Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

GRUAJA ME FUSTAN PRINCESHE

Ai zgjodhi dhuratë fustan princeshe,

të zbukuronte gruan ndër shokë e miq.

Ndonëse për vete më tepër pëlqente,

kur trupin e saj e shihte krejt lakuriq.

Por, kur ajo fustan princeshe veshi,

u bë më e bukur nga ç’kishte trupin.

Tërhoqi një tjetër me fuqi magneti.

Ai në vetmi filloi të përtypte turpin.   

Dhe tha: Më lezet pate me të vjetrin,

kur dukeshe e bukur vetëm për mua;

Nuk të bëra princeshë për atë tjetrin,

të më bëje eunukun tënd të shëmtuar...

Gruaja e penduar thellë nga marrëzia,

foli së fundi me një ëmbëlsi të paparë:

E keqja ne grave na vjen nga bukuria!

Dhe hodhi fustanin e princeshës në zjarr. 

Burri tha: S’kish faj fustani që veshe,

por duhet të dije se gratë e botës mbarë, 

nuk zbukurohen me pamje princeshe,

për t’u bërë gjah i princave gjahtarë!...

LISI I KOMBIT ARBËROR
 
Arëbërësit e parë të kombit Arbëror,
truallin e kishin si krahët e një shkabe,
mbi pendët brezare, një lis madhështor,
bënte hije me degët e kurorës vigane.
 
Lisi mbulonte dyzet male e dyzet kodra,
dyzet fusha e dyzet livadhe të blerta.
Në degët e tij, dyzet shkaba me dy koka
ruanin arëbërësit e armatosur me heshta.
 
Lisi kishte rrënjë të trasha dyzet metra,
që thithnin ujë në dyzet degë të lumenjve
dhe zbrazeshin me rrëmbim në dy detra,
ku retë i kthenin te burimet e shkëmbenjve.
 
Nën degët e tij nënat u nanurisnin djepeve,
djem e vajza shkrepnin strallin e dashurive,
nuset ndiznin dasmat me daullet e qejfeve,
bilbilat përzienin këngët me telat e sharkive.
 
Luftërat, nga heshtat, te shpatat e dyfeqet,
zaptuan me gardh disa nga degët anësore.
Por lisi me rrënjët e thella të nëndheshme,
përcolli tek të gjitha limfën e vet arbërore.
 
Tani, kur lisi arbëror shtriu degët në botë,
dhe thith ujëra në dhjetëra dete e oqeane,
rrënjët trashen të mbajnë thellë nën tokë,
përmasat kontinentale të kurorës gjigante.