Cikël poetik nga Anila Kruti

Anila Kruti u lind në qytetin e Përmetit. Eshtë diplomuar për Gjuhë dhe Letërsi shqipe. Në vitin 2006 boton vëllimin e parë poetik “Përtej skajeve me ëndrrën”. Gjatë kësaj kohe është aktivizuar me shkrimet e saj dhe prezantime letrare në gazetën “Shqip”, revistën ''Obelisk” etj.“Psherëtima e gjethes” është vëllimi i dytë poetik.

Anila Kruti

Natë apokaliptike

U vështruam gjatë nën zjarrin e yjeve

Dhe tokën lëvizëm nga ndjenjat dashurore.

E zgjuam botën...

E çmendëm tokën!

Ti gotën tënde ktheve të mbushur me pjalm vere,

dhe unë me lakuriqësinë e hënës,të mbulova eklipsuar,

sa i ndeza hatashëm ndjenjat e tua mizore...

E zgjuam botën...

E çmendëm qiellin dhe tokën!

E dehur nën këtë tis çmendurie,

të pëshpërita ëmbël mes tokës,qiellit,magjisë:”Unë ,ti,Zeusi...

në puthje titanike dashurish!”

Natë magjike...

Natë apokaliptike!

Unë marr nga madhështia e Zeusit...

Ti merr nga madhështia ime!

Ortek dashurie

Zgjohem...

Rrotullohem si uragan në hapësirën pa kufi.

Rrokullisëm si ortek i bardhë mbi univers.

Rrëshqas butësisht mbi trupin tënd.

Të prek ...

Të përpij në krahë!

Të ndjej...

Çdo qelizë të trupit tënd e mbush me jetë.

Rrokullisem...

Më vështrojnë...

Lakmohem...

Mbetem ëndërr në sytë e një burri.

Digjem zjarr në buzët e dashurisë.

Rrokullisem...

Nuk ndal!

Gjithandej...shpërthej në petale lulësie.

Të shkrij të gjithin në të miat pasione çmendurie.

Jam... Jam!

Ortek i pandalshëm dashurie...

Jam jetë

Ja,bota ime,

Planet me emrin poezi...

Shekull që rizgjon ëndrrat,

Planet që frymon dashuri.

Dhe vrull,jam...

dhe ndjenjë...

dhe ajër ne kraharorin tënd...

Dhe gjak në dejet e tua,

dhe ëndërr që të çmend.

Jam dhe pranverë dhe dielli i nxehtë.

Jam gjithçka shpirt...

Jam jetë!

Endërr e blertë

Në këtë orë ku toka ngrin nën akuj,

Mbi duart e tua unë jam,zjarr...

Zjarr...që përshkon hapësirën tënde cep më cep.

Ndez gjithçka aty...

Rrëshqas nëpër fytyrë dhe këmishën ëmbël t’a zbërthej.

Përlidhem lastar i vogël rreth qafës tënde.

Jam ëndërr e blertë!

Zjarr ,në të ftohtën e kësaj mbrëmjeje.

Kur ti, më thua: “Poezia ime...”

Fjala u ndez në metaforë.

Si kristale yjesh

mbi kraharorin tënd,bie...

Dhe nis rrëshqas ëmbël si ujëvarë,

Kur ti më thua:”Poezia ime...”

Vërshoj si burim i etur për blerim.

Dhe nis të depërtoj thellë, në gjak...

Poezi çmendurie jam unë.

Ndërsa ,ti diell  që më përflak.

Shtrirë nëpër gjethet e kuqe.

Si petal lulevjeshte mbi buzë, të bie...

Shpërthej e gjitha në puthje,

kur ti më thua:“Poezia ime...”

Më të vetmen, Virgjëreshë

E kam një dell të çmendur lesbik.

Ku dashurohem dhe puthem papushim.

Një dell që brenda shpirtit më përsos.

Dashurohem qiejve dhe zbres në tokë.

E kam një dell,gjithnjë e më marros.

Më tundon...

Më puth...

Më hyjnizon...

Një dell i çmendur lesbik.

Zgjuar netëve...

Ndezur shtrateve...

Me të vetmen,Virgjëreshë,

...Poezinë...

...

Flatro me mua në qiellin e dëshirës

dhe dashuroje çmendurinë time,

që ka jetë në shpirt...

“Se çmendurisë sime i’a puthin gjurmën,

edhe perënditë...!”