Dy poezi nga Xhavit Gasa

Xhavit Gasa

SE KAFSHOJNË DOT LIRINË.

Rrihnin gjoksin,

Shtrënonin grushtet,

Ne jemi fanar që ndriçomë,

Gjithë rruzullin toksor.

S'pyesim për rrethime,

Sëpyesim për bllokada,

Në gojën e ujkut

E hedhim vallen.

Ankoheshin pa pushim,

Dielli dhe hëna,

Nuk e shohim dot Shqipërinë,

Na pengojnë retë e zeza.

Me retë e zeza,

Përshtateshin,

Çakejtë dhe dhelprat.

Drunjtë e shtrembër,

Murrizat dhe ferrat.

Megjithëse,

Kanë kaluar ca vite,

E retë e zeza,

Kanë marrë arratinë,

Ka akoma çakej e dhelpra,

Dhe rrezet e diellit ju vrasin sytë,

Tani ju kanë rënë dhëmbët,

Se kafshojnë dot lirinë.

PA FAT

Hej,

Ju o valët e Matit,

Që shkumëzoni,

Dhe bëni shurmë,

Në shkëmbej,

Në rrasa e gurë,

Pa pushim përplaseni,

Sa dëshiroj,

T'ju a di gjuhën,

Sa dëshirë që kam

Me ju të flas.

E di,

Që ju dini shumë,

Dhe doni,

T'na tregoni gjithçka,

Ndaj ju shkumëzoni,

Ditë e natë bëni shurmë,

Por jam i pafat,

Nuk ju a di gjuhën.