Kristaq Turtulli: Foshnje mengjesi

Kristaq Turtulli

Foshnje mengjesi

Flokëbardhë u ndjeva në mezin e shkallinave,

Në kryqëzim të erërave,

Larg vendlindjes sime

Në cepin e një bote.

Blerimi i perhershëm i nënës,

U ndeh në parvazin e dritares

Me mallin e veteve të shkuara,

Dhe fjalët e pathëna.

Litar malli

shamia.

U perlota.

Yllësimi i syve të gruas

Pas la,

Dimërimin e sertë,

Të politikave, tinzive, berrylave,

Për një pranverë të bardhë.

Fëmijët ngriten folenë

 Në lisat e qerpikëve të syve të mi.

Për një të nesërme.

Përtej kornizes se mendësisë sime,

Marrëzia e lyer dhe e pudrosur,

Prej kozmetikës së fillim shekullit

Përgatitet për paradën e radhës.

Sa munda u shmanga...

Përjetësisht mbërthyer në gozhdën e kozmosit

Ëndrra e emigrantit

 foshnjë mengjesi.