Xhavit Gasa: Ferra

Xhavit Gasa

FERRA

Në një pyllë,

Të bukur,

Plot me llojshmëri,

Drurësh shtat-lartë,

E livadhe me lule shumë ngjyrshe,

Mbiu një ferrë plot gjemba,

Rrënjë e shtat filloj të hidhte.

Dhe kjo ferrë,

Po rritej,

Rrënjët shtrinte nëpë tokë,

Lastarët sajë

Që si zvaranikë kacavirreshin,

Drurët shtatlartë,

Filloj ti gllabërojë.

E pushtoj kjo ferrë,

Gjithë hapsirën e pyllit,

Me lastarë, gjemba e rrënjë.

Po shtohej si fara e hithrit,

Drurët shtatlartë,

Filluan të rënkonin,

As rrezet e diellit nuk po depërtonin.

Të gjithë,

Ata drurë shtatlartë,

Që krye ngritën,

E kësajë ferre guxonin,

Ti bënin ballë,

Ju zinte fymën,

Me lastarët zvaranikë gjembaçë.

Kishte edhe drurë,

Që ferrës i thurnin hymne,

U shëndruan në shkurre,

E ferrës i rrinin në hije.

O zot,

Sa ferrë e trishtë,

Fara e sajë,

Kurrë mbi tokë mos mbiftë........