Dy poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

VETËM MBRËMË

Mbrëmë pashë në ëndërr

Se isha kërrusur nga pesha

Se mbaja mbi supe

Shekullin e plagosur

Nga ikja

E këtij fundshekulli

Të trazuar

Të zvetënuar

Pa lënë asnjë testament në letër

Pa e gjykuar asnjë kriminel tjetër

Që Mitrovicën e kanë kërcënuar

Koha shkon zvarrë duke kaluar.

E unë gjithë natën shëtita

Me fanar në dorë

Nuk kish as hënë as dritë tjetër

Isha krushk i ftuar

Në dasëm me baballarët e kombit

Thurrnin rapsodi për Qëndresën

Me Oso Kukën e Vraninës

Këndonim  heroizmin e Dukagjinit

Me Isa Boletinin  e Adem Jasharin në ballë

E Salih Çekun ne Kosharë.

Nga gjithë kjo

Parodi kushtuar Qëndresës

E desha urtinë e Baki Ymerit

Vrrullin e tij prej një atdhetari

Sinqeritetin prej engjulli

Burrërinë e tij të pashembullt.

Desha të huazoj diçka nga vargjet

Nga pena e artë e Ismail Kadaresë

Por plagiatura m’u kërcënua

Mos ndoshta vallë Gjergj Fishta e Naimi

Ibrahim Rugova e  Nëna Tereze

At Zef Pllumbi e Skënder Zogaj

Ramiz Dërmaku e Fetah Berisha

Dhe shumë të tjerë

Komb e fis e miq dhe dashamirë

Kanë për tu hatruar.

KUR VININ LEJLEKËT

Kur vinin

Lejlekët

Me flatra të reja

Thonin pleqët

Afër është Pranvera

Edhe zogjët

Kur putheshin

Te  gurra

Rritej uji ne krua

Bereqete te  mira

Do te na i sjellë fusha.

Kur këndonin bilbilat

Mbi trojet shekullore

Lindjet i pertrinin

Trojet arbërore

Vashat thurnin Balada

Për dashurinë

Rinore

Lindjet shtonin gëzimet

Se po pertrihët jeta

Vdekjet mbyllnin gazin

Dhe biografinë e vet

Kështu e ka jeta

Si një shkop

I djegur

I ngulur thellë

Ne truallin e vet.