Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

Një krahinë në shuarje

Ah Çamëri,meraku ngadalë të breu

I bëre ballë furtunave të natyrës

Buzëqeshjen në dhimje të ktheu

Hipokrizia dhe thonjtë e egërsirës.

Në fillim të fshinë emrin nga kujtesa

Kulturën tonë e zëvëndësuan nga e tyrja

Hartën tënde e rrethuan me tel me gjëmba

Dhe bijtë e tu i flakën nëpër rrëpira.

E shkatërruan nga themeli dijen tënde

Dogjën librat,ndaluan gjuhën tonë

Historia heshti me genocidin në mëndje

Shtetet shihnin një krahinë në rënie.

Flaka nuk të dogji,sopata të copëtoi

Atdhetarët përsëri vargje të dhurojnë

Gjuha e nënës në fëmijë vetë triumfoi

Me këngë pranvere,fllade ne të afrojmë.

Me dije më të zhvilluara do të ushqejmë

Më shumë libra do shkruajmë në gjuhën tonë

Lënjen në harresë historia do ta ndjejë

Kur ti ta ndjejsh veten,zonjë përmbi zonjë.

Mielli i dëshpërimit

E ushqeva trupin me miellin e dëshpërimit

Sa meraku më dhuroi thinja të bardha

Mblodha forca i dhashë kurajo besimit

Mendimet zbritën me mjengulla në akullnaja.

Në hapësirën e pa fund të pagjumësisë

Me frymë marrjen tënde krijove ultra valë

Ktheva kokën të pashë me vellon e nusërisë

Shikimit tënd zhbirues,si bëra dot ballë.

Parandjen të ardhmen, vallë çfarë mendon

Dashurisë time me buzëqeshje i përgjigjesh

Pse vallë e ardhmja kaq shumë të lumturon

Ëmbëlson buzëqeshjen,që shpejt mos thinjesh.

Me buzëqeshjen tënde do hapësh kode të reja

Në dyert e fatit në pa fundësi të dashurisë

Dhe në mes nesh do të të buzeqeshë hareja

Mallin të nxjerrim në krahët e lumturisë.

Mërgimi

Mendimet ngadalë po plaken

Sheh veç të njëjtat gjëra

Kënaqësia u shua për flakën

Habia u tret si rëra.

Me orë të tëra i vetëm në shtëpi

Në çdo kohë kam shok televizorin

Me gjuhën e nënës tij flet ai

I mërzitur shfletos fjalorin.

Heshtja po më bren nga mbrënda

S`më shijojnë birrat as proshutat

Buk thekur me djath më ka ënda

Me ujin tonë dua të zëvëndësoj frutat.

Mallin ushqej me lot gatuar

Zemrën e kam ndarë në dy pjesë

Nevojat e fëmijëve zemrën uzurpuan

Dëshirë kam në vëndlindje të vdesë.

Mërgimin nga skamja e durojnë

Korozioni i tij ha dheun e mallit

Heq krypën e lotit që sytë lotojnë

Të shtohen ethet dhe pranë zjarrit.