm të njeriut tani e vëzhgon kur porsa i ka dalë nga gjumi, kur ndërkohë ëndrrat kanë ngelur pezull në rrjetën e merimangës dhe dita është shumë larg.

Me bisht të syrit përpiqesha të gjeja ndonjë lëvizje sado të vogël të pakontrolluar të femrës që qëndronte dy hapa larg meje. Ajo duket sikur është e futur në kallëp akulli.

Jashtë u dëgjuan batare të vazhdueshme krismash. U ndeha i tëri. Krismat u dëgjuan fare afër, si të ishin në trotuar, nën dritaren e time. Vajzës nuk i luajti maja e qerpikut, thua sikur krismat shkreheshin kilometra larg.

Klithma ime mund të ishte kufiri i absurdes, apo fillimi i gjykimit më të hollë. U ngrita ndenjur, shikimi brodhi përreth, derisa u ndal në pantallonat e flakura rrëmujshëm në stol. Ishte e pamundur t’i merrja pa u ngritur në këmbë, kështu do tregoja lakuriqësinë time mashkullore qimedendur. Një çast mu përkëdhel sedra, asnjëherë nuk isha dalluar si feminist, të kërceja rrufeshëm nga një femër në tjetrën dhe një bukuri për t’u pasur zili nuk kisha. Thjesht një mashkull i zakonshëm, ndër të zakonshmit, me mëkatet e vogla ashtu rrëmbimthi në muzg, të cilat harroheshin në çast, si një nevojë seksuale e një të vetmuari.

Mbas pështjellimit të së papriturës, duhet të bëja diçka, të përmbysja këtë barrierë pas mesnate, këtë memecllëk që më ngjiste fjalët në qelizë si me ngjitës këpucësh.

- Ngjatjeta, - fola ashtu kot, pa e fshehur emocionin.

- Ngjatjeta, - mu përgjigj ajo.

Zëri i saj ishte krejtësisht i veçantë, si të linte pas një rënkim, një shushurimë e pandërprerë e gjethnajeve vjeshtake. Goja mu lidh akoma më tepër. U çakërdisa. Fytyra vajzës i qëndronte si më parë, e ngurtësuar, pa shprehje, me përjashtim të syve të kaltër, të thellë, që lëshonin një shkëndijim prekës.

Rrëshqita në shtrat duke mbajtur mbulesat me vete, për t’u afruar sa më pranë stolit ku ishin flakur pantallonat. Veprimi im qe i çuditshëm, por isha i vendosur, duhej të merrja pantallonat dhe të vishesha. Teshat mu bënë shuk, dysheku i përdorur nga koha e gjatë shkau në sustën pa krahë dhe gati sa s’rashë përdhe në dysheme. Ish me të vërtetë një pamje qesharake. Vështrova vetëtimthi vajzën. Ajo nuk qeshi.

- Unë do ti mbyll sytë, vishu, - foli ajo me indiferentizëm.

Një hop qëndrova gojë hapur. Vajza vërtet i mbylli sytë. U ngrita me shpejtësi. U vesha. Kur ngrita zinxhirin e pantallonave, ajo i hapi sytë ngadalë.

Në çast u pendova që u ngrita, në shtoje ndjehesha më i sigurt. Mbërtheva deri në fyt komçat e këmishës.

- T’ju bëj kafe, - i thashë, si për të shkrirë akullin.

- Nuk pi kafe, - tha ajo.

- Atëherë një lugë reçel.

- Unë s’ha asgjë, - tha ajo.

Pa i vënë veshin hapa dollapin dhe kërkova nëpër rrangulla vazon me reçel qershie.

- Ju duhet të hani diçka, - thashë, - sado e ngopur të jeni.

- Nuk mundem, - tha ajo.

U zemërova aq më tepër me të se sa me veten time. Ndoshta zemërimi do më hiqte plogështinë që më kish përfshirë trupin.

- S’ka kuptim, - bërtita gati me inat.

- Përse, - mu përgjigj ajo.

Mua mu duk se vetëm nga shprehja e syve ishte trembur, sepse qëndronte krejt e palëvizur aty në stol, me atë veshjen e bardhë që më ngjante aq shumë si çarçaf.

- Ju keni hyrë për herë të parë në një shtëpi të huaj, s’ka asnjë kuptim të mos pranoni diçka.

- Unë nuk erdha për të ngrënë.

- Përse erdhe atëherë, - gati sa s’klitha. Zëri më doli i ngjirur. U trishtova që veprova në atë mënyrë. Nuk kisha ç’farë të bëja. Për mendimin tim, njerëzimi nuk e ka krijuar rastësisht mikpritjen. Është ngulitur në brezni, njëkohësisht është çelësi i fshehtë i afrimit, bisedës, mirëkuptimit.

Me siguri kjo femër e panjohur, e akullt, i shkrepi në mëndje të prishë gjumin e një beqari të vetmuar.

- Ju jeni njeri i mirë, - foli ajo qetësisht.

- Oh, ja ç’na qenka!

- Ju a them sinqerisht.

- O Zot, çfarë thoni kështu. Ju nuk më njihni mua, bile unë nuk ju kam parë kurrë. Ky qytet nuk është aq i madh sa të mos mbahen mend fytyrat, aq më tepër një femër si ju, - nuk doja ti thosha, e bukur si ju. Ndjehesha i acaruar. E kuptoja nuk duhej të flisja me këtë ton, kësaj vajze të brishtë. S’ishte e udhës të nervozohesha tani mbas mesnate. Kur jashtë vazhdonin të shkreheshin armë.

- Nuk duhet ta teproni.

- Nuk e teproj, - tha ajo.

Mysafirja e paftuar ndjehej shumë e sigurt në vetvete. Ngurtësia e saj deri diku më mahniste, ndërsa lëvizja sa në njërin cep në tjetrin të dhomës, pa gjetur qetësi.

- Ju nuk dini asgjë për mua, - i thashë.

- Përderisa erdha di, por jo ashtu siç pandehni ju.

- Çfarë dini?

- Jetoni vetëm, po punoni kronikën e Pranverës së Hidhur.

- Ah, - ia bëra, vetëtimthi më shkoi mendja tek dy miqtë e mi. Me siguri ata ma kishin dërguar peshqesh këtë femër, më shitën aq lehtë, duke i treguar të fshehtën e madhe, por të cilën doja të mbetesha anonim.

- Mos fajëso askënd, - foli ajo si të më kishte përpirë mendimin, - di gjithçka.

- S’ka mundësi, - ia prita.

- Edhe të fshehtat më të mëdha, kur është e nevojshme merren vesh prej dikujt.

Qëndrova një hap përpara saj. Mos vallë po më kurdiste ndonjë rang të rafinuar femëror, duke më përgatitur me marifet lakun, duke më zënë të gjitha shtigjet, derisa të pranoja të gjitha kushtet e saj?!

Gati sa nuk hapa gojën e ti thosha: Ti lëmë mënjanë ceremonitë, tani e kuptova përse nuk doni të hani, doni të bëni seks. Sa i marrë! Hëm, eja futu shpejt në shtrat, e ta përfundojmë në orgji këtë copës natë që na ka mbetur. Me siguri duhet të kesh gjoks të bukur, ku unë të prehem qetësisht aty për disa orë. Në rast të kundërt shkulu nga stoli dhe largohu.

- Ju doni që të largohem, kështu?

Ajo ish ngritur në këmbë, m’u duk tmerrësisht e lehtë, gati e ç’mishëruar.

- Dreqi ta hajë këtë femër, - fola me vete.

- S’thashë diçka të tillë, - fola ultazi, - mund të qëndroni.

Vajza u ul lehtësisht, si pupël. Mori po atë qëndrim që kishte më parë. Ndjeva të ftohtë dhe hodha xhaketën krahëve. Do të ishte e udhës të ndizja stufën. Zakonisht në këtë kohë e hiqja stufën, pastroja qyngjet nga bloza e dimrit, i lyeja me varak të bardhë, pastaj i lija mënjanë të pastruar, të mirëmbajtur për dimrin e afërt, por kjo pranverë e sivjetshme po hedh pareshtur shi dhe borë.

Vështrova vajzën, ajo mbante veshur një petk shumë të thjeshtë që më ngjante si çarçaf. Nga zbehtësia e trupit kuptova që ajo mërdhinte.

- Nuk kam ftohtë, - tha ajo, - më duket shumë më vapë nga ç’mendoja.

Më trazoi mëshira. Me siguri ajo nuk donte ta jepte veten. Eh, shpirti i gruas më ngjan me ato katakombet e mistershme, mund të hysh lehtë në të, por është jashtëzakonisht e vështirë të mësosh ç’ndodh aty, e të dalësh i fituar prej andej.

Më bëhej se diçka mes nesh nuk po ecte, sepse ishin bllokuar ingranazhet dhëmbërënë. Mbase isha unë shkaktari që biseda rridhte kaq e cunguar, si një shtrat lumi i thatë. Ndoshta qe arsye befasia e natës dhe e mos dëshirës për seks. Më hipi dëshira të pija raki. Ndjehesha bosh. Disa gota të plota do të më futnin në brazdë.

Mora dy gota nga rafti dhe i mbusha buzë për buzë. Njërën prej tyre ia zgjata vajzës. Ajo luajti kryet në shenjë kundërshtimi.

Ngulmova.

- Unë s’pi raki, - tha ajo.

- Ke të drejtë, - i thashë.

- Unë nuk pi asgjë, - tha pas pak.

- As ujë.

- As ujë.

Qesha.

- Besoj se më keqkuptove, - i thashë.

- Jo nuk të keqkuptova, - foli ajo butë, - megjithatë të hash e të pish është me të vërtetë e kënaqshme. Veçse unë nuk mundem. Më mirë ti lëmë këto, të bisedojmë diçka më të mirë, sepse të dy nuk kemi kohë. Unë do të iki dhe ti do të flesh një copë herë. Veçse duhet të kesh një gjë parasysh, unë nuk erdha për atë që mendoni ju burrat, për mua e sikur të dëshiroja është pamundësi. Erdha se duhej të vija. Ishte një rastësi që më ra mua të lëvizja. Kjo ndodh jashtëzakonisht rrallë, për të mos thënë kurrë. Ngandonjëherë rastësi të tilla janë të çuditshme.

- Nuk e di, - fola ultas. Siguria e saj më mpiu.

- Nuk ka se si, - tha ajo ngadalë, - është shumë më mirë. Më thuaj diçka për kronikën.

- Ndjehem i pa zoti sa më s’bëhet. Është me të vërtetë një pështjellim i gjithanshëm, sa dhe vetë kronika tjetërsohet. S’ma merr mendja se erdhët për kronikën fatkeqe.

- Unë kam ardhur edhe dy herë të tjera, - tha ajo. Rrëmbimthi mu kujtua ai send i bardhë që humbiste në bërrylin e shkallëve në errësirë. U turbullova. U tundova. U zgjata ti ledhatoja duart e vogla e të bardha si mermer.

Ajo u tërhoq dhe klithi.

- Mos më prek.

Sa çjerrëse më ngjau e klithma e vajzës, gati u ngurtësova. Sytë e saj depërtonin thellë në mishin tim, sikur më buanin. Hodha një hap prapa dhe pas një copë here e mblodha veten. Drejtova trupin. I ktheve shpinën dhe ngrita rrëmbimthi gotën me raki, që më përvëloi gjoksin dhe më provokoi lotët ndër sy.

- O Zot, - murmurita, - përse u trembe?

- Unë nuk mund të trembem, - tha ajo.

- Nuk doja t’ju bëja asgjë të keqe.

- E di, - tha ajo, - është krejt e pamundur.

Befas vështrimi i saj u ngul në perden e trashë që kisha mbuluar dritaren. Sikur e shpoi atë dhe doli vetëtimthi përtej në rrugë.

U ngrit, më vështroi ngulazi. Ishte e pamundur të hyja në detin e thellë të syve të saj. Ç’mishërimi i saj më hutonte.

- Më duhet të largohem, - tha.

- Kaq shpejt.

- Nuk është shpejt është vonë, - tha ajo, - në këtë tragjedi dhe pështjellim lëvizjet janë krejt të pa imagjinuara. Janë lëvizje ngjethëse, nga poshtë lart. I ke vënë re, armët zbrazen më të shumtën e herës drejt qiellit, por plumbat rrufeshëm ngulen në dhe. S’mund të përfytyrosh sa rrëqethje pëson ky dhe. Tronditja vazhdon tejembanë, deri në thellësi.

- Ke të drejtë, - i thashë, - është vërtet e tmerrshme, kjo armatosje tërësore, pa ditur arsyen e vërtetë. Kundër kujt? Një pangopësi e ndyrë, mizerabël. Trishtueshëm vallëzojmë me vdekjen.

Ajo më zhbiroi me sytë e thellë e të kaltër. Ngurtësimi i syve të saj zgjati gjatë, aq sa e ndjeva veten si të isha lakuriq.

- Interesant, - foli më pas mendueshëm, - është vallëzim bastard. Është një mesazh që duhet transmetuar thellë tek të gjallët. Është e vështirë, por ja që dikush duhet ta kryejë.

- Keni dashuruar ndonjëherë? - e pyeta befas, pa u vënë veshin fjalëve që më thoshte kjo vajzë.

- Kurrë.

-Është krejtësisht e pabesueshme, një vajzë kaq e bukur. Ju kanë dashuruar atëherë.

- Nuk e di, - foli ajo mendueshëm, - unë s’kam pasur kohë. S’kisha mundësi. Është vërtet e dhimbshme apo jo?

- Shumë. E dhimbshme dhe e trishtueshme. Por përsëri më krijohet përshtypja, sikur doni të bëni shaka.

- Ah, - ia bëri ajo. Sytë e kaltër u bënë jashtëzakonisht të thellë. Më pas u ngjyrosën në të kuqërremtë, shtoi, - unë nuk e njoh shakanë. Është krejt e pamundur. Duhet të arsyetoni për çfarë flisni. Shenjtëria s’mund të përdhoset.

Zërin e kishte shumë të egër, si të dyzuar. Mu bë sikur po tronditej dheu. U kapërdiva me vështirësi. Ajo bardhësi si mermer e lëkurës po i tretej, po tjetërsohej në ngjyrë dheu.

- Më falni, - i fola ultas, - nuk doja t’ju fyeja. Të jem i sinqertë, a nuk është mëkatuesi të mos ndjehet një lule si ju.

- Ç’thua, - ia bëri ajo.

- Megjithatë ju keni akoma mundësi të provoni, jeni shumë e re.

- Thua vërtet, - murmuriti ajo.

- Sigurisht.

- Ju nuk keni kuptuar asgjë, - tha ajo

- Ashtu!

- Po.

Ajo thoshte që nuk njihte shakanë, megjithatë më krijohej përshtypja sikur luante symbyllur me mua.

Nga lëvizjet e harbuara të syve, ndryshimi i behtë i ngjyrës së tyre, mu bë sikur ndjeva tek ajo një shqetësim të rrezikshëm, të strukur, të mbuluar kujdesshëm, nga një veshje e bardhë. Ndoshta ai shqetësim i rrezikshëm fshihte një seks të shkapërderdhur.

- Është ë çuditshme, - murmurita. Në zërin tim dallohej një habi e turbullt, - jetojmë në kohë të egër. Barbari. Moskuptimi të bën fajtor pa faj. Jeta gradualisht po hynte në rrjedhën e vet. Ne siç duket nuk duam qetësi por të papritura të rrezikshme, katastrofike. Një shkatërrim të paparë në histori. Për mendimin tim edhe ndjenjat kështu janë të jashtme të papërmbajtshme, shpërthyese, vullkanike, me llava dhe shkëmbinj përzier. Ndjenjat e brendshme, në qoftë se ndrydhen, shtypën, rrënojnë shpirtin pastaj asgjësohen...

Më kishte hipur dëshira të bëja filozofi, më dukej sikur i kisha marrë frenat në dorë dhe isha i zoti i situatës. Sytë e vajzës ishin tërësisht pa shprehje, si të përmbytur nga një mjegull e dendur

- Ju vërtet nuk kini kuptuar asgjë, - pëshpëriti pa hequr atë dyzim zëri që më rrëqethte.

Qesha si idiot, për të shmangur dridhjen.

- Je një bukuri e pafaj, - thashë

- Hesht, - zëri i vajzës më theri veshin, sikur dilte flakë nga trupi, - unë bukuri!

-Ju e  nënvleftësoni veten, nuk duhet ta haje dreqi...

- Mos nëm, - ma ndërpreu ajo, - nëma është e rëndë.

- Mirë.. po kjo kohë e nëmur i shfrytëzon njerëzit. Më besoni, jeni e gabuar. Një femër si ju...Ç’t’u them, jeni një mrekulli e pafat, nëse është siç thoni ju.

- Heshtni, - dyzimi i zërit ishte tmerrësisht i rëndë, - unë jam një hiç. Të gjithë jemi një hiç në qoftë se arsyetoni kështu. Dashuria për mua ka përfunduar një herë e mirë.

- Gaboheni, - i thashë.

- Dëgjoni. E kam ndjerë së largu. Ka qenë një ndjenjë pupëlore. Lëvizje të thella të padukshme më prunë këtu, në këtë orë të vonë të natës. Ju lutem lërini mënjanë dashuritë.

Qëndrova një copë herë me gojë hapur. Xhaketa që kisha hedhur ndër shpatulla më dukej sikur më shtypte nga sipër dhe unë rrokullisesha rrëmujshëm poshtë.

- Me një vajzë në mesnatë...

- Heshtni, - më ndërpreu përsëri ajo.

- Me të vërtetë s’po marr vesh, - fola ngadalë, - mund të fajësoj për këtë topitjen nga gjumi, apo tjetërsimin e mjegullt të kohës. Por edhe juve jeni aq e turbullt në bisedë, sa nuk po mund të kap fillin e saj. Së paku të kishit ardhur me ditë, në mënyrë të isha pakëz më i ftilluar

- Pse, ndryshimi midis natës dhe ditës e bën bisedën më të kthjelluar? - pyeti ajo.

- Pa tjetër, - u hodha në sulm, - ardhje e bëftë e një femre, në mesnatë ka tjetër kuptim. Ju e shikoni, jam krejtësisht vetëm, për juve nuk është e lehtë, sepse unë pa e kuptuar mund të kapërcej pragun e ngurtë dhe mëkatoj.

- Ju nuk e dini kë keni përpara dhe për ç’farë bisedoni, - tha ajo, kuqërremte e syve të saj ishte e thekur.

- Sigurisht që e di, - fola i çliruar, - një vajzë të bukur, mysafirë të paftuar. Nuk duhet të ma merrni për keq apo jo?

- Oh, jo, - ia bëri ajo,- por vetëm kaq?

E ndjeva sërish që po nervozohesha.

- Në një bisedë pasmesnate është e vështirë të mësosh më shumë se kaq. Barriera është e bezdisshme.

- Ke të drejtë, - pëshpëriti ajo, - a nuk të kujtoj dikë?

Ngrita supet i bezdisur.

- Nuk e di.

- Kujtohu, - ngulmoi ajo.

E vështrova me vërejtje. Atë fytyrë bardhoshe, ato flokë...

- Dikë më sjell ndër mend. I përket adoleshencës dhe jam i sigurt se nuk përsëritet më.

- Përse?

- Përse..! Eh, ishte një vajzë shumë ë bukur, por e vdekur. Të më besosh u ndodha krejt rastësisht, provova një dhembshuri të madhe, - fola. Më dukej sikur shkula një kujtim të ndrydhur në gji prej shumë vitesh. Ajo kishte një magnet të çuditshëm dhe ato që nuk ia thoshe as vetë, kjo ti nxirrte si me darë. Çfarë force fsheh kjo femër, gjithçka e e tjerr si do vetë. Si duroja, po kalonte nata e të gjithë ndjenjat e mu fashitën, u paralizuan.

Mu duk sikur ajo buzëqeshte, qe një buzëqeshje horizontale që shtrihej deri në bulëzat e veshëve, ose më saktë ishte një buzëqeshje vizuale  cingëritëse. Ndërsa mollëzat e faqeve, balli, qafa e çdo gjë tjetër qenë të ngurtësuara.

- Ju lutem mos qeshni, - i thashë.

- Nuk qesh, - foli ajo thatë.

- Ju vërtet po qeshni, - ngulmova kokëfortësish, - dhe gabova që shpreha një të pathënë kurrë më parë.

- Për ne qeshja është krejt e pamundur, - tha ajo, - jua them me bindje që është shumë e bukur e qeshura. Edhe të pathënën bëtë shumë mirë që e thatë. E dija, por është ndryshe kur e thoni ju.

Vajza e mbështjellë me çarçaf ish sunduese në fjalët që thoshte, po më shokonte plotësisht.

Dëgjova goditje të harbuara në xhama. Lëviza shpejtas perden e trashë dhe u zgjata drejt dritares. Mu duk sikur xhamat qëlloheshin me gurë të vegjël, të bardhë, pastaj grumbulloheshin rrëmujshëm në parvazin e betonit. Ato gurë hidheshin prej qiellit dhe ishin breshër, binin mbi çngjyrimin e borës dhe humbitnin në të. Siç dukej qielli po zbrazte të gjithë bataretë e lagështisë për të zbutur bataretë e nxehta dhe të pakontrolluara të njerëzve. Breshëri ishte i furishëm dhe gjithë ngutje. Ngadalë po shtyhej nata. Lëshova perden e trashë dhe rrotullova trupin ngadalë, me mendimin që ti thosha vajzës, se kjo pranverë mbart paradokset nga më të ndryshmet. Fjala më mbeti në fyt. Ajo s’ishte në dhomë. Habitshëm hodha sytë përqark. Më erdhi keq që nuk mori mundimin as të më përshëndeste. Provova habi që nuk dëgjova zhurmën e hapjes së derës dhe mbylljen e saj. Mbase përhumbja ime mbas breshrit dhe trokëllimës së tij, s’ më lejuan të kapja gjë. Mos vallë vajza u fye se u ktheva dhe u tregova krejt pa takt, teksa vështroja breshërinë në dritare? Ku shkoi me atë petk aq të hollë në prag të mëngjesit dhe në këtë breshër të furishëm? Së paku ti jepja çadrën time të mbrohej. Apo mos ishte në korridor? Hapa derën, përveç dritës së mugët të mëngjesit, asgjë. Nuk ia mësova së paku emrin.

Duhej të flija disa orë. U zhvesha dhe u futa në shtroja. Por trupi i bardhë si mermer dhe dy liqenet e syve të saj më shtegtonin gjumin larg. Ajo dinte shumë gjëra për mua. Unë po përpiqesha të hyja në shpirtin e saj. Vajza e parandjeu, dhe u largua, befas, duke lënë pas vetes ngurtësinë e trupit të saj...