Daniel Gazulli: Muzë

DANIEL GÀZULLI 

 

M U Z Ë

SA E SHKURTË KOHA

 

Nata nën qepalla

                        hanën sa e thirri.

Drit’ e abazhurit

                        bie mbi trupin tand,

derdhet mun te gjini.

 

Rreze të kaltëra

                        përthyhen në dritare.

Përthyhet val’ e trupit.

Në bulzat e gishtrinjëve

                        bulëzon afsh i prushit.

 

Hana tej u tret.

                        Rreze lëshoi dielli.

Ndezë abazhuri.

Se ç’na iku nata.

                        Iku edhe gjumi.

 

 

NJËZET  VJEÇE  ISHE

 

Njëzet vjeçe ishe,

njëzet përsëri:

vallë a jam në andërr,

a në çmenduni.

 

Njëzet vjeçe ishe,

përsëri njëzet,

dhe kalue kanë

plot njëzet vjet.

 

Vallë, a jam në andërr,

a në çmenduni?!

- Jo, nuk je në andërr,

asht ime bijë.

 

 

SYTË E TU

 

Sa herë

vështrue jam

në pasqyrën qiellore

të syve të tu

plot yje.

 

Mos i mbyll qepallat,

të lutem;

pa dritën e tyne

ftohtë kam.

 

Ngrohtësia e asaj drite

pranëverën më sjell

edhe në këtë prag dimni

të viteve të mia.

 

 

D  R  I  T  Ë

                                                           

Dielli puthi me rreze të purpurta detin

dhe shkoi të prehet në pafundsi.

Nuk më mungon drit’ e tij:

Në shpirtin tim

lëbyrëse

më pushtoi gjithë qenjen

drita jote.

 

 

TË ISHTE LOJË ....

                                               

Të ishte lojë ....

Le t ë fluturonin fjalët përmes eterit,

muzikë të të sillnin ato

e të argëtoheshe.

Por jo.

Asht diçka e ngatrrueme, e mira ime,

më dridhëron vështrimin buzëqeshja jote

dhe buzët përvëlojnë

tek pëshpërisin në të gjitha gjuhët

një andërr të magjishme.

 

 

KËTË MËNGJES

 

Me një kangë në buzë

ec rrugës së porsazgjueme

tue shkue

në takim me të papritunat e ditës

dhe shpresë

se në mes të të papritunave

do të jetë edhe qielli i përmbysun

i synit tand.

 

 

MBI FLATRA ANDRRASH

 

Yjet në qiell

shpupurisha.

Në mes tyne

të kërkoja ty.

 

Me bulza të gishtrijëve

përndava lulet aromëdehëse,

mes petalesh të paçeluna

mos gjeja ty.

 

Mora shtigje pyjesh,

mes sorkadheve

mos lodroje ti.

 

U ndala i lodhun

dhe të gjeta

strukë në zemrën time

tek më përkëdhelje

bebëzen e shpirtit.

 

Mbi flatra andrrash,

të përqafuem,

ku vemi, vallë?

 

 

NUK ASHT FAJI IM

 

Nuk asht faji im

nëse të zgjova andërrat:

kanë çelë lulet e bajameve

e flladi i detit

na gudulis cepin e buzëve.

Bora do të shkrijë

e dielli i përflakun

i mbramjeve pranëverore

Do të përthyhet

në shikimet tona

e gjakun t’na përndez

zjarr i tij.

 

PEIZAZH

 

Një fushë mbushë me lulëkuqe

dhe diell 

e diell

e diell.

 

 

MË SHKRUEJ

 

Edhe në mos marrsh përgjigje

ti, përsëri më shkruej

dy rreshta;

Do të përkëdhel çdo rrokje,

gërmat një nga një

e ti,

përkëdheljen do të ndjesh

në brinjë.

 

Më shkruej.

Thuamë nëse dashuni

ban sërishmi me mue

kur harrohesh në andërra.

Nëse ke pa gjurmët e mia

edhe në borën e sivjetme;

nëse mbramjeve

tue shetitë trotuarëve

ke ndje të të përshkojë

një dridhërimë

nga prekja e lehtë e dorës tande,

gishtat shtërngue në timen.

Më shkruej:

Do të përkëdhel çdo rrokje,

gërmat një nga një.

 

LUTJE

 

Po të lutem, Zot:

Më jep dashninë e Jezusit për njerëzit

Dhe pafajësinë e shpirtit fëminor,

Më jep bujarinë e natyrës

Dhe fantazinë e grave;

Por mbi të gjitha, Zot,

Më jep qetësinë

Në çastet e vështira.