Cikël poetik nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

 

 

NËNËS

 

Një gjen

I dalë nga gjeni

Një shpirt

I mbjellë në shpirt

Një gjak

I dalë nga gjaku

Një zemër

E dalë nga zemra

Shqiptare

Një asht i butë

Në embrion

Një djep i përkundur

Për nëntë muaj

Në metamorfozën e shpirtit

Një gëzim i papërshkruar

Një engjëll po vjen

Një dritë

Një rritë

Një emër po ndryshon

Nga një nuse e bukur

Në një nënë te vyer

Një foshnje në gji

Një trashëgimtar

I mirë

Edhe Zotin e gëzon

Kur

Botën e ndryshon.

 

 

IKA

 

Ika

E hapat pas vedi

Ndjeknin rininë time

Të thyer

E dikush

Dikush, dikush

Ikanakët e përbuzur

Janë si Juda

Të huaj edhe atje

Edhe këtu.

 

E djepi

Pret të përkundet

E teja mjeshtron

Mbi kaptellë

Lëpinë jargët natën

Kthehuni ore heeej

Se këtu

Me Diellin në prehër

Dhe me mallin

Për Nenë Lokën

E keni folenë

Djepin dhe votrën.

 

 

BUZË LIQENIT

 

Një klithmë

Plas qetësinë e natës

Si një vetëtimë

Lorka shpirtin ta ndezë.

 

Mos i gërrithni plagët e hapura

Se liqeni pas dallgëve është i qetë.

 

E në fundin e shtratit të tij

Guacat u bëjnë roje perlave

Perlat kanë ndezur qirinjtë

Me xhevahire

Dhe qëndisin botën përrallore

Me rezet e hënës puthin

Peshkatarët,

Shavarin e likenët

Buzët e liqenit të qetë

Dhe peshkut të artë

I bëjnë dritë roje e nderë

Ditë e natë.

 

 

NGA DASHURIA

 

Nga dashuria për ty

Zemra mu lëkund si valë deti

Trupi mu kallë flakë

Veten se përmbjata aspak

Në shpirt diçka ma

Rriti zjarrin

Por m’i rriti edhe dallgët.

 

M’u shkri edhe akulli në gjoks

E anija tërhoqi spiralet

Dhe filloi lundrimin

Nëpër këtë mot…

Arkeologët e shpirtit

U dehën prej mallëngjimit.

 

Kristalet më të bukura të botës

I mblodha faqeve tua

Të njoma

Pas lotit të parë

Të bashkimit

Prizreni e Tropoja

Shekulli bëri dasmë

Krushk qenë mijëra Atdhetarë.

 

 

NDARJA

 

U ndamë në mëngjesin e hershëm

Pa e puthë dielli tokën

Me plotë dhembje e mallëngjim

I ngarkova mbi supe

Shkëmbinjtë dhe tokën.

 

Bahkë me bekimin

Edhe porosinë

E fundit të Nënë Lokës.

 

Shpërngulja ishte bërë shtrëngatë

Brenda mureve

Të kullës sime

Parmakët e dritareve

Lëshoni lot dhembjeje

Nga ndarja me detyrime.

 

Kjo ikje e trishtë

Në thellësi të mjegullnajave

Malli vyshk lulet

Dhe shkrin akullnajat

E lisi ku lisi

Rrënjët…

 

 

IDIL KTHIMI

 

Sonte

Mos ma gllabëro

Hisen e natës

Se loti im të verbon

E zemra zotëron

Engjëjt zotërat e dritës

Mbi kafkën pellazge

Hieroglifet i lexon.

 

Vinka dhe Dimine

Paraardhësit e mi shekullorë

Më bënë nderë dhe konak

Verë të kuqe

Bathë

Bukë misri të pjekur

Me çerep dhe saç.

 

Fenikasit zogjtë e bardhë

Të pellazgëve

Në darkën e gjatë shekullore

Dorikët dhe jonikët

Kënduan pellazgjishten

Nëpër mileniume dhe mote

E sot shqipja është trashigimtarja

E pellazgjishtes

Pellazgët -

Parardhësit e popullit tonë.

 

 

RELIKTE JETE

 

Ata zbresin

Si zogjtë

Nëpër pentagramin

E jetës.

 

Ligjërojnë baladat

E kujtimet

Si pëllumbat

Në qiellin faqebardhë

 

Kujtimet i bajnë

Me vagona

E koha s’i pret

Pastaj… etimologjia.

 

Atyre  kurrë

Këmbanat nuk

Ua prishin gjumin

Se natën ditë e kanë.

 

Refrenet e jetës

S’i ndalë askush

Se Historia ngjitet

Mbi majat

E pentagramit të saj.

 

Në çdo stinë

Kërkova gjelbrimin

Edhe mbi kleka plotë borë

Të praruat i preka me dorë.

 

Mora udhëtimin e gjatë

Mes kështjellave

Relikteve lashtësisë

Dorika i këndoi Perëndisë.